Ένα κείμενο για τον δύσκολο ρόλο της γυναίκας στην Ελλάδα, αυτό που αποκαλύπτει η στατιστική και τη σημασία της εκπροσώπησης στην πολιτική.
Θα ήθελα σήμερα πάρα πολύ, να μπορώ να γράψω για τον ρόλο της γυναίκας στα κοινά, με όρους Σκανδιναβικών χωρών ή έστω μιας χώρας που ανήκει στο μέσο όρο της Ε.Ε.
Ωστόσο, κατάγομαι και ζω στην Ελλάδα και είμαι υποχρεωμένη να γράψω για τον δύσκολο ρόλο της γυναίκας, που έχει επιλέξει να συμμετάσχει στη δημόσια ζωή, με τους όρους της δικής μας πραγματικότητας.
Συνεπώς, είμαι υποχρεωμένη να γράψω για μια χώρα περίπου 10.815.197 ατόμων (απογραφή 2011), εκ των οποίων άντρες είναι 5.303.690 (49,2%) και γυναίκες 5.484.000 (50,8%). Για μια χώρα της οποίας παρότι η ανώτατη άρχοντας του Ελληνικού κράτους, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι (επιτέλους) για πρώτη φορά γυναίκα, ωστόσο σε ό,τι αφορά τη νομοθετική της εξουσία, το Κοινοβούλιο, το 51% περίπου του συνολικού πληθυσμού, υπο-εκπροσωπείται από ένα μόλις 19,3% γυναικών-βουλευτών επί του συνόλου των εδρών (61 έδρες από τις συνολικά 300). Ένα ποσοστό αρκετά κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε., με την Ελλάδα να φιγουράρει ανάμεσα σε χώρες όπως η Ρουμανία με 19,6% γυναικοκρατούμενες έδρες επί του συνόλου των βουλευτικών εδρών, την Κύπρο με 18,2%, τη Μάλτα με 14,5% και βεβαίως την …Ουγγαρία με 12,6%. Φυσικά, πολύ μακριά και οι πέντε χώρες-ουραγοί, από την Σουηδία του 46,7% γυναικών-βουλευτών επί των συνολικών κοινοβουλευτικών εδρών, την Φινλανδία του 41,5%, του Βελγίου και της Ισπανίας του 39,5%.
Γράφοντας για τον ρόλο της γυναίκας στα κοινά, είμαι υποχρεωμένη να γράψω για τη χώρα μου, την Ελλάδα, όπου η εκτελεστική της εξουσία παρουσιάζει ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα, από ό,τι το Κοινοβούλιό της, με το 51% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, τις γυναίκες, να καταλαμβάνουν μόλις τους 9, από τους συνολικά 58 υπουργικούς θώκους…
Αλλά και η ίδια, ως προερχόμενη από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την οποία επί 25 συναπτά έτη υπηρέτησα από διάφορες θέσεις, κυρίως σε νομαρχιακό ή περιφερειακό επίπεδο -γράφοντας για τον ρόλο της γυναίκας στα κοινά- διαπιστώνω με λύπη πως επί συνόλου 331 Δήμων σε όλη την Επικράτεια, μόλις οι 19 διαθέτουν γυναίκα δήμαρχο, ενώ από τις 13 Περιφέρειες μόλις μία περιήλθε σε χέρια γυναίκας, σύμφωνα πάντα με τα αποτελέσματα των τελευταίων αυτοδιοικητικών εκλογών.
Θα μου πει κανείς πως όλοι αυτοί οι κουραστικοί αριθμοί, μπορεί να σημαίνουν και τίποτα... Η στεγνή παράθεση στατιστικών στοιχείων, άλλωστε, δικαίως, πολλές φορές, έχει κατηγορηθεί για παραποίηση της «ζώσας πραγματικότητας». Ενδεχομένως, και στην περίπτωσή μας, τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν την εκπροσώπηση του 51% του πληθυσμού της χώρας –τις γυναίκες– στην εκτελεστική, τη νομοθετική εξουσία και την αυτοδιοίκηση και των δύο βαθμών, να αποτελούν μόνο ενδείξεις κι όχι αποδείξεις, της γενικότερης υποεκπροσώπησης των γυναικών στο δημόσιο χώρο.
Θα μου πει κανείς πως ενδεχομένως οι γυναίκες στην Ελλάδα να καταλαμβάνουν υψηλά ποσοστά συμμετοχής στον επαγγελματικό αθλητισμό, το θέατρο και τις τέχνες ή την διοίκηση των επιχειρήσεων, και πως «όλα βαίνουν καλώς» ή πως «όλα θα πάνε καλύτερα στο μέλλον»…«Ευχή και χαμόγελο» , είναι εξάλλου, μια εξαιρετική, παραδοσιακή πολιτική συνταγή, για να αρέσεις…
Είμαι όμως Άνθρωπος, γυναίκα, βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής, μαχόμενη ποινικολόγος, σύζυγος, μάνα δύο παιδιών, εθελόντρια σε οργάνωση αλληλεγγύης και φοιτήτρια μεταπτυχιακού στη νομική και συγγνώμη, αλλά νιώθω πολύ κουρασμένη για να κουνήσω –έστω και με συγκατάβαση– το κεφάλι μου…
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
13°
