Ο τοξικός λόγος της Αριστεράς

«Όλοι ομιλούν περί Δημοκρατίας και περισσότερο απ’ όλους ομιλούν οι εχθροί της, υπέρ της οποίας δήθεν αγωνίζονται» είπε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε μια ρήση που παραμένει έκτοτε δραματικά επίκαιρη.

Η ελληνική Αριστερά, από τη Μεταπολίτευση και μετά είχε μια σχετικά θεσμική πολιτική συμπεριφορά.

Ήταν ίσως οι νωπές μνήμες του Εμφυλίου, η κοινή αντίσταση με τις δυνάμεις της δημοκρατικής Δεξιάς απέναντι στη Δικτατορία, η αναίμακτη αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, ο κρυφός σεβασμός στον Κωνσταντίνο Καραμανλή οι βασικότεροι λόγοι.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, αυτό άρχισε σταδιακά ν’ αλλάζει και ο πολιτικός λόγος της Αριστεράς να ριζοσπαστικοποιείται ή, κατ’ άλλους, να διαστρέφεται και να γίνεται τοξικός.

Καθόλου τυχαίο που αυτό συνέπεσε με το γεγονός ότι εξέλιπαν τότε ηγέτες του διαμετρήματος ενός Χαρίλαου Φλωράκη, ενός Ηλία Ηλιού, ενός Λεωνίδα Κύρκου, ενός Γρηγόρη Φαράκου, ενός Γρηγόρη Γιάνναρου, ενός Μιχάλη Παπαγιαννάκη που είχαν ένα συνεπή και αριστερό μεν, αλλά συνετό πολιτικό λόγο.

Η ηγεσία της Αριστεράς πέρασε τότε στα χέρια ανθρώπων που δεν είχαν μνήμες Εμφυλίου αλλά είχαν διαμορφώσει και μια άλλη αντίληψη για την πολιτική, εντελώς διαφορετική απ’ αυτή των προκατόχων τους. Μια αντίληψη που αποδείχθηκε εν τέλει μυωπική, ανιστόρητη, καιροσκοπική, τυχοδιωκτική.

Έτσι το ΚΚΕ άρχισε σιγά σιγά να κάνει λόγο για ανυπακοή, ο τότε Συνασπισμός -νυν Σύριζα- να υποστηρίζει άτομα με παραβατική συμπεριφορά ή και τρομοκράτες, οι ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς άρχισαν να προβαίνουν σε διάφορες επίσης ακρότητες, και όλοι μαζί να στηρίζουν τα πιο παράλογα, τα πιο μαξιμαλιστικά αιτήματα συντεχνιών ακόμα κι αν αυτά έρχονταν σε ευθεία αντίθεση με το συμφέρον του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων και την ώρα που τα γερμανικά συνδικάτα που ελέγχονταν από το SPD και την Αριστερά της Γερμανίας συμφωνούσαν με την εκεί εργοδοσία να πάρουν μηδενικές αυξήσεις με αντάλλαγμα τη διατήρηση θέσεων εργασίας, η ελληνική Αριστερά έταζε κρεμάλες για όσους ψήφιζαν μνημόνια για να σώσουν τη χώρα από την ασύντακτη χρεωκοπία όταν δεν σφύριζε αδιάφορα όταν προπηλακίζονταν πολιτικοί της αντίπαλοι.

Αλλά όταν, φυσικά, η ίδια αυτή Αριστερά έγινε λόγω συγκυριών κυβερνώσα και αντίκρυσε την αμείλικτη πραγματικότητα, τότε και μνημόνια υπέγραψε και τη δημόσια περιουσία υποθήκευσε για 99 χρόνια και τη χώρα χρέωσε με επιπλέον 100 δισ. ευρώ με τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς.

Ήταν άλλωστε αυτή η ίδια κυβερνώσα Αριστερά του Σύριζα που επιχείρησε κάποτε να χειραγωγήσει τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη και να εξευτελίσει όλους ανεξαιρέτως τους θεσμούς της χώρας.

Σε ό,τι αφορά την ιερή αγελάδα της Μεταπολίτευσης, το ΚΚΕ, τα τελευταία δυστυχώς χρόνια προβαίνει και αυτό σε αδικαιολόγητες ακρότητες βλέποντας να χάνει τον κυρίαρχο κάποτε ρόλο του στο χώρο της Αριστεράς και παραμένοντας στη σκιά του Σύριζα και προσκολλημένο σε πολύ χαμηλά εκλογικά ποσοστά.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και ανησυχητικά, ξεκινώντας από την εντελώς αδιανόητη ενέργεια να τοποθετήσει κάποτε πανό σ' ένα παγκόσμιο μνημείο του πολιτισμού, την Ακρόπολη, την εντελώς αδιαφανή πώληση του τηλεοπτικού σταθμού 902, την παράνομη συμμετοχή ενστόλων μελών του σε διαδηλώσεις, μέχρι τις ακραίες ενέργειες βίας κατά αστυνομικών, την εν ψυχρώ εισβολή σε υπουργικά γραφεία για διεκδίκηση αιτημάτων, την επανειλημμένη παραβίαση της εκλογικής νομοθεσίας με εκδηλώσεις μελών του έξω απ’ τα εκλογικά κέντρα τις ημέρες των εκλογών, τις συχνές δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του περί μη αναγνώρισης του Συντάγματος.

Αφήνουμε κατά μέρος την ανατριχιαστική δήλωση ότι «για τους Δίδυμους Πύργους, ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε» την ώρα που όλη η ανθρωπότητα ήταν τότε συγκλονισμένη.

Και σήμερα, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη συγκυρία με το δεύτερο κύμα της πανδημίας σε εξέλιξη, με την συνακόλουθη ύφεση στην οικονομία, τις πρωτοφανείς προκλήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο και το εξαιρετικά ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον, όλες οι συνιστώσες της Αριστεράς, αντί να βάλουν πλάτη, υποθάλπουν συστηματικά παραβατικές συμπεριφορές όπως τις καταλήψεις σχολείων με αιτήματα τόσο ανεδαφικά που καταντούν εντελώς προσχηματικά. Γιατί το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι μια καλύτερη Παιδεία.

Μια Παιδεία για τη συνολική παρακμή της οποίας από τη Μεταπολίτευση και μετά, φέρουν αναμφισβήτητα τεράστιες ευθύνες.

Ελπίζουμε ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα απαντήσει κάποτε στο ερώτημα αν αυτές οι πολιτικές συμπεριφορές γίνονται για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας μόνο η έχουν σκοπό να υπονομεύσουν τη χώρα παίρνοντας έτσι υποσυνείδητα εκδίκηση στα πλαίσια μιας άτυπης ρεβάνς του Εμφυλίου.