Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης σχολιάζει τον πρόσφατο ανασχηματισμό και τις αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα.
Οι ανασχηματισμοί είναι ένα σημαντικό προνόμιο που έχουν οι εκάστοτε πρωθυπουργοί. Και είναι σημαντικό γιατί μπορούν να το ασκούν κανονικά λίγες μόνο φορές στη διάρκεια μιας τετραετούς θητείας τους.
Εξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, οι ανά εξάμηνο επεισοδιακές «αναδομήσεις» των κυβερνήσεων του οποίου, έμειναν στην ιστορία.
Οι ανασχηματισμοί όταν είναι επιτυχημένοι διορθώνουν αστοχίες, αλλάζουν την ατζέντα, αποκαθιστούν ισορροπίες, σηματοδοτούν ένα νέο ξεκίνημα, περνούν συχνά σαφή και στοχευμένα πολιτικά μηνύματα.
Φαίνεται ότι τίποτα δυστυχώς από τα παραπάνω δεν ίσχυσε στον πρόσφατο ανασχηματισμό που μεταξύ άλλων εξέπεμψε ένα ασαφές και μπερδεμένο πολιτικό μήνυμα, σχεδιάστηκε στο πόδι και έκαψε τελικά ένα χαρτί που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να βοηθήσει την κυβέρνηση να διατηρήσει την-προς το παρόν-ισχυρή πολιτική της κυριαρχία.
Η έξοδος Χρυσοχοΐδη που ήταν στην ουσία αποπομπή, εκτός από άδικη, πάγωσε τον κόσμο εκείνο της κεντροαριστεράς που για τον ένα η τον άλλο λόγο εμπιστεύτηκε τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον Ιούλιο του 2019 ενώ δεν ευχαρίστησε ούτε το δεξιό ακροατήριο καθώς φάνηκε ότι δικαίωσε εν μέρει την κριτική της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα του Σύριζα, που στοχοποίησε από την πρώτη κιόλας μέρα τον πρώην πλέον υπουργό Προστασίας του Πολίτη.
Και αν εν πάση περιπτώσει κρίνεις ότι έναςυπουργός σου πρέπει να φύγει γιατί δεν έκανε κάτι σωστά, του δείχνεις την έξοδο σε ουδέτερο πολιτικά χρόνο κι όχι κατά τρόπο που να φαίνεται ότι υπακούς στα κελεύσματα της αντιπολίτευσης. Ούτε φυσικά τον αντικαθιστάς με κάποιον στον οποίον έδειξες την έξοδο λίγους μόνο μήνες πριν, από άλλο υπουργείο γιατί προφανώς δεν πέτυχε εκεί αυτά που περίμενες.
Άστοχη επίσης και η μετάθεση Χαρδαλιά σ’ ένα υπουργείο στο οποίο είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να προσφέρει αυτά που προσέφερε στην Πολιτική Προστασία. Εκτόςφυσικά αν πρόκειται για τιμητική αποστρατεία, όπως βασίμως υποπτεύονται πολλοί.
Εντελώς ακατανόητες τέλος και οι αλλαγές στο κρίσιμο και νευραλγικό χώρο της Υγείας. Η πανδημία ως γνωστόν συνεχίζει ακάθεκτη και δεν προβλέπεται να τελειώσει πριν την άνοιξη του 2022. Με 30-40 λοιπόν νεκρούς τη μέρα, εκατοντάδες διασωληνωμενους και χιλιάδες ακόμα ανεμβολίαστους, παίρνει κανείς μεγάλο ρίσκο όταν αλλάζει συνολικά την ηγεσία του υπουργείου δείχνοντας μεταξύ άλλων την έξοδο στον εξαιρετικό Κοντοζαμάνη που ξέρει τα θέματα της Υγείας απ’ έξω κι ανακατωτά και που μόλις 8 μήνες πριν είχε προαχθεί σε αναπληρωτή Υπουργό ακριβώς γιατί το έργο του εκεί ήταν σημαντικό και με καθολική σχεδόν αναγνώριση.
Και το ρίσκο γίνεται μάλλον ακόμα μεγαλύτερο όταν εν μέσω μιας κρίσης, διορίζεις έναν νέο υπουργό, χωρίς άμεση συνάφεια με το χώρο και που πέρα από τους συνειρμούς που δίκαια η άδικα γεννά τ’ όνομά του και το πολιτικό του παρελθόν, θα χρειαστεί μήνες μέχρι να ενημερωθεί στα βασικά θέματα και τις προτεραιότητες του υπουργείου.
Κερασάκι στην τούρτα το φιάσκο με την υπόθεση Αποστολάκη που επισκίασε συνολικά και χρωμάτισε αρνητικά το γεγονός του ανασχηματισμού από κάθε άποψη και κυρίως επικοινωνιακά, εξαϋλώνοντας μάλιστα και τα όποια οφέλη-αν υποθέσουμε ότι υπήρξαν τέτοια ποτέ. Η επιλογή αυτή καθ’ εαυτή γεννά ερωτηματικά καθώς ο Αποστολάκης ουδέποτε μάλλον υπήρξε υπερκομματικός ενώ αποδείχθηκε και αναξιόπιστος πράγμα που τον καθιστά ούτως ή άλλως ακατάλληλο για τη θέση που του προτάθηκε.
Το συμπέρασμα είναι ότι χάθηκαν άνευ λόγου και αιτίας οι εντυπώσεις αλλά και μια καλή ευκαιρία για επανεκκίνηση στην πιο κρίσιμη καμπή της κυβερνητικής θητείας από μια πρωτοβουλία που έγινε βιαστικά, άτσαλα και χωρίς σχέδιο και τσαλάκωσε ελαφρώς το προφίλ του πρωθυπουργού στον κόσμο εκείνο της κεντροαριστεράς που δυο χρόνια πριν έκανε την μεγάλη υπέρβαση ενώ δεν ενθουσίασε ούτε τον κόσμο του Κέντρου και της Δεξιάς.
Και καθώς η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια για εσωστρέφειες και πισωγυρίσματα, ας ελπίσουμε ότι η ζημιά θα είναι τελικά διαχειρίσιμη και αναστρέψιμη.
9°
