Καθώς ο Σύριζα δείχνει να δυσκολεύεται στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι προσδοκίες για το ΚΙΝΑΛ αυξάνονται.
«Μου ξανάρχονται ένα-ένα, χρόνια δοξασμένα, να ’τανε το… ’81» θα μπορούσε να τραγουδήσει κάποιος, αλλάζοντας απλώς την ημερομηνία στο γνωστό τραγούδι του Σταύρου Κουγιουμτζή και της Σώτιας Τσώτου.
Και αυτό γιατί στα social media έγινε χθες (σ.σ. 18 Οκτωβρίου) ένας καταιγισμός αναρτήσεων με αφορμή την επέτειο της (πρώτης) νίκης του ΠΑΣΟΚ το 1981 και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Πολλοί, επίσης, θυμήθηκαν τη στάση που είχε τότε η αριστερά, ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού, όπως φαινόταν από τις πανηγυρικές δηλώσεις του Χαρίλαου Φλωράκη και του Λεωνίδα Κύρκου, αλλά και από τα πρωτοσέλιδα του Ριζοσπάστη και της Αυγής την επομένη της νίκης του ΠΑΣΟΚ.
Έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες για το ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο (για) τα χρόνια που ήταν κραταιό και ο Ανδρέας είχε αυτή τη μαγική επαφή με τα πλήθη. Όχι μόνο (για) την εκσυγχρονιστική περίοδο και το μεταρρυθμιστικό έργο του Κώστα Σημίτη. Αλλά και για τα τελευταία χρόνια, που έχει συρρικνωθεί η επιρροή του και απειλήθηκε η ύπαρξή του. Πέραν της νοσταλγίας, μιας και εκατομμύρια άνθρωποι έχουν, έστω για μια φορά, ρίξει στην κάλπη τον ήλιο του, υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας ότι «επί ΠΑΣΟΚ περνούσαμε καλά».
Εσχάτως οι αναμνήσεις αρχίζουν να συνδέονται με το παρόν και, ναι, με το μέλλον. Εν πολλοίς, όλη αυτή η σταδιακά αναπτυσσόμενη συζήτηση έχει να κάνει (και) με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εμφανίζει σημάδια μικρού κόμματος.
Στις κουβέντες που γίνονται είναι κοινός τόπος πως αν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ τραβούσε περισσότερο θα ήταν θέμα χρόνου να αντιστραφούν οι πολιτικοί συσχετισμοί και να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ σε ισχνά ποσοστά.
Παρακολουθώντας εδώ και χρόνια ενδελεχώς τον ΣΥΡΙΖΑ, συμμερίζομαι πλήρως αυτή τη θέση. Θεωρώ ότι πλέον ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Ήταν προϊόν της κρίσης και, όπως συνέβη και με άλλα παράγωγά της που εξαφανίστηκαν, έτσι θα συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ειδοποιός διαφορά του με τα υπόλοιπα προϊόντα της παρακμιακής περιόδου είναι ότι για να συμβεί αυτό θα πρέπει με κάτι να αντικατασταθεί. Εξού και η «καθυστέρηση».
Και το μόνο κόμμα που μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο μετά την εξαφανιση του Ποταμιού, είναι το Κίνημα Αλλαγής. Όχι φυσικά να γίνει… ΣΥΡΙΖΑ, ούτε, βεβαίως, να χρησιμοποιήσει τις διχαστικές μεθόδους με τις οποίες κέρδισε την εξουσία.
Αλλά να αποτελέσει τον άλλο πόλο, τον κεντροαριστερό, στο πολιτικό μας σύστημα. Αυτούς τους δύο πολιτικούς πυλώνες, δηλαδή, που χρειάζονται οι σύγχρονες δημοκρατίες για να λειτουργούν σωστά και αποτελεσματικά.
Το κενό είναι εμφανές. Η ανάγκη επιτακτική. Το στοίχημα μεγάλο και εθνικό. Το βάρος προφανώς πέφτει σε όλους όσοι παίζουν κεντρικό ρόλο στο Κίνημα Αλλαγής. Ο κατάλογος είναι δεδομένος και τα πρόσωπα γνωστά. Φρονώ ότι η λέξη ενσυναίσθηση, που συχνά χρησιμοποιεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πρέπει να αποτελέσει γνώμονα για όλους. Ιδίως από τη στιγμή που η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής με την πρόσφατη συνέντευξή της σήμανε ουσιαστικά την έναρξη της διαδικασίας για την (επαν)εκλογή ηγεσίας το Νοέμβριο του 2021.
17°
