Κίνημα Αλλαγής - ΠΑΣΟΚ: η κοινωνία χρειάζεται μια ισχυρή σοσιαλδημοκρατική πολιτική δύναμη που να παρέχει λύσεις αντί να εστιάζει σε πολιτικές συναλλαγές
Ζούμε σήμερα την πολιτική παραδοξότητα, τα ιδεολογικά πρόσημα να έχουν λίγη σημασία μπροστά στα πρόσωπα. Και είναι παραδοξότητα, γιατί έπειτα από μια δεκαετή οικονομική περιπέτεια, που άφησε βαθιά σημάδια στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας και ένα συνεχές σπιράλ κρίσεων όπως η πανδημία, ο πόλεμος, η ενεργειακή κρίση, συγκαταλέγομαι σε εκείνους που έβλεπαν ότι ήρθε η ώρα να πρωταγωνιστήσουν και πάλι οι ιδέες. Το πέρασμα με άλλα λόγια από την απολιτίκ εποχή του καναπέ και κατόπιν τη μισαλλοδοξία των μνημονιακών χρόνων, στην εποχή όπου η πολιτική ιδεολογία θα είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα. Οι ιδέες θα γεννήσουν τις λύσεις για την κοινωνία και όχι οι διαχειριστές της εξουσίας.
Όμως τα σημερινά διλήμματα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» και «Πρόοδος ή Συντήρηση» επιστρατεύονται ψευδεπίγραφα. Μόνο και μόνο για να βάλουν μια ιδεολογική επίφαση στο δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας». Ένα δίπολο ανταγωνισμού, που τόσο εξόφθαλμα επιχειρείται από κάποιους σε αυτό να προσδεθεί η πολιτική ζωή και εν τέλει η ελληνική κοινωνία. Χτίζεται ένα ολόκληρο πολιτικό «πλανητικό σύστημα» γύρω από δυο πρόσωπα. Ή ο ένας ή ο άλλος θα κρατά τα κλειδιά της χώρας. Και συνακόλουθα «ή με τον έναν ή με τον άλλον» προσδιορίζεται η θέση και η «χρησιμότητα» οποιουδήποτε πολιτικού παράγοντα ή κόμματος στο πολιτικό στερέωμα.
Και κάπου εδώ έρχεται το άνοιγμα και των δυο πολιτικών αρχηγών για μετεκλογικές συνεργασίες. Θα το έκαναν αν δεν ήταν ο καθένας στη δική του θέση αδυναμίας; Μάλλον όχι. Εξάλλου η συζήτηση περί μετεκλογικών συνεργασιών χρησιμοποιείται ως πολιτικό εργαλείο εδραίωσης του τοξικού διπολισμού.
Ο Πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο του 2021 έθεσε το σκληρό δόγμα της αυτοδυναμίας. Βάσει των δημοσκοπήσεων και των κατά καιρούς ηττοπαθών διαρροών περί αλλαγής του εκλογικού νόμου, αποτυπώνεται ότι η αυτοδυναμία είναι δύσκολα επιτεύξιμη. Το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο, που σε πολλές περιπτώσεις υπερίσχυε της φθοράς της κυβέρνησής του, είναι σε φθίνουσα τροχιά. Η πρώτη Κυριακή της απλής αναλογικής, δε, που περιγραφόταν ως τώρα γλαφυρά από τα κυβερνητικά στελέχη ως ένας περίπατος στην εξοχή άνευ πολιτικής σημασίας, κάτι σαν χαλαρές ευρωεκλογές, καθίσταται απόλυτα σαφές ότι κινδυνεύει να γίνει η μαύρη Κυριακή της διαμαρτυρίας απέναντι στα κυβερνητικά πεπραγμένα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το άνοιγμα για συνεργασίες του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πλαστό και ωφελιμιστικό.
Ο Αλέξης Τσίπρας επενδύοντας στη λογική του ώριμου φρούτου απέφυγε να κάνει την αυτοκριτική του γιατί οι πολίτες αποδοκίμασαν την διακυβέρνησή του. Καμουφλάρισε την βεβαιότητα της μη πρωτιάς στις εκλογές, πίσω από την πρόσκληση της προοδευτικής διακυβέρνησης. Με κοντή μνήμη όμως, όταν η προφανής επιλογή του κατά την δική του διακυβέρνηση ήταν το κόμμα των ΑΝΕΛ και επιβεβαιώνοντας στην πράξη μια λογική διανομής της εξουσίας και όχι προγραμματικής σύγκλισης.
Μέσα σε αυτό το φόντο της πόλωσης και της απαξίας των ιδεολογιών προς χάριν των διαχειριστών, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει μόνο έναν δρόμο. Όχι να εγκλωβίσει την Αλλαγή σε όρους εναλλαγής. Όχι να ταπεινώσει τη συναίνεση και την συνεργασία σε συναλλαγές εξουσίας. Αλλά να δυναμώσει την φωνή των ιδεών. Στα αυτιά των πολιτών να φτάνουν οι λύσεις που παράγουν οι σοσιαλδημοκρατικές ιδέες. Να επιμένει σε ένα νέο πολιτικό υπόδειγμα ήθους και στοίχισης με την κοινωνία. Ούτως ή άλλως για τους επισπεύδοντες της πολιτικής του στάσης, ο τελικός κριτής θα μιλήσει μέσα στο παραβάν των εκλογών και όχι μέσα στον δοκιμαστικό πολιτικό σωλήνα.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
