(Μέλος του συλλόγου για την άμεση κατάργηση του μεταλλικού χείλους στο στόμιο των κουτιών του nescafé, που εμποδίζει τους τελευταίους κόκκους να πέσουν στο φλιτζάνι όταν έχει αδειάσει)
Τι έχουν πάθει όλοι, ειδικά στις προεκλογικές ομιλίες, και προτιμούν όταν αναφέρονται στην Ελλάδα να λένε «ο Τόπος», αντί του σαφέστερου «η Χώρα»;
Γιατί το «τόπος» είναι συνθηματικό: όταν για παράδειγμα ρωτάς «πού πάει αυτός ο τόπος;» όλοι καταλαβαίνουν ότι θα μισοκλείσεις τα μάτια, θα κουνήσεις το κεφάλι με πίκρα, θα τους κεράσεις ρετσινούλα και θα τραγουδήσετε Καζαντζίδη. Ενώ το «πού πάει αυτή η χώρα;» ακούγεται σαν δυσάρεστη υπενθύμιση σπασίκλα, γιατί οι χώρες έχουν νόμους και πολίτες. Οπότε ο άλλος πιάνει τα vibes και καταλαβαίνει ότι αντί να τον αποθεώσεις θα αρχίσεις να γκρινιάζεις και να του ρίχνεις ευθύνες επειδή αντί να δουλέψει πίνει φραπέ.
Έχω σοκαριστεί από την κατάσχεση του «Δημητρούλα». Γιατί δεν μας είπε ο κ. Αγούδημος ότι έχει τέτοια ζόρια; Θα βοηθούσαμε προκειμένου να μη χαθεί ο κλασικότερος θεσμός του καλοκαιριού.
Μα ούτε αυτός περίμενε τέτοια ανευθυνότητα. Αλλά αυτοί που τον «πρόσεχαν», χαλάρωσαν για λίγο την προσοχή τους προκειμένου να ασχοληθούν με τις εκλογές, και οι νόμοι εφαρμόστηκαν κανονικά. Τι νομίζεις; Πολύ θέλει για να γίνει το κακό;
Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν οι εκλογές με το γεγονός ότι ο Καρατζαφέρης είναι γιος σαπωνοποιού και έχει κανάλι.
Προφανώς εννοεί ότι αν κυβερνήσει θα καταργήσει τα υγρά κρεμοσάπουνα. Και όλοι στο κανάλι του θα πλένονται με το παλιό καλό πράσινο σαπούνι.
Κάθε φορά που βλέπω τη διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας με τις κορνίζες, ζαλίζομαι, με αποτέλεσμα να χάνω το νόημα. Μπορείτε να με βοηθήσετε;
Θέλει να μας πει ότι και οι νεοδημοκράτες έχουν πίστη και μπορούν να στέκονται ακίνητοι κρατώντας κάτι, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με τη «Σκοπιά» και το «Ξύπνα» ή οι Μάρτυρες της Αλέκας με τον «Οδηγητή». Και ακριβώς επειδή έχουν πίστη και αυτοί στη «Δευτέρα Παρουσία», περιμένουν την ανατροπή των δημοσκοπήσεων.
Παρακολουθώντας το τρέιλερ της Μενεγάκη, ανακάλυψα ότι δεν είναι αφελής, αλλά παριστάνει την αφελή, για να μην αισθάνονται άσχημα οι πραγματικά αφελείς που τη βλέπουν. Αλλά όταν το αποκαλύπτει δεν χάνεται όλο το νόημα του τρικ;
Το αντίθετο! Μόνο κάποια που είναι πραγματικά αφελής θα αποκάλυπτε τόσο φανερά ότι στην πραγματικότητα παριστάνει την αφελή, κινδυνεύοντας έτσι να χάσει τον τίτλο της «Βασίλισσας των αφελών».
Πώς μπορώ να καταλάβω, κάθε φορά που βλέπω τις φωτογραφίες της 15χρονης Miss Young να ποζάρει ξαπλωμένη στα τέσσερα με μαγιό στην παραλία, αν είμαι απλός αναγνώστης ή εκμεταλλευτής ανηλίκων;
Με μια απλή εξίσωση: σημείωσε πόσο τοις εκατό λιγότερο μαγιό θα ήθελες να φοράει. Διαίρεσέ το με τα δευτερόλεπτα που σου πήρε μέχρι να παρατηρήσεις τα μισάνοιχτα χείλια της και αυτό πολλαπλασίασέ το με τις φορές που έχεις παρακολουθήσει τη Eurovision Junior. Αν το αποτέλεσμα είναι πάνω από 50%, τρέξε επειγόντως σε ένα γιατρό για ευνουχισμό, γιατί αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα μάθουμε τα αίσχη σου από τις εφημερίδες.
Αν τελικά εκλεγεί η κυρία Πασχάλη, δεν θα είναι σαν να καταδικάζεται οριστικά η μεγάλη παράδοση των εξωσυζυγικών σχέσεων, που τόσα τραγούδια έχει εμπνεύσει; Μήπως από ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τελικά, κινδυνεύει η λαϊκή μας μουσική;
Ναι, αλλά σκέψου πόσα νέα πρωτοποριακά τραγούδια για το γυναικείο κίνημα θα έρθουν να καλύψουν το κενό. Με πρώτο και καλύτερο το «Πίσω από την Alice/ έρχεται ο Paschalis».
Έχω παρατηρήσει ότι όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο να διαλέξω ένα ρημαδο-τσάι από τα ράφια του supermarket γιατί με τόσα διαφορετικά είδη μπερδεύομαι. Πότε έγινε και αυτό τόσο πολύπλοκο;
Από τότε που τα προϊόντα για τη «σωστή λειτουργία του εντέρου» άρχισαν να διαφημίζονται φανερά και χωρίς ενοχές. Λογικό είναι, με τόσα έντερα στο τσακίρ-κέφι, να συμπαρασυρθεί και η αγορά του τσαγιού, αφού το τσάι έχει την ικανότητα να «συμμαζεύει» κάπως τις «υπερπαραγωγές». Άλλωστε μην ξεχνάς το αξίωμα: «Η διάρροια και η μοντέρνα Τέχνη μπορούν να καταστρέψουν έναν ολόκληρο πολιτισμό».
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
