Σχόλιο για τον δημόσιο λόγο και τα social media με αφορμή τις δηλώσεις του Νίκου Φίλη προς τη Νίκη Κεραμέως και της Άννας Ελεφάντη προς τη Μαρία Σάκκαρη.
Αν ο δημόσιος λόγος ήταν μια τεράστια επιφάνεια γης, θα ήταν τυφλός αυτός που δεν θα έβλεπε αυτόν τον παχύρευστο ζελέ, σαν τεράστια ουρανοκατέβατη τσούχτρα που τον έχει καλύψει ασφυκτικά. Ένας ζελές γεμάτος ανοησία, εχθροπάθεια, βία και χυδαιότητα. Μοιάζει σαν αχρείαστη, ίσως και γραφική, διαπίστωση. Και μάλλον έτσι είναι. Επαναλαμβάνουμε μονότονα έναν κοινό τόπο. Αλλά αν δεν το κάναμε, απλώς θα συμμετείχαμε στην εξοικείωση με αυτή την τσούχτρα.
Παρατηρούμε ότι η γλιστερή αυτή κατηφόρα παρασύρει στη δίνη της και ανθρώπους για τους οποίους πιθανώς να υπήρχαν ορισμένες επιφυλάξεις. Για παράδειγμα ο Νίκος Φίλης, που δεν είναι τυχαία περίπτωση. Γιατί, αν θυμάστε, όταν σε δύσκολους καιρούς την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ διάφορα στελέχη έχαναν ασκαρδαμυκτί τη σοβαρότητά τους, ο Φίλης κατόρθωσε και τη διατήρησε. Το κατάφερε, όμως, όχι λόγω ταλέντου αλλά κυρίως εμπειρίας. Κομματικής και δημοσιογραφικής. Οι αναφορές του, όμως, στα παιδιά της Νίκης Κεραμέως ήταν όχι μόνο άστοχες και απρεπείς αλλά επιβεβαιωτικές του γεγονότος ότι ο Φίλης ξέρει καλά από προπαγάνδα και στοχευμένο συναισθηματικό λόγο.
Από την άλλη πλευρά, η Άννα Ελεφάντη, η έτερη πρωταγωνίστρια της απρέπειας τις τελευταίες ημέρες, δεν είναι έτσι. Ένας άλλης τάξης φτηνός λαϊκισμός, λεκτική κρυψώνα της ανοησίας της ταξικής μυωπίας με την οποία συνεχίζουν να βλέπουν τον κόσμο πολλά στελέχη του σημερινού πολιτικού κόσμου. Όλου του πολιτικού κόσμου γιατί και ο επιτηδευμένος σνομπισμός, παλιοκαιρισμένη ταξική ανοησία είναι.
«Έχετε 2 παιδιά μικρά, κυρία υπουργέ. Όταν μεγαλώσουν θα θυμούνται, θα ακούσουν ότι η μητέρα τους στα χρόνια αυτά, που ήταν μικρά αυτά τα παιδιά, κατέσφαξε τουλάχιστον 20.000 18χρονα παιδιά από τα πανεπιστήμια. Αυτό είναι το παράσημο σας», είπε ο πρώην υπουργός Παιδείας στη σημερινή υπουργό Παιδείας. Κλασική προπαγάνδα, τόσο κλασική που βγάζει μάτι ακόμα και στον πιο απονήρευτο. Τρίπτυχο της πετυχημένης προπαγανδιστικής ατάκας: «Συναισθηματική - Απλή - Να την κατανοεί ακόμα και ο διανοητικά περιορισμένος». Η φράση του Νίκου Φίλη είχε και τα τρία. Και για αυτό δεν μπορεί να εξαιρεθεί από το κλίμα της τελευταίας περιόδου, των στοχευμένων προσωπικών επιθέσεων που δεν ορρωδούν ούτε και μπροστά σε οικογενειακά θέματα που κατά γενική ομολογία η πολιτική αντιπαράθεση και η σχολιογραφία τα αφήνουν έξω από το πεδίο τους. Ούτε και λεκτική παραδρομή ήταν. Στοχευμένη και σκηνοθετημένη ήταν.
Στο επίπεδο των social media, τώρα, η Άννα Ελεφάντη. Η ατάκα της για τη Σάκκαρη πληρούσε και αυτή τις παραπάνω προϋποθέσεις. Ούτε και η λέξη «γκόμενος» ήταν αθώα. Ήταν προσεκτικά επιλεγμένη για να προκαλέσει ό,τι προκάλεσε παρά το λεξικογραφικό άλλοθι που αναζήτησε η Ελεφάντη για να δικαιολογήσει την επιλογή. Απεναντίας, την έκανε λίγο πιο αγοραία και ως εκ τούτου λειτούργησε αποτελεσματικότερα από την ατάκα του Φίλη. Γιατί και αυτή υπάκουσε στο βασικό τρίπτυχο: «Συναισθηματική - Απλή - Να την κατανοεί ακόμα και ο διανοητικά περιορισμένος». Απόδειξη των απόνερων που προκάλεσε ήταν ο βούρκος σχολίων που ακολούθησε τον αποκλεισμό της Σάκκαρη. Και σε αυτήν την περίπτωση παραβιάστηκε ένας από τους βασικότερους κανόνες της ευπρέπειας, να μην σχολιάζονται οικογενειακές, προσωπικές σχέσεις, εκτός βέβαια και αν έχουν σχέσεις με πράξει που βλάπτουν το δημόσιο συμφέρον και άρα προκαλούν το δικαιολογημένο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Αλλά όλα αυτά στην εποχή που ευλογείται, υιοθετείται και ανασκαλεύεται διαρκώς η πυροστιά της χυδαιότητας, είναι ψιλά γράμματα. Και όταν μιλάς για δεοντολογία ή για επιστροφή της ευπρέπειας στον δημόσιο λόγο, μοιάζεις με τον τρελό του χωριού. Και μέσα στο κλίμα της καταιγιστικής αηδίας, ίσως και να είναι προτιμότερος αυτός ο ρόλος από αυτόν του επαγγελματία κλόουν του βασιλιά…
14°
