Κίνημα Αλλαγής ή ΠΑΣΟΚ και έλα ν’ αΓΑΠηθούμε ντάρλινγκ
Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι με ποιους, ποιοι προέρχονται από ποιο στρατόπεδο, ποιοι εξυπηρετούν ποιες ισορροπίες, αλλά δεν έχουμε ιδέα για τις θέσεις των υποψηφίων
Τα τεκταινόμενα στο ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ μοιάζουν περισσότερο με σαπουνόπερα η οποία, χάρη στην επανεμφάνιση του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, απέκτησε και πρωταγωνιστή.
Ζητώ συγγνώμη για το δυσάρεστο λογοπαίγνιο-παραπομπή σε απολαυστικά κακή ελληνική ταινία, αλλά ομολογώ πως τα διαδραματιζόμενα στο ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ, ή όπως αλλιώς θέλει να το πει κανείς, μου φαίνεται πως περισσότερα κοινά έχουν με την ψυχαγωγία παρά με την πολιτική. Και ειδικά με εκείνο το είδος της ψυχαγωγίας που απολαμβάνεις ακριβώς επειδή είναι πολύ κακό.
Βέβαια, σε αντίθεση με την ταινία στην οποία αναφέρεται ο τίτλος και η οποία αυτοσυστήθηκε ως κωμωδία, τα τεκταινόμενα στο ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ ή όπως αλλιώς λέγεται, μοιάζουν περισσότερο με σαπουνόπερα η οποία, χάρη στην επανεμφάνιση του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, απέκτησε και πρωταγωνιστή. Έτσι έχουμε τους αρχικούς υποψηφίους για την προεδρία, τους καινούργιους υποψηφίους οι οποίοι ξεπετάχτηκαν μπας και καταφέρουν διαγκωνιζόμενοι να τσιμπολογήσουν τίποτα από τις ψήφους της Γεννηματά και πια έχουμε και την επανεμφάνιση του νόμιμου κληρονόμου. Το ότι ο νόμιμος κληρονόμος είχε αποποιηθεί την κληρονομιά σαμποτάροντας την παράταξη με την οποία έγινε πρωθυπουργός με την αποτυχημένη (αλλά αρκετή για να κόψει τα όποια φτερά του ΚΙΝΑΛ) απόπειρα που ακούει στο όνομα ΚΙΔΗΣΟ είναι κάτι που προσφέρει ισομερώς και στην ίντριγκα αλλά και στην κωμωδία.
Κατά τα άλλα, οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ ή κάτι άλλο, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο καθώς από τους 6 ή 7 (προς το παρόν) υποψηφίους δεν έχουμε ακούσει σχεδόν τίποτα που να έχει πραγματική σχέση με την πολιτική. Πολλές κομψές αλλά βαρετές φράσεις, παραγεμισμένες με λέξεις όπως «ενότητα», «προοδευτικός/η/ο», «σύνθεση», «μπροστά» και άλλα γενικόλογα τίποτα, αλλά καθόλου συγκεκριμένες απόψεις και προτάσεις που να δείχνουν τις πολιτικές διαφορές των υποψηφίων.
Έτσι, ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι με ποιους, ποιοι προέρχονται από ποιο στρατόπεδο, ποιοι εξυπηρετούν ποιες ισορροπίες, αλλά δεν έχουμε ιδέα για τις θέσεις των υποψηφίων στα προβλήματα που καλείται η πολιτική να λύσει.
Ποια, ας πούμε, είναι η θέση των υποψηφίων για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την αντιμετώπιση των τραμπούκων αλλά και του κομματισμού στα δημόσια; Τι πιστεύουν για την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και τι για την επέκταση της; Θέλουν μεγαλύτερο, το ίδιο ή μικρότερο κράτος και πώς πιστεύουν ότι αυτό που θέλουν θα επιτευχθεί; Ποια είναι η θέση τους για το μεταναστευτικό; Πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρχει ποσόστωση στον αριθμού των μεταναστών που μπαίνουν στη χώρα κι αν ναι ποιο είναι το ποσοστό που θεωρούν κατάλληλο; Ποια είναι τα κριτήρια που θα επέβαλαν; Τι σκέφτονται για τον ΕΝΦΙΑ; Το σκέφτονται για το φορολογικό γενικώς; Τι σκέφτονται για την τοποθέτηση ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών; Δεν έχουμε ιδέα.
Και δεν θα αποκτήσουμε αν δεν τοποθετηθούν όχι με γενικόλογα τίποτα που να μη δυσαρεστούν κανεναν, αλλά συγκεκριμένα.
Όλα αυτά τα λέω γιατί οι εκλογές του ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ ή όπως αλλιώς θα λέγεται στο μέλλον, είναι ανοιχτές. Πράγμα που σημαίνει πως θα ψηφίσουν κυρίως άνθρωποι που αδιαφορούν για τα εσωκομματικά παιχνίδια εξουσίας. Άνθρωποι που θα επιλέξουν κάποιον όχι μόνο για να κάνει τον αρχηγό στο ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ ή δεν ξέρω κι εγώ πώς, αλλά και για να κατέβει στις επόμενες εκλογές. Και στις εκλογές, για να έχει ελπίδες αυτό το κόμμα, όπως κι αν ονομάζεται, θα πρέπει να λέει κάτι. Θα πρέπει να προτείνει κάτι. Εκτός αν κανείς πιστεύει ότι στο ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΝΑΛ ή κόμμα των Παπανδρέου, μπορούν ακόμα να ονειρεύονται εξουσία ή έστω άνοδο που να τους κάνει υπολογίσιμους, χωρίς να λένε τίποτα. Εκτός αν πιστεύουν ότι τους αρκούν μερικές ωραίες λέξεις, η επίκληση στο παρελθόν και τα κωμικά παιχνίδια εξουσίας. Εκτός αν δεν έχουν τίποτα να πουν. Και μπράβο τους.
12°
