H αναβάθμιση των AEI σε χώρους γνώσης στους οποίους δεν χωρούν τραμπούκοι και βάνδαλοι συμφέρει κυρίως τους γονείς που δεν έχουν χρήματα.
Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά οι περισσότεροι διαμαρτυρόμενοι για τη δημιουργία ειδικού αστυνομικού σώματος που σκοπό θα έχει να φροντίζει να μην βασανίζονται καθηγητές και φοιτητές που έχουν τις λάθος απόψεις, είναι άνθρωποι που αγωνίζονται ώστε την αποκλειστική δυνατότητα παροχής ανώτατης εκπαίδευσης να την έχει το κράτος. Δηλαδή αυτοί που έχουν τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στο κράτος ώστε να μη θέλουν να έχει κανένας άλλος τη δυνατότητα να λειτουργεί ΑΕΙ, δηλώνουν ότι είναι αδύνατον να εμπιστευτεί κανείς το κράτος και να του επιτρέψει να ελέγχει την παραβατικότητα στα ΑΕΙ (τα οποία θυμίζω μόνο το κράτος είναι τόσο αξιόπιστο ωστε να τα διαχειρίζεται).
Το ίδιο αντιφατική είναι και η στάση σύμφωνα με την οποία κάποιος απαιτεί απόλυτη αυτοδιοίκηση, αλλά όταν έρχεται η ώρα της χρηματοδότησης απαιτεί να του την προσφέρουν απλόχερα αυτοί τους οποίους δεν θέλει ούτε καν να τον ελέγξουν.
Η αντίφαση του σχήματος αξιόπιστο κράτος όπου μας συμφέρει και αναξιόπιστο κρατος όπου δεν μας συμφέρει δεν είναι καινούργια, αλλά νομίζω πως στα πανεπιστημία αναπτύσσεται σε όλο της το κωμικοτραγικό μεγαλείο. Και γεννά την υποψία ότι οι άνθρωποι που δεν αντέχουν την ιδέα των αλλαγών που φέρνει το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ πιθανόν να έχουν κίνητρα κάπως διαφορετικά από αυτά της ιδεολογικοθρησκευτικής εμμονής. Ότι ίσως η αντίσταση στις αλλαγές να μην είναι τίποτα περισσότερο από ξερή υπεράσπιση συμφερόντων.
‘Εφτιαξα λοιπόν μια λίστα συμπολιτών για τους οποίους οι προτεινόμενες αλλαγές (εκτός από απωθητικές για ψυχολογικούς λόγους) μάλλον δεν είναι συμφέρουσες για λόγους εντελώς πρακτικούς:
1. Αυτοί που τραμπουκίζουν, βανδαλίζουν και παρανομούν ποικιλοτρόπως
Αυτοί προφανώς είναι οι πρώτοι που δεν θέλουν κανέναν έλεγχο και κανέναν περιορισμό στη δράση τους και υπο μιαν έννοια είναι οι πιο έντιμοι από όλους τους διαμαρτυρόμενους. Η αντίδραση τους είναι απολύτως λογική καθώς αισθάνονται ότι απειλείται η ελευθερία κινήσεων που απολαμβάνουν εδώ και πολλά χρόνια. Αν μπορώ να απειλώ όσους συμφοιτητές θέλω και να πλακώνω στο ξύλο καθηγητές που έχουν λάθος απόψεις, γιατί να θέλω έλεγχο; Δεν τρελάθηκα ακόμα.
Έχoυν τη δυνατότητα να δηλώνουν φοιτητής, με όσα προνόμια μπορεί να έχει αυτή η ιδιότητα, για ένα απεριόριστο διάστημα χωρίς καμία σοβαρή υποχρέωση από την πλευρά τους. Γιατί να θέλουν να χαθεί αυτή η δυνατότητα; Κορόιδα είναι;
3. Το καθηγητικό κατεστημένο
Το καθηγητικό κατεστημένο που, όπως κάθε κατεστημένο, δεν θέλει καμία αλλαγή. Ακόμα κι αυτές που φαινομενικά δεν το επηρεάζουν άμεσα. Κι αυτό γιατί κάθε κατεστημένο καταλαβαίνει πως η μία αλλαγή μπορεί να φέρει μια άλλη κι αυτή με τη σειρά της μια άλλη και κάποια στιγμή μπορεί να έρθει η αλλαγή που να το απειλήσει ευθέως. Όπως «ομάδα που νικάει δεν αλλάζει» έτσι και «κατάσταση που μας βολεύει δεν αλλάζει». Επιπροσθέτως η οποιαδήποτε αναβάθμιση των πανεπιστημίων θα αυξήσει τις απαιτήσεις από το εκπαιδευτικό προσωπικό και δεν έχουν διάθεση όλοι οι άνθρωποι να τρέχουν να ανταπεξέλθουν σε αυξημένες απαιτήσεις. Και με το δίκιο τους.
4. Συμπολίτες που έχουν τα χρήματα να στείλουν τα παιδιά τους σε καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ένας γονιός που το παιδί του σπουδάζει σε ένα πανεπιστήμιο του οποίου το πτυχίο μετράει πολύ σε όλο τον κόσμο (πχ. στην Οξφόρδη) δεν έχει κανέναν λόγο να επιθυμεί την αναβάθμιση των ελληνικών ΑΕΙ. Γιατί αν αναβαθμιστούν τα ελληνικά ΑΕΙ τότε, σε περίπτωση που το παιδί θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα, ο ανταγωνισμός που θα συναντήσει θα είναι πιο σκληρός και λίγοι θέλουν σκληρό ανταγωνισμό όταν μπορούν να κερδίσουν εύκολα. Πολλοί γονείς θέλουν τα παιδιά τους να έχουν πλεονέκτημα έναντι των άλλων παιδιών και οι σπουδές σε ένα πανεπιστήμιο που η ακαδημαϊκή ζωή δεν περιλαμβάνει τραμπουκισμούς, βανδαλισμούς και πολύμηνες καταλήψεις δίνει ένα πλεονέκτημα που ίσως να μην θέλουν να χαθεί. Και τους καταλαβαίνω.
5. Οι στρατοί των κομματικών οργανώσεων
Αν τα πανεπιστήμια γίνουν χωροί σπουδών, μελέτης και γνώσης (και άλλων ωραίων πραγμάτων) τότε ο χώρος που μένει για κομματική στράτευση όσο να’ναι μικραίνει. Ένας φοιτητής που έχει μπει σε σχολή που στ’ αλήθεια τον ενδιαφέρει, ένας φοιτητής που πρέπει να μελετά για να διατηρήσει την ιδιότητα του φοιτητή, δεν έχει χρόνο και διάθεση να παίζει το στρατιωτάκι ή να κλείνει τη σχολή με καταλήψεις. Σε ενα καλύτερο πανεπιστήμιο οι κομματικές οργανώσεις αναγκαστικά θα περιθωριοποιηθούν και μαζί τους η κομματική επιρροή και όσοι την εκμεταλλεύονται. Και γιατί να θέλουν κάτι τέτοιο;
Από την άλλη...
...η αναβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων σε χώρους γνώσης στους οποίους δεν χωρούν τραμπούκοι και βάνδαλοι συμφέρει τους γονείς που δεν έχουν χρήματα να στείλουν τα παιδιά τους στα καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού, τους φοιτητές που πρώτα και πάνω απ’ όλα θέλουν να σπουδάσουν, τους καθηγητές που πρώτα και πάνω απ’ όλα θέλουν να διδάξουν, συμφέρει όλους όσους θέλουν πραγματικό άσυλο ιδεών και όχι άσυλο μόνο για τις «σωστές ιδέες» και τέλος συμφέρει τους φορολογούμενους που θέλουν τα χρήματα που δίνουν στο κράτος να πιάνουν τόπο. Με λίγα λόγια, συμφέρει τους περισσότερους από μας. Και καιρός είναι σιγά σιγά, αφού δειξουμε τη δέουσα κατανόηση στους ανθρώπους που αγωνίζονται για τα συμφέροντα τους, να κάνουμε κάτι κι εμείς για το δικό μας. Και μπράβο μας.
15°
