Στα δελτία βλέπεις κάτι απίθανους τύπους να κραυγάζουν «Δεν είμαστε κατά του εμβολίου, είμαστε κατά της υποχρεωτικότητας», κατά το: «Δεν ήθελα να τη βιάσω, αυτή ήταν ντυμένη σαν να τα ’θελε».
Πανδημία του κορωνοϊού: Τι θα μπορούσε να γίνει και τι έγινε τελικά. Τα περιοριστικά μέτρα, οι εμβολιασμοί και σε ποιους οφείλουμε όσα κερδήθηκαν
Αν από την αρχή είχαμε φροντίσει να φοράμε όλοι μάσκες και να αποφεύγουμε τις συγκεντρώσεις με πολύ κόσμο, η πανδημία θα είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής της, θα είχε περιθωριοποιηθεί, θα την είχαμε στριμώξει στα σχοινιά και θα την πετάγαμε στο καναβάτσο. Αν στη συνέχεια είχαμε φροντίσει να κάνουμε όλοι το εμβόλιο, θα κατέρρεε μονομιάς σαν αυτό που είναι: κάτι εύκολα αντιμετωπίσιμο με τα όπλα της λογικής και της επιστήμης.
Ναι, θα εξακολουθούσε να βράζει σε μέρη που εμείς, οι πλούσιες χώρες (πλούσια είναι η Ελλάδα), τείνουμε να κοιτάμε με καταφρόνια και μισό μάτι, μα και πάλι θα περιοριζόταν εκεί σιγά-σιγά, φθίνοντας όμως σταδιακά, καθώς θα κατέφθανε με το καλό η περίσσεια του οίκτου μας, η μεγάλη αρωγή της Δύσης, το θαυματουργό Ιππικό. Και όλα αυτά, παρά τα στενόχωρα λεωφορεία και τρόλεϊ και μετρό στις πόλεις μας, και παρά τις αναγκαστικές συναθροίσεις. Ναι: με τις μάσκες αρχικά, με το εμβόλιο αργότερα.
Τα κάναμε; Μπα. Δεν τα κάναμε. Όχι όλοι. Και ειδικά στην Ελλάδα, που μοιάζει σε κάτι τέτοιες αντιδράσεις με τις χώρες τού πρώην Ανατολικού Μπλοκ (τόποι όπου θάλλουν η μισαλλοδοξία, η αμορφωσιά, η καχυποψία, οι παπάδες, η χωριατοακροδεξιά και η εθνικιστική Αριστερά), δεν τα κάναμε καν όσοι θα ’πρεπε να τα είχαμε κάνει για να περιοριζόταν, αν μη τι άλλο, το κακό όσο περιορίστηκε αλλού.
Αν υπήρχε λύση; Ναι: να γίνει το εμβόλιο υποχρεωτικό για όλους• ή να έχουν πρόσβαση στον δημόσιο χώρο αποκλειστικά και μόνο οι εμβολιασμένοι. Ήταν δυνατόν να γίνει είτε το ένα είτε, έστω, το άλλο; Όχι βέβαια. Στο πρώτο θα έπεφτε η κυβέρνηση μέσα σε μία ώρα από την ανακοίνωση της απόφασης, στο άλλο μέχρι το απόγευμα. Υποχρεωτικό το εμβόλιο έγινε μόνο στους υγειονομικούς (αυτό είναι ανέκδοτο, και το ξέρουμε όλοι: ανεμβολίαστοι υγειονομικοί…), και κάθε βράδυ βλέπεις στα δελτία κάτι απίθανους τύπους να κραυγάζουν άναρθρα, «Εμείς δεν είμαστε κατά του εμβολίου, είμαστε κατά της υποχρεωτικότητας», κατά το: «Δεν ήθελα να τη βιάσω, κύριε δικαστά, αυτή ήταν ντυμένη σαν να τα ’θελε». Σκεφτείτε το αυτό επί όλους τους επαγγελματικούς κλάδους: ναι, θα έπεφτε η κυβέρνηση μέσα σε μία ώρα από τη σχετική ανακοίνωση, και δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα ερχόταν μετά — ίσως ένα δοβλέτι μονοκλωνικών αντισωμάτων, αλόης και τάι-τσι.
Αν υπάρχει λύση από δω και πέρα; Φυσικά: να κάνουμε υπομονή μέχρι την άνοιξη, και να προσευχόμαστε στους στοργικούς θεούς της τέχνης και των φίλων να μην κλείσει η αγορά τον Νοέμβριο και ειδικά τον Δεκέμβριο — αυτά. Είναι αρκετά για να μας κρατήσουν όρθιους ως τότε. Έχει αποδειχτεί και σε τρισχειρότερους καιρούς.
Αλλά και κάτι ακόμη: η γνώση ότι αυτή εκεί η γυναίκα απέναντι στον δρόμο έχει σώσει με τη στάση της δέκα ανθρώπους από τον ιό — ότι αυτός ο τύπος που έχει το μπακάλικο στη γωνία έσωσε άλλους εκατό — ότι το ζευγάρι των γειτόνων μας που ανεβοκατεβαίνουν με τα πόδια από τον πέμπτο κάθε μέρα για να πάνε στη δουλειά τους έσωσαν εμάς.
