Η Μαρία Μαυρικάκη σχολιάζει το τέλος στα πλαστικά μίας χρήσης για την αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής ρύπανσης.
Σε διευκολύνει να ρουφήξεις την καφεδιά σου, αναδεύει τέλεια τον πηχτό σου φρέντο και σου ομορφαίνει το ποτό με τα χρώματά του. Ειδικά στα κοκτέιλ, που το βάζουν διπλό, είναι χάρμα οφθαλμών πλάι στις ομπρελίτσες και τις σημαιούλες. Άσε τη χαρά που σου δίνει, όταν το περιδιαβαίνεις με τη γλώσσα σου για τυχόν υπολείμματα απόλαυσης. Ένα σκέτο καλαμάκι είναι, τι ψυχή έχει και γκρινιάζεις να το καταργήσουμε; Εδώ, πετούν τα λάστιχα και τα στρώματα όπου τους βολέψει οι συμπολίτες μας, το καλαμάκι μάς μάρανε; Εξάλλου, το πλαστικό ανακυκλώνεται. Αν θέλεις πλύντο κιόλας, όπως κάνεις με τα κεσεδάκια του γιαουρτού -άκου τρέλα!- και ρίχτο στον μπλε κάδο, «χύμα, όχι σε σακούλα», το θυμάμαι που το λες συνέχεια. Τι σημαίνει δεν ανακυκλώνονται τα καλαμάκια; Πρώτη φορά το ακούω. Τότε, τσάκισε το, δίπλωσέ το και δες τι χώρο πιάνει στα σκουπίδια και αν αξίζει να το συζητάμε.
Απορώ, γιατί φωνάζεις σαν υστερική «Μη βάλετε καπάκι!» στα παιδιά που μας εξυπηρετούν στου Σταμάτη. Tο καπάκι δίνει μεγαλοπρέπεια στο ρόφημα, στεφανώνει το ποτήρι σαν τον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς, άσε που προστατεύει από τις σκόνες. «Γιατί δεν έφερες δικιά σου κούπα να βάλεις τον καφέ σου;» με αποτελείωσες το πρωί. Ρεζίλι γίναμε, πώς σου ήρθε; Το είδες στην Ευρώπη και κάποιοι το κάνουν κι εδώ; Τι να πω, αν το συνηθίζαμε, ίσως να είχε κάποιο νόημα. Ούτε εμένα μου αρέσουν οι ξέχειλοι κάδοι. Τα μισά απορρίμματα που βλέπω ολόγυρα, σε κολώνες, σε μαγαζιά και ιδίως σε παραλίες, είναι άδεια ποτήρια καφέ. Δεν αντέχω να με τρομοκρατείς με τα αμέτρητα χρόνια που θα κάνει να λιώσει όλη ετούτη η πλαστικούρα. Μου φτάνει ο τρελόκαιρος, τη μια ο καύσωνας την άλλη οι καταιγίδες, θες τώρα να πιστέψω ότι και η βροχή περιέχει πλαστικό. Όπως λέμε βρέχει καρέκλες, πλαστικές άσπρες του γ…; (Ουπς, πρόλαβα και δαγκώθηκα, δεν θα με μαλώσεις.) Έχω διαβάσει για σακούλες στους ωκεανούς που τις βρίσκουν στις κοιλιές των ψαριών, αλλά όχι ότι «στα όμβρια δείγματα εντοπίζονται διαρκώς μικροσωματίδια πλαστικού». Εφόσον υπάρχουν στη βροχή, θα υπάρχουν και στην ατμόσφαιρα, για τη θάλασσα δεν συζητάμε. Πώς είπες; Πέντε γραμμάρια μικροπλαστικού τη βδομάδα καταπίνει ο καθένας μας άθελά του; Εκατό χιλιάδες κομματάκια πλαστικού ετησίως, επειδή απλώς τρώμε, πίνουμε νερό και αναπνέουμε; Σε παρακαλώ, όχι άλλα νούμερα, σκιάζομαι.
Πάντως, για να μην ξεχνάμε πώς άρχισε η κουβέντα, το καλαμάκι είναι εφτάψυχο και θα συνεχίσει να κάνει τον κύκλο του. Διαφωνείς πάλι; Όχι, δεν έμαθα ότι ψηφίστηκε νόμος στην Ελλάδα που το απαγορεύει μαζί με όλα τα πλαστικά μιας χρήσης, ούτε ότι η διάταξη ισχύει από αρχές Ιουλίου. Δηλαδή πρέπει να την εφαρμόσουμε από χτες; Και να πούμε αντίο σε καλαμάκια, πιρουνάκια και πλαστικά πιατάκια; Πολύ με σκότισες, πάω πλατεία για καφέ, έλα αν θες.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
