Ο Περικλής Δημητρολόπουλος σχολιάζει την άρνηση εμβολιασμού σε Ελλάδα και Ευρώπη, και τη συζήτηση αν η υποχρεωτικότητα συνιστά καταναγκασμό.
Δεν έπεισε ο κίνδυνος, ο πόνος, ο ίδιος ο θάνατος. Θα πείσει ο σωφρονισμός; Θα στηθούν στις ουρές οι πρώην όρθιοι των μπαρ για να εμβολιαστούν και να κερδίσουν ξανά την αμέριμνη θέση τους στη μπάρα; Ο Νίκος Χαρδαλιάς έκανε και χθες τη δουλειά του. Ανακοίνωσε τα νέα περιοριστικά μέτρα με το συνηθισμένο του λευκό πουκάμισο και το ίδιο ψαρωτικό ύφος. Μόνο που τώρα πια δεν ψαρώνει κανείς. Το τείχος της ανοσίας χτίζεται βελόνα – βελόνα από εκείνους που σηκώνουν τα μανίκι. Αλλά την ίδια ώρα το τείχος της απροθυμίας ορθώνεται τούβλο – τούβλο.
Όπως φαίνεται, το πρόβλημα δεν είναι τοπικό. Το λάθος τείχος υψώνεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης, ενώ η μετάλλαξη Δ εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά. Στη Γερμανία η κυβέρνηση σκέπτεται να κάμψει το αντιεμβολιαστικό φρόνημα επιβάλλοντας πρόστιμα σε εκείνους που δεν εμφανίζονται στο ραντεβού τους για να εμβολιαστούν. Μόνο που η ιδέα δεν αρέσει σε όλους. Στην Αθήνα θα θύμωνε η Αριστερά, στη Γερμανία εξεγέρθηκε η Δεξιά. «Δεν μπορείς να εκβιάσεις την αλληλεγγύη με ποινές» είπε ο υποψήφιος καγκελάριος των Χριστιανοδημοκρατών Αρμιν Λάσετ. Αντίθετοι είναι και οι Πράσινοι. Τι χρειάζεται; Καλύτερη προώθηση της εμβολιαστικής εκστρατείας, λένε. Α, και κίνητρα στους νέους.
Είναι το σημείο όπου η γερμανική οικολογία θα μπορούσε να συναντήσει την ελληνική κεντροδεξιά και το voucher των 150 ευρώ. Αν όμως οι Γάλλοι σκέπτονται να κάνουν το εμβόλιο υποχρεωτικό στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, τότε το πραγματικό σημείο συνάντησης περιστρέφεται γύρω από ένα ερώτημα: συνιστά η υποχρεωτικότητα καταναγκασμό;
Άλλοτε το ερώτημα θα απασχολούσε τους συνέδρους ενός ακαδημαϊκού συνεδρίου. Σήμερα απασχολεί κόμματα, κυβερνήσεις, τα σόσιαλ μίντια. Η συζήτηση είναι πολιτική και - δοθείσης της ευκαιρίας - γίνεται καφενείου για να αποδειχθεί πως όταν η λογική κάνει σχέδια μαζικού εμβολιασμού, ο ανορθολογισμός γελάει. Η Ευρώπη δεν πλήττεται μόνο από το κύμα της νέας μετάλλαξης αλλά και από ένα κύμα δικαιωματιστών που εμβολιάζονται υποχρεωτικά και πρόθυμα για να ταξιδέψουν στην Αφρική ή την Ασία αλλά θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να ταξιδέψουν ανεμβολίαστοι στη Μύκονο. Αναγνωρίζουν τον κίνδυνο της εξωτικής μαλάριας, αλλά όχι της Covid-19 στη διπλανή τους ή ακόμη και στην ίδια τους την πόρτα.
Κάτω από αυτό το πρίσμα εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί η κυβέρνηση επιδίδεται σε ένα είδος δημιουργικού πρεσαρίσματος. Η πρόταση των 150 ευρώ που υποτίθεται πως κανένας νέος δεν θα μπορούσε να αρνηθεί αλλά και οι απειλές περί χρεοκοπίας. Το καρότο της ελευθερίας στους εμβολιασμένους και το μαστίγιο των περιορισμών στους ανεμβολίαστους. Η πρωθυπουργική επίθεση στους «τζαμπατζήδες» και τα νέα μέτρα Χαρδαλιά.
Η κυβέρνηση ξέρει πως καμία μέθοδος από μόνη της δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Όλες μαζί όμως; Η βεβαιότητα πως τα κρούσματα θα φτάσουν κάποια στιγμή τις 2.000 κάνει την πορεία να μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Το τείχος της ανοσίας θα συνεχίσει να χτίζεται βελόνα – βελόνα και το τείχος της απροθυμίας τούβλο – τούβλο. Τι μένει; Να επιστρέψει η συζήτηση στις ορθολογικές της ράγες τουλάχιστον από εκείνους που στη φάση αυτού του νέου, τέταρτου κύματος έχουν την κοινωνική υποχρέωση να παράγουν ορθό λόγο – τα κόμματα, την Εκκλησία, τα μέσα ενημέρωσης. Να τελειώσουμε με τον καταναγκασμό που δεν είναι καταναγκασμός. Και από τον Αρμιν Λάσετ έως τον Ιερώνυμο, να θυμηθούμε πως η ζωή είναι γεμάτη υποχρεώσεις.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
