Το οργουελικό φιάσκο μιας βερμούδας στο Προεδρικό…
Σε μια εποχή με πολλαπλάσιους επιστήμονες, με απεριόριστη πρόσβαση στην γνώση, με χιλιάδες συστήματα εκπαίδευσης, μόρφωσης και επιμόρφωσης, αρκεί ένας «σατανικός» ψεύτης για να προπαγανδίσει το μεγαλύτερο ψέμα
Η φωτογραφία του Ιωάννη Στρατάκη στο Προεδρικό Μέγαρο με βερμούδα και σαγιονάρα, το λανθασμένο συμπέρασμα και οι κριτικές από χρήστες των social media και δημοσιογράφους.
Μία φωτογραφία ενός ανθρώπου με βερμούδα στο Προεδρικό Μέγαρο δημιούργησε για πολλές ώρες ένα ντελίριο καυστικής κριτικής στα social media. Και όχι μόνο. Η «διαλεκτική» των «αγανακτισμένων» πολιτών μεταφέρθηκε και σε ιστότοπους, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις!
Όχι, τελικά ο εικονιζόμενος άνθρωπος που φορούσε βερμούδα δεν ήταν καλεσμένος στη «Γιορτή της Δημοκρατίας». Ήταν εργαζόμενος μουσικός –που στη συνέχεια άλλαξε– και η φωτογραφία τραβήχτηκε μία ώρα πριν προσέλθουν οι καλεσμένοι.
Ο Όργουελ με τη «διπλή σκέψη» προσδιορίζει την ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Να λες ηθελημένα ψέματα ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να ξεχνάς όλα τα γεγονότα που έχουν γίνει ενοχλητικά και, όταν χρειάζεται, να τα ανασύρεις απ’ την λήθη, μόνο για το χρονικό διάστημα που πρέπει. Να αρνείσαι την ύπαρξη μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, ενώ την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει.
Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη της αναδημοσίευσης, της αναμετάδοσης και της αναπαραγωγής θέσης στο διαδίκτυο, που σπανίως κάποιος ελέγχει το μήνυμα. Όχι μόνο ο ανώνυμος - ανεύθυνος χρήστης των social media αλλά και ο «υπεύθυνος» επαγγελματίας δημοσιογράφος.
Αν πάρουμε στα σοβαρά τον Όργουελ, δεν αρκεί να αφορίσουμε τον αμοραλισμό ενός διανοητικά ανεπαρκούς χρήστη που «πέταξε» μια φωτογραφία στο facebook. Το ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό, δεδομένου πως στις περισσότερες περιπτώσεις ο «αυτουργός» γνωρίζει πολύ καλά τι διοχετεύει στο internet και την σκοπιμότητα της «έμπνευσής» του.
Δημιουργήσαμε επομένως ένα μαζικό σύστημα χειραγώγησης και προπαγάνδας που την βρώμικη δουλειά δεν την κάνει το «διευθυντήριο» μιας σκοτεινής εξουσίας αλλά ο ίδιος ο «ανυποψίαστος και αγνός λαός». Γιατί δίνεται πλέον η δυνατότητα και στο τελευταίο μέλος μιας ανώριμης κοινωνίας να σχεδιάζει, να αναμεταδίδει και να δημιουργεί συνειδητά μία δική του κατευθυνόμενη πραγματικότητα.
Σε μια εποχή με πολλαπλάσιους επιστήμονες, με απεριόριστη πρόσβαση στην γνώση, με χιλιάδες συστήματα εκπαίδευσης, μόρφωσης και επιμόρφωσης, αρκεί ένας «σατανικός» ψεύτης για να προπαγανδίσει το μεγαλύτερο ψέμα. Αρκεί να το προσαρμόσει πονηρά μπροστά στο βλέμμα, στην ιδεολογία, στην πεποίθηση ή στα ταπεινά ένστικτα του οποιουδήποτε ανθρώπου.
Το πρόβλημα ίσως βρίσκεται στην ανάγκη και όχι στην πρόκληση. Στην δίψα του εθισμένου στα σχόλια και την κριτική χρήστη, ο οποίος αισθάνεται «υποχρεωμένος» να πει κι αυτός κάτι, αποθεώνοντας την πληροφορία , την είδηση ή την καταδίκη του.
Πριν αλυσοδεθούμε όλοι ως δεσμώτες στη σπηλιά του Πλάτωνα, θα πρέπει να λάβουμε μέτρα προστασίας της ίδιας μας της αξιοπρέπειας. Οι πολίτες από ένα σοβαρό σχολείο που θα βάλει τα socialmedia στην εκπαιδευτική διαδικασία και οι θεσμικοί "υπηρέτες" της δημοσιογραφίας από ένα σοβαρό όργανο ελέγχου και αυτοπροσδιορισμού της ευθύνης τους.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
15°
