Αφιερωμένο στον Δ.Κ. που μου έμαθε τις πρώτες μου λέξεις στα Καλιαρντά
Η Ελληνική γλώσσα είναι η αρχαιότερη της Ευρώπης. Μιλιέται και γράφεται απ’ τον 13ο αιώνα π.Χ. Η διαχρονία της είναι αδιάλειπτη, ομότροπα με την διαρκή μεταλλαγή της. Καθομιλουμένη και γραπτός λόγος αλληλοσυμπληρώνονται, εμπλουτίζονται, εξελίσσονται, φτωχαίνουν. Ένα από τα πιο ελκυστικά γνωρίσματα της Ελληνικής είναι ότι παρουσιάζει το φαινόμενο της δημιουργίας ιδιολέκτων στους θύλακες κλειστών κοινωνικών ομάδων. Οι επίσημοι λεξικογράφοι, απόμακροι και στερημένοι αντανακλαστικών ακρόασης του λαϊκού γλωσσικού γίγνεσθαι, αφήνουν όλο αυτό το πλήθος από λέξεις ακατάγραπτο.
Τα Φλοράδικα είναι ξεχωριστά και αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα που θέλει κάθε κατηγορία της αργκό να μιλιέται από ερμητικά μονωμένες μειονότητες. Ο Ηλίας Πετρόπουλος πέθανε πριν προλάβει να φτιάξει το δικό του βιβλίο για τα Φλοράδικα, τη γλώσσα που μιλάνε και σπανιότερα γράφουνε οι περισσότεροι νέοι (σ.τ.σ.: και ώριμοι ηλικιακά, όπως εγώ) σήμερα. Η λέξη ΜΑΛάΚΑΣ και τα παράγωγά της αντικατέστησαν αρκετές άλλες λέξεις. Τα Φλοράδικα μιλιούνται από τους νέους όλων των οικονομικών τάξεων, αν υποθέσει κάποιος ότι υπάρχουν ακόμη τέτοιες. Είναι η μόνη ιδιόλεκτος με την ιδιοτυπία να χρησιμοποιείται από ανοιχτές ομάδες πολιτών. Μαλάκας, μαλακοκαύλης, μαλακοπίτουρας, μαλακιστήρι, μαλακάκος, μαλάκαρος, μαλακοψώλης κ.ά. τέτοιες λέξεις κορεννύουν την ένδεια της φαντασίας των εφήβων κατά την επικοινωνία τους. Οι παιδαγωγοί εμφανίζονται πολύ υποχωρητικοί πια μπροστά στο οργιώδες θρασομάνημα των λέξεων που υποκαθιστούν τα λεκτικά διαμάντια της Ελληνικής. Οι νέοι μιλάνε τα Φλοράδικα, όχι μόνο για λόγους γλωσσικής ένδειας. Η χρήση της γλώσσας κατ’ αυτόν τον τρόπο εκτονώνει την ανία τους σε διασκέδαση και τους κάνει να νιώθουν την αίγλη μιας ελευθεριότητας. Αυτή η ελευθεριότητα σπάνια ξεπερνάει το κέλυφος της γλωσσικής έκφρασης. Στα Φλοράδικα εμφιλοχωρούν λέξεις δάνειες από άλλες γλώσσες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο καλύτερος τρόπος να αποδοθεί σωστά η αργκό της νεολαίας είναι μέσω της χρήσης των Greeklish. Η επιδραστικότητα αυτής της λατινογενούς γραφής είναι τέτοια που έχει εισδύσει και στα μαθητικά γραπτά. Οι παιδαγωγοί παραπονιούνται για τον μικρότερο γλωσσικό διχασμό (ελληνικά γράμματα και λατινικά) μέσα στους κόλπους του μεγαλύτερου και πολύ πιο μακρόβιου (λογοτεχνική γραφή και καθομιλουμένη). Η λέξη Μαλάκας έχει αποσκορακίσει στη λήθη πληθώρα άλλων λέξεων και μαζί με έναν αφειδή σολοικισμό συνεισφέρουν στην απίσχναση του αρχετυπικού κορμού της εθνικής μας λαλιάς. Κανείς δεν μπορεί να εικάσει κάτι για την τύχη των Ελληνικών στο μέλλον. Όλη αυτή η εκκωφαντική αντίδραση των νέων μπορεί και να είναι μια τάση αποταγής λέξεων σμιλευμένων μέσα σε αιματοβαμμένους αιώνες πατερναλιστικών ενστίκτων. Ότι πεθαίνει αναγεννιέται καμμιά φορά σοφότερο. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως όλες οι γλωσσικές δομές στα συντακτικά όλου του κόσμου προέρχονται από την εξουσιαστική ή κυριαρχική μανία του ενός ανθρώπου απέναντι στον άλλο , του ενός έθνους έναντι του άλλου. Ίσως, λοιπόν, κάτι καινούργιο να είναι και ανθρωπινότερο.
Αβέλω, δικέλω, γκούρμπαντος, καγεκελοκερικεντέ, πισέλω. Διόλου τυχαίες επιλογές σημαινόντων. Πολύ πιο εσωστρεφές , σχεδόν περίκλειστο, γλωσσικό ιδίωμα από τα Φλοράδικα ήταν τα Καλιαρντά. Οι λέξεις των Καλιαρντών έγιναν λεξικό (για μια ακόμη φορά) απ’ τον ακάματο θυμόσοφο των ελληνικών λούμπεν στοιχείων. Τον Ηλία Πετρόπουλο. Ο Ηλίας Πετρόπουλος φυλακίστηκε γι’ αυτό του το βιβλίο από τη χούντα. Η κοινότητα των ομοφυλόφιλων αντλούσε την απαντοχή για μια ακίνδυνη βιοτή των μελών της μέσω της αλληλεγγύης αυτών. Από την κατοχική Ελλάδα και έπειτα, τότε που τα δικαιώματα τους καταστρατηγούνταν από όλους τους θεσμούς, οργανωμένους και μη, οι ομοφυλόφιλοι εξωθήθηκαν στη δημιουργία μιας ιδιαίτερης γλώσσας η οποία θα τους βοηθούσε σαν «αμυντικό τοίχος» (Πετρόπουλος) να προστατεύονται από τον εχθρικό εσμό των ανθρώπων που εναντιωνόταν στην ηθική τους. Ο Πετρόπουλος στην εισαγωγή του βιβλίου του δεν είναι τόσο άγιος όσο παρουσιάζεται σήμερα. Υιοθετεί μια απολογητική στάση για να γράψει τους λόγους που τον οδήγησαν στην καταγραφή των λέξεων της μοναδικής αυτής ιδιολέκτου. Ο σπουδαίος συγγραφέας είχε μεγάλη κόντρα με τους λεξικογράφους που εθελοτυφλούσαν μπροστά σ’ αυτό το πάλλον κομμάτι της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού.
Αν η καταγραφή, που έκανε ο γνωστός αιρετικός λαογράφος και όχι μόνο, δεν είναι υποχρέωση των γλωσσολόγων, τότε τίνος!! Τα Καλιαρντά μπορεί να μην είχαν πολλές ελληνικές λέξεις στη φαρέτρα τους μα το συντακτικό τους ήταν ολότελα ελληνικό. Διατηρούσαν μέσα τους προσμείξεις από την γλώσσα των Ρομά, τα Τούρκικα, τα Ιταλικά και λέξεις άλλων χωρών. Ήταν μια συνθηματική αμυντική γλώσσα για την αποφυγή ομοφοβικών επιθέσεων προς τους πάντα καταφρονημένους «κίναιδους». Σταδιακά και με την έκλειψη όλων αυτών των παραγόντων που σαν μια μέγγενη αποστερούσαν με την αναλγησία τους βαθμούς απ’ τους βαθμούς ελευθερίας των ομοφυλόφιλων, η Καλιαρντή βυθίστηκε στη λήθη. Μερικές δεκάδες λέξεις της διασώζονται στα Φλοράδικα της σύγχρονης κοινωνίας. Τελευταία, με την επανάκαμψη του φαινομένου του ρατσισμού (σε πιο λάιτ έκδοση) προς όσους αποκλίνουν σεξουαλικά του κανόνα, με τις ανάγκες του πλήθους για πίστη σε κάτι να καλύπτονται από φασιστικά πολιτικά σχήματα, μισοθρησκευτικές σέκτες όπως αυτές της Χρυσής Αυγής και του χριστεπώνυμου κληρικαλισμού (μια συναστρία μισάνθρωπων μητροπολιτών σφυροκοπάει με μίσος την ομοφυλοφιλία), οι βαλλόμενοι έχουν καταφύγει στην δική τους νοηματική γλώσσα για να διαλάθουν την προσοχή των ομοτράπεζών τους. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που κυκλοφορούν συγχυσμένοι από αλλότριες ιδέες. Ιδέες ποντισμένες στην κολυμβήθρα της θρησκείας του μίσους που κάποτε κήρυττε την αγάπη.
Εκείνο που δεν κατάλαβαν ποτέ οι λεξικογράφοι είναι πως ό,τι παραλείπουν να καταγράψουν δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ το επίσημα αποδεκτό εκχυδαϊσμένο τμήμα της Νέας Ελληνικής. Ανάμεσα στις ασταχυολόγητες ιδιολέκτους είναι κι αυτή της Ντάγκλας, η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι τοξικομανείς και είναι μετά βεβαιότητας η πιο κρυπτογραφημένη και συνθηματική αποτύπωση του φόβου. Εδώ υπάρχει ο απροκάλυπτος κίνδυνος του μπλεξίματος με τις διωκτικές αρχές. Κάθε Έλληνας πολίτης έχει πέσει πάνω σε πρεζόνια που απ’ την ντάγκλα δεν βλέπουν τίποτα και ζητάνε απ’ τον ανυποψίαστο διαβάτη φομπά , νταφού, μπάζο, νιφάδες, μόρφο και τα συναφή. Μερικοί εξαρτημένοι μοιάζουν με αγγέλους. Ευαίσθητοι και συντετριμμένοι άνθρωποι που δεν βρήκαν ποτέ μέσα στο χάος των διαδρομών εκείνη τη μικρή και δύσβατη αγυιά προς τον ψυχίατρο. Γιατί μερικοί εξαρτημένοι πριν υπάρξουν ως τέτοιοι πρόλαβαν να ζήσουν σαν πρωτοπόροι οραματιστές που παροπλίστηκαν απ’ το αμετάκλητο και βάρβαρο αίτημα της κοινωνίας για ένταξη κάθε ανθρώπου στις αγορές.
Εσχάτως, στην Ελλάδα της κρίσης, απαντάται το φαινόμενο της δημιουργίας των Καλιαρντών των πολιτικών. Σε αντίθεση με τις Σολωμικές συμβουλές για την απόλυτη βασιλεία της προφορικής γλώσσας, οι ταγοί αυτού του τόπου έχουν φτάσει στο άκρο μιας απονενοημένης λεξιπλασίας. Το μνημόνιο περιγράφεται πάντοτε με λέξεις πέρα για πέρα ακατανόητες από τους ψηφοφόρους. Η ερμηνεία των οικονομικών όρων δεν φτάνει ποτέ στο λαό. Τα μ.μ.ε. για ποικίλες σκοπιμότητες υποθάλπουν το καλιάρντεμα της πολιτικής γλώσσας. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα Καλιαρντά των ομοφυλόφιλων και τα Καλιαρντά των εκλεγμένων είναι πως στην πρώτη περίπτωση η κλειστή κοινότητα βαλλόταν απ’ την κοινωνία ενώ στη δεύτερη περίπτωση η κάστα των πολιτικών έχει ως στόχο της να τρομάξει τους αδαείς. Οι οικονομικοί δείκτες με τις ακαθόριστες ονομασίες, σπάταλα, εμφυσούνε τρόμο και καθήλωση στους αμύητους στις καινούργιες έννοιες. Η άγνοια του ορισμού των εισαχθέντων λέξεων επιτρέπει στον πολιτικό να περάσει με μεγαλύτερη ευκολία την αντιλαϊκή νομοθεσία του. Οι ορισμοί των οικονομικών όρων είναι εξίσου δυσνόητοι με τους ίδιους.
Δεν υπάρχει ελπίδα σ’ αυτό το γλωσσικό σύμφυρμα. Πρέπει κανείς να έχει πτυχίο στις οικονομικές επιστήμες για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην καταδυνάστευση και τον συνεπακόλουθο παροπλισμό του από τα ξένα λεκτικά στοιχεία. Spreads, αναδιάρθρωση του χρέους, κούρεμα του χρέους, σταδιακή απαγκίστρωση, PSI, CDS, δευτερογενής αγορά ομολόγων, Ευρωομόλογο. Τα Καλιαρντά της πολιτικής γλώσσας στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης είναι τα Ντούρα Καλιαρντά. Ντούρα Καλιαρντά είναι ο όρος που χρησιμοποιούσαν οι ομοφυλόφιλοι για την πλέον δύσκολη διάλεκτο των Καλιαρντών. Τα Ντούρα Καλιαρντά ήτανε για τους γκέι ότι η γραμμική Α για τους Νεοέλληνες. Ένα σύνολο σημείων που αν και σε αρμονική παράθεση, κρύβει καλά τις σκοπιμότητες του χρήστη του. Η άγρια άγνοια των πολιτών γενικεύει το κακό και προσαρτά σ’ αυτό και τις πιθανολογούμενες καλές κινήσεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Ο φόβος απέναντι στο άγνωστο είναι αρχέγονος και αμετακίνητος. Απ’ αυτόν το φόβο του ελληνικού λαού γεννιέται η ελπίδα για αντίσταση. Στο τέλος του φόβου βρίσκεται η ελπίδα. Μια ελπίδα δυνητικά καλή. Μια αντίσταση που δεν προοιωνίζεται με τίποτα την αποκατάσταση των λαθών.
21°
