Ο Νίκος Ανδρουλάκης στο Ευρωκοινοβούλιο: Η συναντησή του με τον Αντόνιο Κόστα, τα θέματα συζήτησης και ο ευρωπαϊκός ρόλος του Κινήματος Αλλαγής και του ΣΥΡΙΖΑ.
Το καλοκαίρι, όταν πλησίαζε ο χρόνος των εσωκομματικών εκλογών τουΚΙΝΑΛ, αν υπήρχε ένα ζήτημα που απασχολούσε το επιτελείο του Νίκου Ανδρουλάκη, αυτό είχε να κάνει με το θέμα της ευρωβουλής. Κοινώς, αν θα παραμείνει (και) ευρωβουλευτής στην περίπτωση που εκλεγεί πρόεδρος του κόμματος. Οι εισηγήσεις που δεχόταν ήταν να ανακοινώσει πως θα παραιτηθεί όταν (και αν) εκλεγεί. Ο Ανδρουλάκης, κόντρα στο (εύκολο) ρεύμα, δεν τους άκουσε και εν τοις πράγμασι αποδεικνύεται πως είχε δίκιο. Διότι κάθε μέρα επιβεβαιώνεται πως η παρουσία του στην ευρωβουλή είναι το πιο ισχυρό του χαρτί, που υπερκαλύπτει ακόμα και την απουσία του από την ελληνική Βουλή.
Σήμερα, Δευτέρα, ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ κάνει κάτι διόλου σύνηθες για μη πρωθυπουργό ή, έστω, αρχηγό κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βρίσκεται στη Λισαβώνα για να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό της Πορτογαλίας και μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Για όσους γνωρίζουν πώς λειτουργεί το σύστημα, πρόκειται για μια σημαντική προσωπική του επιτυχία η οποία δεν προέκυψε τυχαία. Είναι αποτέλεσμα των συμμαχιών που χτίζει όλα αυτά τα χρόνια, από το 2014 που εκλέχτηκε ευρωβουλευτής, σε επίπεδο ευρωπαίων σοσιαλιστών και σιγά σιγά αρχίζουν να φαίνονται οι καρποί τους.
Το ρεπορτάζ λέει πως στις συναντήσεις που θα έχει ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ με τον Αντόνιο Κόστα και τους υπουργούς του θα συζητήσει τρία θέματα: Την κοινή ευρωπαϊκή αμυντική-εξωτερική πολιτική, την ενέργεια και την κοινωνική πολιτική (σ.σ: η κυβέρνηση Κόστα π.χ. προωθεί το θέμα των κοινωνικών κατοικιών).
Και τα τρία είναι αρκετά σημαντικά διότι έχουν να κάνουν τόσο με τον πόλεμο και τις πολλαπλές παρενέργειές του όσο και με τη φιλοσοφία της σοσιαλδημοκρατίας. Το τελευταίο είναι και το γήπεδο που θέλει να παίξει μπάλα ο κ. Ανδρουλάκης, καθώς όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν προνομιακός χώρος για τον κ. Τσίπρα, κυρίως λόγω αριθμητικών μεγεθών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των αδυναμιών που αντιμετώπιζε ο ευρύτερος χώρος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Μάλιστα, η Πορτογαλία αποτελεί το ιδανικό παράδειγμα για να γίνουν και οι αντίστοιχες συγκρίσεις, διότι μέχρι πριν λίγες εβδομάδες ο κ. Κόστα συγκυβερνούσε με κομμάτι της αριστεράς. Για ζητήματα οικονομικής πολιτικής η αριστερά απέσυρε τη στήριξή της από την κυβέρνηση και η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές, όπου κυριάρχησε το σοσιαλιστικό κόμμα του κ. Κόστα. «Οι Πορτογάλοι έχουν πάρει το μάθημα για την αριστερά», φέρεται να λέει σε συνομιλητές του ο κ. Ανδρουλάκης, υπονοώντας ότι μπορούν να βγουν και τα αντίστοιχα συμπεράσματα για την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα προαναφερθέντα έρχονται να συνδεθούν και με τη συζήτηση που υπάρχει αναφορικά με το αν θα γίνει «έξωση» του κ. Τσίπρα από τους ευρωπαίους σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες, όπου συμμετέχει με την ιδιότητα του παρατηρητή. Η πραγματικότητα είναι πως κάτι τέτοιο δεν έχει τεθεί, ωστόσο όσοι γνωρίζουν τη λογική που ακολουθείται, σημειώνουν ότι αυτό γίνεται με σταδιακό και συνάμα υπόγειο τρόπο.
Ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, έχοντας και την εμπειρία για το πώς οικοδομούνται οι συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ξέρει ότι δεν πρέπει να θέσει επισήμως τέτοιο ζήτημα διότι μπορεί να επιφέρει τα ανάποδα αποτελέσματα. «Δεν ακούγεται καλά στους ευρωπαίους να πηγαίνεις να τους λες κάτι αρνητικό για άλλο κόμμα της χώρας σου», λέει πρόσωπο που γνωρίζει καλά τους διαδρόμους των Βρυξελλών, κάτι που διδάχτηκε αυτά τα χρόνια και ο κ. Ανδρουλάκης. Για αυτό και η λογική του είναι η ανάπτυξη του ΚΙΝΑΛ, η οποία θα επισφραγιστεί φυσικά το βράδυ των εκλογών. Είναι προφανές πως το αποτέλεσμα και οι συσχετισμοί που θα δημιουργηθούν θα παίξουν καταλυτικό ρόλο σε σχέση με την παρουσία ή όχι του κ. Τσίπρα, την ευρωπαϊκή επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ και ακολούθως για τον (ευρωπαϊκό) ρόλο του ΚΙΝΑΛ.
Ως τότε, το μήνυμα που εκπέμπει ο Ανδρουλάκης είναι ότι θα πρέπει αφενός να αναπτυχθούν πραγματικές σχέσεις με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, αφετέρου το ΚΙΝΑΛ να καταδείξει ότι είναι η βασική προοδευτική δύναμη της χώρας, που ανανεώνεται σε επίπεδο προσώπων και προγράμματος.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
15°
