Μήπως ήρθε η ώρα της σοβαρής αντιπολίτευσης;

Ένας συνδικαλιστής στον χώρο της Υγείας είπε κάτι που μετά το πήρε πίσω. Ανάμεσα στο «είπα» και το «ξείπα» όμως η αντιπολίτευση βρήκε τον χρόνο για να υιοθετήσει αυτό το κάτι που τελικά δεν ίσχυε. Σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από το μαλλιά του, ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε από τις υποτιθέμενες «ΜΕΘ που μένουν κενές για να διατεθούν αποκλειστικά στους VIP». Και φυσικά πνίγηκε.

Πού σε οδηγεί ο πνιγμός; Στον πάτο. Και ο πάτος αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ένα κόμμα που αποδοκιμάστηκε ως κυβέρνηση, αλλά και ένα κόμμα που αποδοκιμάζεται από το εκλογικό κοινό ως αντιπολίτευση. Η αντιπολιτευτική του τακτική πείθει μόνο το στενό του ακροατήριο. Αλλά αντιπολίτευση δεν κάνεις μόνο για εκείνους που σε ψηφίζουν «δαγκωτό». Ακόμη περισσότερο, οι «δαγκωτοί» δεν φτάνουν εάν φιλοδοξείς να κάνεις κυβέρνηση.

Οι παλινωδίες, οι αντιφάσεις, τα σχολεία που όταν έκλεισαν έπρεπε να μείνουν ανοικτά και όταν άνοιξαν έπρεπε να μείνουν κλειστά, το οικονομικό κίνητρο στους νέους να εμβολιαστούν που καταγγέλθηκε ως «εκμαυλισμός» και «δωροδοκία» αλλά και η συριζαϊκή πρόταση να δοθεί οικονομικό κίνητρο στους άνω των 60 χωρίς να είναι ούτε «εκμαυλισμός» ούτε «δωροδοκία», το κλείσιμο του ματιού στους ανεμβολίαστους που έφτασε ως την καταψήφιση της τροπολογίας με την οποία τιμωρούνται οι αρνητές που δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, ήταν οι πέτρες που έδεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και στον λαιμό του και τα πόδια του και τα χέρια του και τον οδηγούν στον πάτο.

Αλλάζοντας συνεχώς θέσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να είναι η μοναδική αντιπολίτευση στην Ιστορία που αντιπολιτεύεται τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν είναι όμως το μοναδικό δείγμα ακρισίας. Επενδύοντας συνεχώς σε ένα αρνητικό αφήγημα, χάνει το θετικό μομέντουμ στο οποίο βρίσκεται η κοινωνία και η οικονομία. Μπέργκαμο δεν γίναμε, όπως προέβλεπε ο αρχηγός του. Οικονομικός Αρμαγεδδώνας, πείνα και δυστυχία δεν ήρθαν ποτέ. Αντίθετα, η οικονομία επανακάμπτει τρέχοντας, το επενδυτικό ενδιαφέρον είναι έντονο, το κράτος και οι υπηρεσίες του ψηφιοποιούνται.

Τι χρειάζεται σε αυτές τις συνθήκες η χώρα; Μια σοβαρή αντιπολίτευση. Και τη χρειάζεται απέναντι σε μια κυβέρνηση που φθείρεται από τον χρόνο και τα λάθη της. Υπάρχει αυτή η αντιπολιτευτική διάθεση; Μόνο σε ψήγματα. Τη βρίσκει κανείς στον Ανδρέα Ξανθό που δεν υπέγραψε την ερώτηση που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή για τις VIP ΜΕΘ, κάνοντας λόγο για «συντονισμένη επιχείρηση διασποράς ανυπόστατων σεναρίων». Την βρίσκει στον Νίκο Φίλη που είπε πως το κόμμα του παρασύρεται πολλές φορές από την «τηλεοπτική αντιπολίτευση» και πως «δεν πρέπει οι θάνατοι να αποτελούν στοιχείο αντιπολίτευσης». Ή την βρίσκει στον Σωτήρη Βαλντέν που έγραψε πως δύσκολα μπορεί να πειστεί κάποιος πως ζούμε σε μια δικτατορία.

Ήρθε η ώρα της σοβαρής αντιπολίτευσης; Μάλλον. Ακόμη όμως να την βρει κανείς στην ηγεσία του. Και το κενό δεν μπορεί να καλυφθεί από τα ψήγματα και τις έμμεσες προειδοποιήσεις κάποιων στελεχών του πως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να πιάνει πάτο. Μπορεί να καλυφθεί από τη νέα ηγεσία της Κεντροαριστεράς που, εάν αντιπολιτευτεί θεσμικά και όχι με όρους τηλεοπτικού στούντιο, θα αρχίσει να προβάλει ως εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Αλλά τότε, στον πνιγμένο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει μείνει τίποτε για να πιαστεί.