1) Υπογράφουμε το κείμενο αυτό στελέχη από διαφορετικές ιστορικές αφετηρίες και καταγωγές αλλά με την ίδια αγωνία για τη μεγάλη παράταξη και τη χώρα μας. Όσοι αγωνιστήκαμε για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την Κεντροαριστερά τις δύσκολες μέρες του 2009-2012, όσοι δώσαμε τη μάχη της Ελιάς στις ευρωεκλογές, όσοι ελπίζουμε και πιστεύουμε στη μεγάλη, πλειοψηφική παράταξη της μεταμνημονιακής πολιτικής περιόδου. Υπογράφουμε αυτό το κείμενο προσπαθώντας να βοηθήσουμε τη χώρα να κερδίσει τον πόλεμο και όχι μόνο τη μάχη, μακριά από ανέξοδες ρητορείες και επικοινωνιακές πομφόλυγες.
2) Μετά από έξι χρόνια ύφεσης και αυστηρής λιτότητας η Ελλάδα βρίσκεται πάντα αντιμέτωπη με σκληρές προκλήσεις. Το ζητούμενο αυτήν τη φορά δεν είναι να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία και να παραμείνει στη ζώνη του Ευρώ. Το ζητούμενο είναι η σταθερή μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας. Το ζητούμενο είναι η Ελλάδα να μπορέσει να διαχειριστεί την ανάκαμψη της οικονομίας με τρόπο που να διασφαλίζει και υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης αλλά και μια πιο δίκαιη κατανομή των βαρών. Χρειάζεται να περάσουμε από την εποχή της στείρας αντιπαράθεσης και της διεθνούς επιτήρησης στην εποχή της σύνθεσης και της δημιουργίας. Στην εποχή της δημιουργικής αισιοδοξίας.
Δυστυχώς τα μετεκλογικά σημάδια δημιουργούν προβληματισμό και σύγχυση. Τόσο ο πρόσφατος ανασχηματισμός, όσο και οι εξελίξεις για το μισθολόγιο των δικαστικών και των ένστολων από τις δικαστικές αποφάσεις, ενισχύουν τις ανησυχίες, ότι οι πολιτικές δυνάμεις και το πολιτικό μας σύστημα αντιλαμβάνονται το αίτημα για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη σαν μια επιστροφή στις παλιές και καταδικασμένες πρακτικές της παροχολογίας που όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά αντιθέτως απειλούν να αναβιώσουν τα αδιέξοδα και τις συνθήκες που οδήγησαν στην κρίση.
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν δικαιολογούν παλαιοκομματικού τύπου σπασμωδικές αντιδράσεις ούτε από τη μεριά της κυβέρνησης ούτε από τα δύο κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) που τη στηρίζουν. Η επιστροφή στις πολιτικάντικες πρακτικές και μάλιστα στην τελευταία φάση, λίγο πριν ολοκληρωθεί η εποχή των Μνημονίων, θα είναι ένα τεράστιο ολίσθημα. Θα ακυρώσει τις θυσίες που υποστήκαμε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Θα υπονομεύσει τη θέση της στην Ευρώπη και την ευρωζώνη. Θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την αντιμετώπιση των δραματικών προβλημάτων που βιώνουν πλατιά λαϊκά στρώματα. Θα αποπροσανατολίσει τον λαό σε βάθος χρόνου, στο μέτρο που θα επιβραβεύσει την εθνικολαϊκιστική τακτική των αντιπολιτεύσεων. Θα ετοιμάσει το έδαφος για να επικρατήσει η χειρότερη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ.
3)Η λύση είναι μια ανυπόκριτη και σταθερή και γρήγορη πορεία προς το ευρωπαϊκό μέλλον και όχι μια επιστροφή στο παρελθόν. Στρατηγική μας επιδίωξη είναι η ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ της χώρας σε μια ενωμένη, ισχυρή και δημοκρατική Ευρώπη.
Ο κίνδυνος σήμερα είναι να βγει η πατρίδα μας από την κρίση «ίδια» με τα παλιά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Φτωχότερη, αλλά όχι διδαγμένη από την καταστροφή.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια λειτουργική επανάσταση που θα αναδιατάσσει επιτέλους το παραγωγικό μοντέλο της οικονομίας έτσι ώστε να αντιμετωπίσει την δίδυμη πρόκληση του διεθνούς ανταγωνισμού στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και της γήρανσης του πληθυσμού που απειλεί με συρρίκνωση το παραγωγικό δυναμικό της οικονομίας. Μόνο με μια επανάσταση στην παραγωγικότητα μπορεί η χώρα να ελπίζει στη διατήρηση και τη βελτίωση του πραγματικού εισοδήματος και στη χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους.
Κεντρικός πυλώνας της αλλαγής είναι το κράτος. Θέλουμε ένα κράτος ανεξάρτητο από κόμματα, εργαλείο στην υπηρεσία της κοινωνίας και των πολιτών. Ένα κράτος ικανό να στηρίξει την επιχειρηματικότητα, την έρευνα και την καινοτομία. Ένα κράτος αποτελεσματικό, που διαμορφώνει το πλαίσιο εμπιστοσύνης, που εγγυάται τη σταθερότητα των κανόνων, που δημιουργεί τις υλικές και άυλες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, που προσανατολίζει και στηρίζει την παραγωγή στους διεθνώς εμπορεύσιμους τομείς. Και συγχρόνως ένα κράτος που επιτελεί τη ρυθμιστική και εποπτική λειτουργία του, που υφαίνει ένα δίκτυο κοινωνικής προστασίας και προσανατολίζει τους πόρους του προς αυτούς που έχουν περισσότερο ανάγκη.
Αλλαγή στο κράτος, ισχυρό κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας, ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος είναι ο οδικός χάρτης της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης στη νέα εποχή. Μεταρρυθμίσεις και ριζοσπαστικές αλλαγές είναι οι λέξεις κλειδιά. Προστασία των πραγματικά αδύναμων που δοκιμάζονται βαριά γιατί δεν έχουν ανταλλάξιμη πολιτική δύναμη, πολιτική συμφωνία με τη μεσαία τάξη στη βάση ενός ανταποδοτικού κοινωνικού κράτους που δίνει προστιθέμενη αξία στη γενική φορολόγηση, υγιής επιχειρηματικότητα, αξιοκρατία.
4)Η Ευρώπη στη δική μας ματιά δεν είναι εξαναγκασμός, ούτε αναγκαίο κακό. Είναι απόφαση πατριωτικού ρεαλισμού και ιστορικής αυτογνωσίας. Ειναι απόφαση διεκδίκησης και όχι παθητικής συμμόρφωσης. Η συμμετοχή μας στο Ευρώ και στην Ευρώπη δεν είναι οικονομική επιλογή. Είναι εθνική στρατηγική αδιαπραγμάτευτη. Αναπόσπαστο κομμάτι μιας νέας λειτουργικής ευημερίας.
Ο κίνδυνος για την Ευρώπη και τους λαούς της έρχεται από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Από τη συνεχή λιτότητα και από τον εθνικολαϊκισμό, όποιο χρώμα και αν έχει. Ούτε λιτότητα, ούτε λαϊκισμός. Αυτός είναι ο διπλός στόχος, για να αντιστρέψουμε τη διαλυτική πορεία. Για να κερίσει ξανά η Ευρώπη πρωτεύουσα θέση στην παγκόσμια οικονομία, για να ελέγξει τον αχαλίνωτο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, για να επιβεβαιώσει τη σημασία της Δημοκρατίας, για να ξαναχτίσει το κοινωνικό κράτος στις νέες συνθήκες και να υπηρετεί τον πολίτη.
5)Κρίσιμο ζήτημα για τις σχέσεις μας με την Ευρώπη αποτελεί το θέμα της διαπραγμάτευσης για τη βιωσιμότητα του χρέους, το οποίο στην ουσία είναι μια διαπραγμάτευση με τους λαούς της ένωσης και όχι με τις τράπεζες αυτή τη φορά. Η συμφωνία θα καθορίσει το μέλλον της χώρας.
Γι’ αυτό απαιτείται εθνική συνεννόηση που περιλαμβάνει και την αξιωματική αντιπολίτευση. Δε νομιμοποιούμαστε να ζητάμε συναπόφαση για τον Διοικητή της ΤτΕ, όταν αρνούμαστε να συζητήσουμε τη στρατηγική μας για το χρέος, τη στρατηγική για τη χώρα στην ΕΕ, όπως τελκά κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε όλες τις χώρες που επηρεάστηκαν από την κρίση, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις κατάφεραν να βρουν ένα ελάχιστο εθνικής συνεννόησης για να την αντιμετωπίσουν.
Σε καμία από αυτές τις χώρες το πολιτικό-κομματικό σύστημα δεν κατέρρευσε με παταγώδη τρόπο όπως στην Ελλάδα.
Σε καμία από αυτές τις χώρες δεν ξεπήδησαν τερατογενέσεις όπως η ΧΑ, παρότι καποιες χώρες είχαν μια μακρόχρονη παράδοση δικτατορίας.
Σε καμία από αυτές τις χώρες δεν προέκυψαν κόμματα σαν τους ΑΝΕΛ που κάνουν τον ανορθολογισμό και το λαικισμό επάγγελμα.
6)Η χώρα χρειάζεται πολιτική σταθερότητα. Κανείς δεν παίζει, ούτε εκβιάζει με αυτό. Οι θεσμοί δεν εκβιάζονται, ούτε χρησιμοποιούνται. Εγγυώνται.
Η παρούσα Βουλή μπορεί και οφείλει να εκλέξει ικανό και άξιο πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Όχι ως εκλογική τρικλοποδιά ή μικροκομματική σκοπιμότητα ή, χειρότερα, προσωπική στρατηγική, αλλά ως μια πολιτική τομή με το παρελθόν, ως πεδίο μιας νέας πολιτικής κουλτούρας που συνθέτει δημιουργικά τις αντιθέσεις. Κυρίως χρειάζεται πολιτική σοβαρότητα. Υπευθυνότητα και καθήκον απέναντι στη χώρα.
7)Η δημοκρατική παράταξη βαδίζει προς τις εκλογές όποτε και αν αυτές γίνουν, με ανοιχτά μέτωπα. Σηκώνει το βάρος μιας κυβέρνησης που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συμμετοχή της και την ευαισθησία μιας πολιτικής δύναμης που θέλει να υποστηρίξει ενεργά αυτούς που επλήγησαν τα τελευταία χρόνια. Αυτά δεν είναι υποχρεωτικά αντιφατικά. Έχει μπροστά της δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις που αφορούν στον πυρήνα της ύπαρξης και της προοπτικής της.
Η συγκρότηση της Ελιάς ήταν ένα πρώτο διστακτικό βήμα. Τώρα χρειάζεται να προχωρήσουμε πιο τολμηρά. Να οργανώσουμε ένα ιδρυτικό, ανοικτό, προγραμματικό συνέδριο, του συνόλου των δυνάμεων μεταξύ κέντρου και ανανεωτικής αριστεράς στις αρχές του φθινοπώρου. Χωρίς άγχη και φοβίες αυτοαναφορικότητας. Ενός συνεδρίου που θα θέσει το ζήτημα του φορέα και των συμμαχιών σε πολιτική βάση με ξεκάθαρη την πολιτική αυτονομία του χώρου. Δεν έχουμε παντρευτεί τη Ν.Δ. ούτε χρειάζεται να λογοδοθούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που εμφανίζεται για την κεντροαριστερά μετεκλογικά είναι ο ετεροκαθορισμός της, και πιο συγκεκριμένα η υποβάθμισή της σε μικρό εξάρτημα για το σχηματισμό κυβέρνησης είτε από τη ΝΔ είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από τις ευρωεκλογές εκφραζόταν ο φόβος ταύτισης με τη «Δεξιά», μετά τις εκλογές προβάλλεται εμφατικά η εθελούσια υποταγή στον ΣΥΡΙΖΑ.
Πρώτιστη ανάγκη σήμερα είναι να εμπεδωθεί η αντίληψη ότι η δημοκρατική παράταξη έχει νόημα μόνο αν μπορεί να ανακαθοριστεί, προγραμματικά, ιδεολογικά, πολιτικά. Το συνέδριο ή θα σηματοδοτήσει το νέο και θα σώσει τον χώρο ή το παλιό θα μας πάρει όλους μαζί του προς τα κάτω. Το συνέδριο είναι η απόφαση του χώρου να πραγματοποιήσει την αναγέννησή του. Αντιθέτως ένα συνέδριο μηχανισμών με στόχο ουσιαστικά το ξεκαθάρισμα εσωκομματικών λογαριασμών θα πρόδιδε την εμπιστοσύνη των πολιτών που στήριξαν την ΕΛΙΑ και θα καταδίκαζε το ΠΑΣΟΚ σε αυτοκαταστροφική εσωστρέφεια.
Αν όχι τώρα, πότε;
8) Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απευθυνόμαστε σε όλους τους Έλληνες και όλες τις Ελληνίδες που μοχθούν με υπομονή και αγωνία για το μέλλον το δικό τους και της οικογένειάς τους. Στα εκατοντάδες στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που έφυγαν απογοητευμένα. Σε αυτούς που έμειναν και πολέμησαν. Στους φίλους μας από τα άλλα κόμματα της κεντροαριστεράς. Σε αυτούς που προσπάθησαν και προσπαθούν με ανιδιοτέλεια, για την ενότητα και την ανασυγκρότηση.
Χωρίς ενοχές και τύψεις γι’ αυτό που είμαστε. Χωρίς φοβίες και προκαταλήψεις για το καινούργιο που θέλουμε να συγκροτήσουμε.
Αναγνωρίζοντας ότι και εμείς φταίξαμε, ανεβαίνουμε τώρα το δικό μας Γολγοθά. Αλλά δικαιούμαστε να θυμίζουμε ότι δεν κιοτέψαμε όταν άλλοι έφτιαχναν «Ζάππεια» ή έπαιζαν επικίνδυνα με τη χρεοκοπία και τη δραχμή. Η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη μπορεί να ανταποκριθεί στο καινούργιο, γιατί είναι παιδί μιας ιστορίας δημιουργικών ανατροπών και ανατάσεων μετά από περιόδους παρακμής. Αρκεί επιτέλους να το αποφασίσει.
Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο θα δώσουμε τη μάχη για ένα τέτοιο ουσιαστικό συνέδριο για την αναγέννηση της κεντροαριστεράς σαν αυτόνομης, ισχυρής, αληθινής πολιτικής δύναμης που μόνο ενωμένη μπορεί να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Μιας κεντροαριστεράς με σαφή μεταρρυθμιστική φυσιογνωμία στην οποία θα μπορούν να εκφραστούν όλα τα ιστορικά ρεύματα που κινήθηκαν στον προοδευτικό χώρο.
12°
