Η παρακολούθηση του κινητού τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη και το αντιμητσοτακικό μέτωπο.
Αν η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από το απόρρητο, κατά πως λέει η αντιπολίτευση, και δεν μας αποκαλύπτει τους λόγους της επισύνδεσης, η λύση είναι μία και απλή. Ενημερώνεται επίσημα ο κ. Ανδρουλάκης από την ΕΥΠ και με τη σειρά του ενημερώνει ο ίδιος τον κόσμο όλο. Και χύνεται άπλετο το φως. Διότι, αν χρειάστηκαν 6 υπογραφές στελεχών της ΕΥΠ για να υπογράψει η εισαγγελέας την παρακολούθηση, λογικά ο λόγος θα είναι σοβαρός. Αν όμως η επίσημη δικαιολογία είναι της πλάκας, τότε η συμπαιγνία αποκαλύπτεται και ο κ. Μητσοτάκης την έχει δύσκολα. Και το «αντιμητσοτακικό» μέτωπο σκοράρει. Διαφορετικά, όλα φαίνονται αλλά και είναι νόμιμα και η υπόθεση, αφού περάσει από τις διάφορες επιτροπές, ξεθυμαίνει και σβήνει. Και οι δημοσκοπήσεις δεν καταγράφουν κέρδη για την αντιπολίτευση. Και τσάμπα η «επιστράτευση».
Φαίνεται όμως ότι προς το παρόν η επιλογή των αντιπάλων του Κ. Μητσοτάκη είναι το τρενάρισμα, η ασάφεια, η σπερμολογία ώστε ο κάθε πολίτης (εξ όσων λίγων ασχολούνται) να φαντάζεται ό,τι θέλει και κάποιοι να πείθονται ότι ο πρωθυπουργός όχι μόνο γνώριζε αλλά και έδωσε την εντολή της επισύνδεσης για μικροπολιτικούς λόγους. Για να μάθει τις σκέψεις του μελλοντικού του αντιπάλου. Αυτού που θα αντικαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία της νέας αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να φαντάζεται ό,τι θέλει. Αλλά και να χειρίζεται την ευκαιρία όπως θέλει.
Διότι η επισύνδεση και η αποκάλυψή της ήταν μια ευκαιρία για την αντιπολίτευση εντός και εκτός ΝΔ να ροκανίσει τον Μητσοτάκη. Μάλλον χάθηκε όμως, διότι οι παίκτες δεν τη χειρίστηκαν σωστά. Βιάστηκαν, φάνηκαν, κάηκαν. Άλλος βιάστηκε να δώσει επιστημονική γνωμάτευση περί αντισυνταγματικής παρακολούθησης χωρίς επαρκή στοιχεία. Φαίνεται όμως ότι ήταν νόμιμη και νομότυπη. Άλλος βιάστηκε να καλέσει τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί, για ηθικούς λόγους, αφήνοντας ξαφνικά τη χώρα στο έλεος μιας νέας κρίσης. Χονδρό. Και ένας τρίτος, ορίτζιναλ γαλάζιος, που επί πολλά έτη και επί πολλών δεινών δεν είπε μια κουβέντα θυμήθηκε το άπλετο φως που πρέπει… Για να πανηγυρίζει ολόκληρη η αντιπολιτευτική παλέτα. Με λίγα λόγια η βιασύνη βλάπτει. Και οι δημοσκοπήσεις το κατέγραψαν εμφατικά. Τώρα, αν η υπόθεση έχει ουρές και ξεφυτρώσουν αύριο, το ξανασυζητάμε.
Η ουσία όμως είναι ότι η ζημιά για τη χώρα έγινε. Και δεν εννοώ τα άρθρα που γράφτηκαν στον ξένο τύπο για τη «σάπια» πατρίδα μας. Αυτά όπως γράφονται έτσι και χάνονται μέσα στον κυκεώνα της ενημέρωσης. Κάποτε στα ίδια έγκυρα έντυπα σημαντικοί αρθρογράφοι μάς συμβούλευαν να εγκαταλείψουμε το ευρώ. Για το καλό μας… Η ζημιά έγινε διότι η επισύνδεση αποτέλεσε την αφορμή για τη σύσταση ενός σαφούς και αρραγούς αντικυβερνητικού μετώπου που θα εναντιώνεται σε κάθε κυβερνητική επιλογή και δράση στον δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Που θα κάνει και το πιο αυτονόητο να είναι μαχητό. Που θα δώσει φτερά σε κάθε αντισυστημική άποψη να υπονομεύει τη συνοχή και τη σταθερότητα της χώρας πέρα από κόμματα και παρατάξεις.
Ήδη με το καλημέρα το ΠΑΣΟΚ, παρέα με το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ25, καταψήφισε την εξυγίανση των Ναυπηγείων Ελευσίνας, πράγμα που προς τιμήν του ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ένα κόμμα που την δεκαετία 2010 - 2020 στάθηκε με κόστος στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, δείχνει σήμερα να παίρνει άλλο δρόμο. Και τη λαβή, την αφορμή, τη δίνει αυτή η επισύνδεση. Αρκεί να πείσει βέβαια και τους δυνητικούς ψηφοφόρους του. Που στην πλειοψηφία τους δεν συμφωνούν μ’ αυτήν την λαίμαργη βουτιά του ΠΑΣΟΚ στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Αν όχι του μηχανισμού, σίγουρα της πολιτικής λογικής και κουλτούρας. Και αυτό κάνει κακό στον πολιτικό πολιτισμό μας.
Ταυτόχρονα το όνειρο όλων εκείνων που φαντάζονταν ένα αντιμητσοτακικό μέτωπο εντός της δεξιάς παράταξης φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά. Βρήκαν πάτημα, τον βρήκαν μπόσικο και τώρα μπορούν να τον χτυπάνε. Διότι ένα μέρος της Δεξιάς ποτέ δεν αποδέχτηκε την κεντρώα και φιλελεύθερη αντίληψη του πρωθυπουργού, όπως και την αξιοποίηση στελεχών του σοσιαλδημοκρατικού τόξου. Διότι έχουν δυσανεξία στον φιλελευθερισμό. Μπορούν άνετα να συμπολιτευτούν με τον ΣΥΡΙΖΑ ως γαλάζια συνιστώσα του, πράγμα που έγινε με επιτυχία και είναι πλέον Ιστορία, αλλά δεν μπορούν να ανεχτούν αυτήν την ροπή στην τεχνολογία, τον εκσυγχρονισμό, τη διαφάνεια, τη διαπαραταξιακή συνεργασία, τους ανοικτούς θεσμούς, τη σύγκλιση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Είναι η Ανατολή που τους κρατάει ακόμα. Είναι η Δύση που θα τους φοβίζει για πάντα.
Το αντιμητσοτακικό μέτωπο με ακροδεξιά, δεξιά, σοσιαλδημοκρατική και αριστερή συνιστώσα δεν έχει κάποιο προσωπικό πρόβλημα με τον Κυριάκο. Έχει με την mentalitè του. Με την εικόνα του και αυτόν τον ευρωπαϊκό αέρα που έφερε στην ελληνική πολιτική σκηνή στην πιο κρίσιμη καμπή της μεταπολιτευτικής της ιστορίας. Με αυτήν την ιδεολογία που εμπεριέχει τόσο φιλελεύθερα όσο και σοσιαλδημοκρατικά στοιχεία που τον κάνουν ιδιαίτερα ελκυστικό στον χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Ας θυμηθούμε έναν πολιτικό ηγέτη της κεντροαριστεράς, τον Κώστα Σημίτη, και την απήχηση που αυτός είχε στον χώρο της κεντροδεξιάς. Κάπως έτσι γράφουν ιστορία ηγέτες που μπορούν να ενώνουν την πλειοψηφία των πολιτών μιας χώρας ανεξάρτητα από κομματική προτίμηση και ιδεολογικό παρελθόν. Να την ενώνουν πάνω στους στόχους ενός έθνους και όχι μιας κομματικής φατρίας. Και η εθνική συνοχή σε αυτή τη χώρα έχει πολλούς και ορκισμένους εχθρούς. Κάθε τι το εθνικό φαντάζει ως αντιδραστικό, μεταφράζεται ως εθνικιστικό. Διότι η διαίρεση θρέφει τους επιτήδειους.
Αλλά είναι και οι στόχοι που ενοχλούν και ενοποιούν το μέτωπο των εχθρών του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και αυτοί δεν έχουν να κάνουν με δεξιά ή αριστερά. Αναφέρονται στο παρόν και το μέλλον της χώρας στον δύσκολο σύγχρονο κόσμο ως μέλος της ενωμένης Ευρώπης και του ΝΑΤΟ. Θα μείνει η χώρα δέσμια της δικής της Ανατολής ή θα εκτιναχθεί στον οικείο δυτικό γαλαξία. Θα συντηρεί, για παράδειγμα, τριτοκοσμικά σχολεία και πανεπιστήμια που θα διαπνέονται από την μεταπολιτευτική βουλγκάτα και θα μοιράζουν αμφίβολης ποιότητας χαρτιά, εργαζόμενα μόνο για τους εργαζόμενους σε αυτά; Ή θα περάσουν σε άλλη πίστα συνδεόμενα με την αγορά και τις σύγχρονες - πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας μέσα στο παγκόσμιο περιβάλλον; Γιατί αυτή είναι σήμερα η πραγματική αντίθεση προόδου και συντήρησης και όχι οι καθυστερημένες αριστερές ή δεξιές ρετσέτες.
Αν κάτι εξιτάρει το αντιμητσοτακικό μέτωπο είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν είναι δεξιός-δεξιός για να τον μισούν οι αριστεροί αλλά ούτε και αριστερός για να τον απεχθάνονται οι δεξιοί. Και γι αυτό επιλέγει να κυβερνήσει τη χώρα με επίλεκτα στελέχη από όλους τους χώρους του πολιτικού σύμπαντος. Που ταιριάζουν με την νοοτροπία του. Και τα κάνει όλα σωστά; Προφανώς και όχι. Και ήδη ένα μεγάλο λάθος του είναι αυτή η υπόθεση που έδωσε την αφορμή του άρθρου. Διότι αυτός τη χρεώνεται, αυτός γράφει τη ζημιά. Και αν για παράδειγμα τα πανεπιστήμια και τα σχολεία δεν αλλάξουν προς το καλύτερο σε αυτόν θα ρίξουν το ανάθεμα οι μεταρρυθμιστές. Αυτή είναι η μοίρα των ηγετών που θέλουν να ταράξουν τα νερά και να γράψουν ιστορία. Και το ξέρουν.
Μια κυβέρνηση που μέσα σε ευρωπαϊκό πόλεμο και ενεργειακή κρίση γράφει ανάπτυξη 5-6%, μειώνει φόρους και εισφορές και στέκεται στους αδύναμους είναι λογικό να προηγείται για 3,5 χρόνια στις δημοσκοπήσεις. Και λογικό να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Σε κάθε χώρα ακόμα και στην αντικαπιταλιστική Ελλάδα, όπως γράφει κι ένας φίλος μου. Αν για παράδειγμα ο Τσίπρας συμφωνούσε με το email Χαρδούβελη και αντί για capital controls έτρεχε ανάπτυξη με 4-5% μάλλον θα κυβερνούσε ακόμα. Αλλά δεν θα ήταν Τσίπρας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία ή μπορεί και να είναι η ίδια. Μπορεί στην Ελλάδα να υπάρχει ακόμα ζωντανή εκείνη η νοσταλγία για δραχμή και να είναι βουβή και καταχωνιασμένη. Η ελκτική ικανότητα της Ανατολής είναι πανίσχυρη. Ευτυχώς κρατάμε ακόμα και θα κρατάμε για πάντα.
13°
