Σχόλιο για τη συνέντευξη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στον Νίκο Χατζηνικολάου, τους παραδοσιακούς πολιτικούς διαχωρισμούς και τις πιθανές συνεργασίες.
Το πολιτικό οικιστικό πρότυπο περασμένων δεκαετιών επανέφερε στο προσκήνιο ο πρωθυπουργός στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Νίκο Χατζηνικολάου, απαντώντας σε ερώτηση του δημοσιογράφου σχετικά με τον Νίκο Ανδρουλάκη: «Έχω ακούσει κάποιες ενδιαφέρουσες πολύ γενικές τοποθετήσεις, ότι θέλει να κάνει σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, άρα τοποθετείται εκ των πραγμάτων στην κεντροαριστερή και όχι στην κεντροδεξιά πολυκατοικία».
Προφανώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να τοποθετηθεί με αυτόν τον τρόπο θεωρώντας ότι εξυπηρετεί καλύτερα τους άμεσους πολιτικούς του στόχους, να «ξεμπερδέψει» γρήγορα με ένα νέο πολιτικό αντίπαλο που απειλεί να μεταβάλει το πολιτικό σκηνικό. Το σίγουρο είναι πάντως ότι, μετά από δύο σκληρές διαδοχικές κρίσεις και ενώ υποβόσκουν νέες, ο παλιός αυτός διαχωρισμός δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής.
Ο Πρόεδρος της ΝΔ έχει ξεκαθαρίσει από καιρό ότι στις επόμενες εκλογές θα επιδιώξει την αυτοδυναμία, έστω κι αν χρειαστεί να γίνει νέα προσφυγή στις κάλπες με τον εκλογικό νόμο που ψήφισε από την αρχή ακόμα της θητείας του. Απόλυτα θεμιτός ο στόχος και η φιλοδοξία να συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο που ξεκίνησε. Άλλωστε, οι τοποθετήσεις των αρχηγών των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν αφήνουν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ιδιαίτερα περιθώρια για εναλλακτικές κυβερνητικές διεξόδους.
Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι τη χάραξη κόκκινων διαχωριστικών γραμμών υπάρχει απόσταση. Αν ο πολωτικός εκβιασμός ενός κρίσιμου κομματιού του εκλογικού σώματος που δεν κατοικεί στην κεντροδεξιά πολυκατοικία, γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν αποφέρει τα επιθυμητά για την κυβέρνηση αποτελέσματα, ο κίνδυνος του πολιτικού χάους θα είναι υπαρκτός και η κεντροαριστερή πολυκατοικία της κατά Τσίπρα «προοδευτικής διακυβέρνησης» μπορεί να φωτιστεί ξανά. Ίσως τότε να αποδειχθεί ότι η απάντηση του πρωθυπουργού ήταν ένα πρώτης τάξεως δώρο στην παραπαίουσα αξιωματική αντιπολίτευση.
Ωστόσο, το κύριο ερώτημα που γεννάει η διαχωριστική γραμμή που χάραξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ιδεολογικό. Πώς είναι δυνατόν, μετά από τις καταστροφικές για τη χώρα εμπειρίες των «αγανακτισμένων» αντιμνημονιακών, των «ψεκασμένων» αντιεμβολιαστών και των κάθε λογής «αρνητών» της πραγματικότητας, να τσουβαλιάζει στις ίδιες «πολυκατοικίες» πολίτες δημοκρατικών ιδεολογικών και πολιτικών πεποιθήσεων με ακραίους λαϊκιστές εχθρούς του ορθολογισμού;
Να ξέχασε ο πρωθυπουργός ότι ο κυβερνητικός συγκάτοικος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώην ένοικος της δικής του πολυκατοικίας όπως και πολλοί από αυτούς που συγκρότησαν επικίνδυνα για τη δημοκρατία ακροδεξιά μορφώματα; Να μην αντιλαμβάνεται ότι οι σοσιαλδημοκράτες και οι κεντρώοι πολίτες της άλλης πολυκατοικίας δεν έχουν καμιά σχέση με την ηγεσία και τα ακραία στοιχεία που εξακολουθούν να επιβάλουν την πολιτική τους στην αξιωματική αντιπολίτευση; Να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι το διακύβευμα σήμερα είναι η υπεράσπιση της φιλελεύθερης δημοκρατίας από τους δηλωμένους εχθρούς της;
Τη στιγμή που η χώρα τρέχει να προλάβει το τρένο της εποχής της ψηφιοποίησης και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ολοένα και περισσότεροι πολίτες σπεύδουν να εκδώσουν νέες πολιτικές ταυτότητες με βάση τις θέσεις, τις προτάσεις και τις ευαισθησίες τους για τη ρεαλιστική και υπεύθυνη αντιμετώπιση των σύγχρονων προκλήσεων. Η επιστροφή σε παραδοσιακούς διαχωρισμούς κάθε άλλο παρά συμβάλλει στη δημιουργία μιας αισιόδοξης προοπτικής για την επόμενη μέρα.
12°
