Ανασχημάτισέ με, σε αγαπώ!

Ήταν ένας παραδοσιακός ανασχηματισμός. Οι υπουργοί και οι υφυπουργοί άκουγαν σκεπτικοί τον πρωθυπουργό να δίνει τις εντολές του για να προχωρήσει ο τόπος μπροστά, 24 ώρες το 24ωρο και 365 μέρες τον χρόνο μάχιμοι, πάμε σε αλλαγές, «σιδηροκέφαλοι», οι κάμερες φρόντιζαν να αναδείξουν με κοντινά στα πρόσωπα την κρισιμότητα των στιγμών, όλοι συμφώνησαν πως πρέπει να επιταχυνθεί με γοργούς ρυθμούς το κυβερνητικό έργο. Ο αριθμός των 46 μελών του νέου κυβερνητικού σχήματος επιβεβαίωσε πως σε αυτή τη χώρα έχει γίνει έθιμο κάθε υπουργός να χρειάζεται τέσσερις υφυπουργούς για να αποδώσει ο τομέας ευθύνης του. Η παρουσία των 7 εκπροσώπων της Εκκλησίας τίμησε το θέσφατο που θέλει στην Ελλάδα να βάζει και ο Θεός το χέρι του για να προκόψουμε. Δεν έλειψαν οι κομψές παρουσίες, τα χειροφιλήματα, οι εναγκαλισμοί, κάποιοι ένιωσαν την ανάγκη να ανταλλάξουν ευχές ή έψαλλαν αυθόρμητα κατά τη διάρκεια της τελετής ορκωμοσίας. Είμαστε όλοι μια νέα κυβέρνηση. Κατά τα ειωθότα, ακολούθησε ο καθιερωμένος περίπατος. Δεν υπήρξε καμιά selfie.

Εξαίρεση στον κανόνα υπήρξε η τοποθέτηση ενός τεχνοκράτη στο υπουργείο Οικονομικών. Γιατί για τις υπόλοιπες θέσεις σε μια ελληνική κυβέρνηση είναι άλλα τα προσόντα που μετρούν για να γίνει κάποιος υπουργός. Χρειάζεται να έχεις πουλήσει βιβλία για εξωγήινους, να έχεις κάνει μάχιμα ρεπορτάζ για το ρέιβ, να παίζεις καλό μπάσκετ, να είσαι καλός στα παράθυρα, να έχεις παρουσιάσει κάποιο τηλεπαιχνίδι, να κουβαλούσες κανένα τσεκούρι όταν πήγαινες στο πανεπιστήμιο, να έχεις φέρει και κανένα κουμπούρι μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο ως βουλευτής απειλώντας υπουργό. Οι επαγγελματίες μπράβοι, για την ώρα, μπορούν να περιμένουν.

Στην ελληνική πολιτική παράδοση ένα κι ένα δεν κάνει πάντα δύο. Όταν πρόκειται για κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης» διαγραφέντα κομματικά στελέχη το ξανασκέφτονται κι επιστρέφουν στο τέρμινο, αποτυχημένοι πρώην επιστρατεύονται ως πολλά υποσχόμενοι νυν, ανανέωση σημαίνει ναφθαλίνη, βουλευτές διερωτώνται στη Βουλή αν έχει αναποδογυρίσει το σήμα της Εθνικής. Σε μια χώρα που η ομαδάρα μπορεί να σου βγάλει δήμαρχο ή ευρωβουλευτή, τα βάζεις κάτω και παίζεις αλλιώς μπάλα.

Την ίδια ώρα η αντιπολίτευση ζήταγε «new deal» στο εξωτερικό, η οικονομική πολιτική του «δώσε και μένα θείο», στηλίτευε τα αντιλαϊκά μέτρα και τα μνήμονια, μνημόνευε τσιτάτα του Πιραντέλλο, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, κατήγγειλε τους διεθνείς τοκογλύφους και αποκάλυπτε με «ντοκουμέντα» τις «ανθελληνικές κλίκες». Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού στη Βουλή μάχονται κάθε ώρα και στιγμή για τη σωτηρία του, τιμώντας με τον καλύτερο τρόπο τον σταυρό προτίμησής του. Δεν τον πιάνεις κορόιδο τον Έλληνα εύκολα.

Είναι «μια νέα μέρα για τη χώρα» είπε ο πρωθυπουργός και μάλλον είχε δίκιο. Οι 1.274.843 άνεργοι πολίτες ας αρχίσουν να ράβουν κοστούμι για το ραντεβού με την ανάπτυξη. Πολύ σύντομα η τριτοβάθμια εκπαίδευσή μας θα ξεκολλήσει από την τελευταία θέση της Ευρώπης διαψεύδοντας τη μελέτη του «Economist». Τα νοσοκομεία θα είναι προσεχώς ένα place to be. Το εθνικό κτηματολόγιο προχωράει σε σταθερές βάσεις και με επιταχυνόμενα βήματα. Τώρα που «οι αστυνομικοί είναι παιδιά μας και οι αστυνομικίνες κόρες» μας, μπορούμε να νιώθουμε και πάλι ασφαλείς. Η σύγχρονη εικόνα του ελληνικού τουρισμού με τις γιαγιούλες, το ούζο και το φιλότιμο θα ταξιδέψει στα πέρατα της Γης και αυτό το καλοκαίρι. Οι αδικίες θα αποκατασταθούν. Θα ληφθούν καυτές αποφάσεις, ήρθε η ώρα για να γίνουν μεγάλες τομές, θα τρέξουν ΕΣΠΑ, τέσπα. Οι «νεοφιλελέ» πήγαν σπίτι τους και στο κλαμπ ήρθαν ξανά οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Αυτοί που ξέρουν καλά τη δουλειά.

Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος για να ανησυχεί κανείς. Στη χώρα που δεν ξέρεις αν αυτοί που φεύγουν είναι χειρότεροι από αυτούς που έρχονται, υπάρχουν πάντοτε χρήσιμες εφεδρείες. Μπουκαδόροι συνδικαλιστές, αγωνιστές με εφάπαξ πολλών μηδενικών, η γενιά των καταλήψεων που έμαθε καλύτερα από εκείνη της μεταπολίτευσης το μάθημα πως ακούγεσαι όχι όταν έχεις κάτι να πεις, αλλά όταν φωνάζεις περισσότερο από τους υπόλοιπους. Αρκεί στο τέλος να ανεβάζεις παιδάκια στην εξέδρα και να παιανίζεις στις μικροφωνικές κανένα «αντάρτικο». Όσο περισσότερο ο πολιτικός αριβισμός γίνεται η χρυσή συνταγή διακυβέρνησης που προτιμούν οι πολίτες, το μενού θα κάθεται βαρύ στο στομάχι και η χώνεψη θα είναι δύσκολη.

Όσοι βιάστηκαν να πουν πως το εγχώριο πολιτικό σύστημα δεν έλαβε τα μηνύματα των εκλογών, μάλλον είχαν άδικο. Ο παραδοσιακός ανασχηματισμός έδειξε ότι κάποιοι κατάλαβαν επιτέλους πως σε αυτή τη χώρα μπορούμε να βολευτούμε και με λιγότερα. Ότι όταν το λειτουργικό σύστημα έχει κρασάρει εσύ δε χρειάζεται να αλλάξεις λογισμικό. Υπάρχει το μαγικό κουμπί της «επανεκκίνησης». Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι παραδόσεις δεν είναι για να σπάνε.