Σχόλιο για την κόρη της Καρολάιν Κράουτς και του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου και το πώς θα βιώσει μετά από λίγα χρόνια το έγκλημα που έγινε
Σε λίγους μήνες, σε ένα-δυο χρόνια το πολύ, θα με έχεις ξεχάσει. Θα έχεις ξεχάσει ότι ο μπαμπάς μου δολοφόνησε τη μαμά μου μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Δεν θα αναρωτιέσαι καν αν ο μπαμπάς μου αποφυλακίστηκε και πότε. Δεν θα αναρωτιέσαι αν με μεγάλωσαν οι παππούδες από την πλευρά της μαμάς μου ή του μπαμπά μου. Αν μεγάλωσα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό για να «προστατευθώ». Δεν θα ξέρεις αν έχω δει ποτέ τον μπαμπά μου, αν μου έχουν πει την αλήθεια για τη μαμά μου. Ότι ήταν ένα μωρό που είχε ένα μωρό, εμένα, και ότι έφυγε από ασφυξία. Μια «ασφυξία» που βίωνε από τα 15 της, όταν γνώρισε τον μπαμπά μου και στα μάτια του δεν έβλεπε τον δολοφόνο της αλλά τον πρίγκιπά της. Μια ασφυξία που όταν τη συνειδητοποίησε ήταν αργά για να κάνει κάτι και τελικά πέθανε από αυτήν, μέσα από τα χέρια του.
Εσύ που τώρα τουιτάρεις για όλα αυτά, εσύ που βγαίνεις στα κανάλια ως γειτόνισσα να πεις «δεν είχαν δώσει δικαιώματα στη γειτονιά», εσύ που βγαίνεις στα κανάλια και λες «δεν την άφηνε ούτε λεπτό μόνη, το ξέραμε, αλλά δεν μας είχε πει κάτι οπότε δεν ανακατευτήκαμε». Εσύ που τώρα κρίνεις τον παππού και τη γιαγιά μου γιατί άφησαν την ανήλικη κόρη τους να έχει σχέση με έναν τόσα χρόνια μεγαλύτερο άντρα κι εσύ που κρίνεις τώρα τον παππού και τη γιαγιά μου που δεν σταμάτησαν τον γιο τους όταν έμαθαν ότι έχει σχέση με ένα κορίτσι τόσα χρόνια μικρότερο.
Εσύ που ξετρυπώνεις όλες τις φωτογραφίες των γονιών μου από τις διακοπές, τον γάμο τους, τις πρόβες του γάμου τους, το σπίτι τους και βγάζεις στο «φως» κάθε είδους λεπτομέρεια.
Εσύ που κρίνεις, που αναπαράγεις, που ποστάρεις, που δικάζεις, κάνε μια παύση.
Ενός λεπτού σιωπή για εμένα που ήρθα στον κόσμο και θα έχω τόσο δύσκολο δρόμο να διανύσω. Που κάποια στιγμή θα έρθω αντιμέτωπη με την αβάσταχτη αλήθεια ότι είμαι η κόρη μιας δολοφονημένης «Καρολάιν» από τα χέρια «ενός Μπάμπη» και θα λες «α, ναι, εκείνο το Έγκλημα στα Γλυκά Νερά», αλλά αυτή η «μια» και αυτός ο «ένας» θα είναι η δική μου τραγωδία, μέσα στην οποία θα μεγαλώσω και με την οποία θα πρέπει να μάθω να ζω.
Ενός λεπτού σιωπή από σεβασμό προς εμένα που κάποια στιγμή θα ξαναζήσω αυτά που έζησα αλλά μάλλον δεν θα θυμάμαι. Γιατί ίσως τα ξαναζήσω μέσα από τα λόγια σας, από τα δημοσιεύματα και τις απόψεις, από τα ρεπορτάζ και τα ποστ σας και όλα αυτά που εσείς θα έχετε ξεχάσει αλλά εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ.
