Η αντιπολιτευτική γραμμή απέναντι στην κυβέρνηση, η πολιτική δεοντολογία και η διαμάχη του πολιτικού συστήματος
Τα πρόσφατα δημοσιεύματα μπορούν να χαρακτηρισθούν ως κίνηση απελπισίας του ΣΥΡΙΖΑ; Αν δει κανείς την πρακτική του, μετά και την ήττα του το 2019, θα διαπιστώσει μια λογική ακολουθία στην αντιπολιτευτική γραμμή. Πέραν πάσης πολιτικής δεοντολογίας, επιτίθεται από την επομένη των εκλογών στον ισχυρό νικητή τους, τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά. Η συνήθης πολιτική άλλα λέει. Δεν χτυπάς από την αρχή τον κεντρικό κρίκο των αντιπάλων αλλά τις δυνάμεις γύρω από αυτόν, ώστε να τον αδυνατίσεις και στο τέλος επιτίθεσαι στον ισχυρό κρίκο. Ως πολιτική στρατηγική λοιπόν, ίσως μπορεί να ερμηνευθεί με το ότι «έχουμε χαμένη και την επόμενη τετραετία, ας κρατήσουμε τις δυνάμεις μας», φανατίζοντάς τις.
Φυσικά, η πολιτική διαμάχη δεν στερείται γεγονότων και απρόοπτων καταστάσεων. Και η τετραετία Μητσοτάκη, με αποκορύφωμα τον πόλεμο του εισβολέα στην Ουκρανία, παραφορτώθηκε. Ο Πούτιν, με ένα ορισμένο τρόπο, εκφράζει όλες τις δυνάμεις που αισθάνονται χαμένες και περικυκλωμένες, όπως ο δικός μας Ερντογάν. Οι ηγέτες τους δεν έχουν και τις καλλίτερες σχέσεις με το δημοκρατικό πολίτευμα όπως αυτό εξελίσσεται στον πολύπλοκο κόσμο μας. Γιατί ο ολοκληρωτισμός κάθε μορφής κυρίως κατασκευάζει ένα εχθρικό περιβάλλον κακών και ηθικά διαβλητών αντιπάλων. Μεταφέρει την πολιτική στο ηθικό επίπεδο. Και θεωρεί τους ίδιους τους εκφραστές του ως «μηχανικούς αναμορφωτές», οι οποίοι δικαιούνται να μετέρχονται όλα τα μέσα. Αλλοίμονο, και κάποιοι ντόπιοι πουτινιστές και τραμπιστές, σαγηνεύονται από σκοτεινά κέντρα που υπονομεύουν την δημοκρατία και ενισχύουν επικίνδυνους δημαγωγούς στον Δυτικό κόσμο, όπως είδαμε στην Ιταλία, στην Σουηδία, στην Φινλανδία, στην Γαλλία, στην Ουγγαρία και, προφανώς στις ΗΠΑ και στην Τουρκία.
Φυσικά και οι ολοκληρωτικοί ηγέτες της εποχής μας δεν έχουν απόψεις για την διαχείριση της κοινωνίας. Περιορίζονται να καταγγέλλουν τους εχθρούς αντιπάλους τους. Είναι αυτό μια εξήγηση του γιατί ακόμα και η δική μας δημοκρατική αξιωματική αντιπολίτευση δεν διαμόρφωσε συγκεκριμένη πολιτική γραμμή. Της αρκούν οι καταγγελίες, οι οποίες της βγήκαν το 2012- 15. Όταν η κοινωνία ήταν ανέτοιμη.
Όπως παλιότερα είχαμε επιχειρηματολογήσει, στη χώρα μας η πολιτική κονίστρα κυριαρχείται από πολλές παραλλαγές του ΚΚΕ. Το παραδοσιακό ΚΚΕ, τα δύο πιο ριζοσπαστικά: ΣΥΡΙΖΑ και κόμμα Βαρουφάκη, καθώς και το «δεξιό ΚΚΕ» κόμμα του Βελλόπουλου. Και εξωκοινοβουλευτικά, δεξιά και αριστερά, ίδια κατάσταση. Αλλά και στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ δεν λείπουν οι θύλακες τύπου ΚΚΕ. Ο κομματικός λόγος δεν διέρχεται και τις καλλίτερες εποχές του.
Πάλι ένα «σκάνδαλο Νοβάρτις»;
Με αυτά τα δεδομένα του πολιτικού μας συστήματος, «κονδυλοφόροι» μπορούν να δηλητηριάζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή, την δημοκρατική ομαλότητα. Επιστρατεύονται ως τα «βαριά χαρτιά» της Κουμουνδούρου. Η ηγεσία ίσως και να φαντάζεται ότι η γραμμή της τώρα δικαιώνεται. Έχει βραχνιάσει να καταγγέλλει επί παντός επιστητού τον πρωθυπουργό και να δηλητηριάζει καθημερινά την κοινωνία. Και τώρα νομίζει ότι συνοψίζει όλες εκείνες τις δυνάμεις του κομματικού συστήματος που δεν διστάζουν και δεν νοιάζονται ούτε καν για την σταθερότητα της χώρας. Και ότι θα στήσει επιτέλους τον Μητσοτάκη στον τοίχο, όπως από την αρχή απειλούσε!
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση τα έχει όλα καλώς καμωμένα. Σε γενικές γραμμές όμως και σε αυτό το δύσκολο διεθνές και εσωτερικό περιβάλλον, με τον πρωθυπουργό επικεφαλής, κρατά την χώρα αξιοπρεπή και την κοινωνία όρθια. Στο εκτεταμένο πεδίο της πολιτικής υπάρχουν και τα φάλτσα. Αλλά, άλλο μερικά φάλτσα και άλλο πάλι ένα σκάνδαλο, τύπου Νοβάρτις, με τους ίδιους μάλιστα μαστόρους του.
Η κυβέρνηση έχει τα θεσμικά όπλα να αντιμετωπίσει και αυτή την ανοίκεια επίθεση. Και απ’ ό,τι φαίνεται, θα το κάνει. Ήδη κινήθηκε η δικαιοσύνη. Αλλά πρέπει επίσης, αρχίζοντας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος εκ των πραγμάτων είναι ο εκφραστής της σταθερότητας της χώρας, να αλλάξει και πάλι την ατζέντα. Με μια φυγή προς τα εμπρός. Η οικονομία είναι η βάση πάνω στην οποία οικοδομείται η πρόοδος, στην υγιή οικονομία στηρίζονται η σωστή λειτουργία των θεσμών και οι δημοκρατικές εξελίξεις, αυτή αποτελεί σήμερα το ισχυρό χαρτί που επιτρέπει στην κυβέρνηση να πάει την χώρα μπροστά. Να επικαιροποιήσει το πρόγραμμά της για την επόμενη τετραετία και να αφήσει πίσω τους παντός τύπου εχθρούς της δημοκρατικής ομαλότητας. Η κοινωνία, παρά τις δυσκολίες της και τις αναπόφευκτες συγχίσεις, θα ακολουθήσει.
7°
