Ο Μάνος Βουλαρίνος τάσσεται υπέρ της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους για να αντιμετωπίσουμε τον κορωνοϊό
Δεν ξέρω αν απόψε το απόγευμα εξαγγελθούν μέτρα όπως συχνά γίνεται τις Παρακευές, αλλά πολύ θα ήθελα κάποια στιγμή (και η στιγμή είναι τώρα) να ακούσω αυτό το μέτρο που, ενώ είναι πολύ απλό, κατανοητό και ανέξοδο, μπορεί να είναι και εξαιρετικά αποτελεσματικό: μάσκα πάντα και παντού. Μάσκα σε εσωτερικούς χώρους, μάσκα σε εξωτερικούς χώρους, μάσκα στη δουλειά, μάσκα και στον δρόμο. Με το που θα βγαίνουμε από την πόρτα του σπιτιού μας θα φοράμε μάσκα και θα τη βγάζουμε όταν επιστρέφουμε (ή στο αυτοκίνητο αν δεν είμαστε επαγγελματίες οδηγοί).
Απλό, κατανοητό, φτηνό και σίγουρα αποτελεσματικό.
Τέρμα τα «αχ δεν ήξερα ότι εδώ χρειάζεται μάσκα», τέρμα τα «τώρα θα την έβαζα, μόλις μπήκα», τέρμα τα «για δύο λεπτά θα μπω και φεύγω», τέρμα όλες οι φτηνές δικαιολογίες ενηλίκων με ψυχοσύνθεση και πειθαρχία πεντάχρονου. Καμία δικαιολογία, καμία ανοχή για τους αντικοινωνικούς ή τους επιπόλαιους που παίζουν ρώσικη ρουλέτα με τη δημόσια υγεία, δηλαδή με την υγεία (και τη ζωή) όλων μας.
Τέρμα τα πεζοδρόμια γεμάτα κόσμο χωρίς μάσκα επειδή κάποιοι δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι η απουσία στέγης δεν παρέχει ανοσία και ότι, είτε σε κλειστό είτε σε ανοιχτό χώρο, ο συνωστισμός είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος.
Τέρμα τα βάλε, βγάλε και ξαναβάλε που κάνουν τη μάσκα χαρτομάντιλο.
Προφανώς κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν και θα γκρινιάξουν. Άλλωστε για πολλούς συμπολίτες η διαμαρτυρία για τα απολύτως απαραίτητα μέτρα είναι ένα ευχάριστο χόμπι ενώ για κάποιους άλλους είναι ένα επικερδές επάγγελμα.
Αλλά όταν θα διαμαρτύρονται και θα κλαίγονται σαν μωρά για το πόσο δύσκολο είναι να φορούν μάσκα συνέχεια, να ξέρουν ότι τους ακούν και τους διαβάζουν οι υπάλληλοι στις σοβαρές επιχειρήσεις εστίασης, οι υπάλληλοι στα σοβαρά εμπορικά καταστήματα και σούπερ μάρκετ, οι σοβαροί επαγγελματίες οδηγοί, οι σοβαροί υπάλληλοι όλων των κλάδων που δεν βγάζουν τη μάσκα στον χώρο της δουλειάς, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και τα παιδάκια που πηγαινοέρχονται στις ογκολογικές κλινικές. Τους ακούν όλοι αυτοί που περνούν πολλές ώρες της ημέρας με τη μάσκα και δεν βγάζουν κιχ γιατί έχουν εμπεδώσει τη διαφορά της επιθυμίας και της πραγματικότητας.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, κάποιοι ακόμα δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά είμαστε αντιμέτωποι με μια πανδημία ενός θανατηφόρου ιού. Κι όταν γράφω «είμαστε» δεν εννοώ οι Έλληνες, εννοώ ο πλανήτης όλος. 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι είμαστε σε πόλεμο. Η προσωπική μας άνεση, η βολή μας, το αν η μάσκα μας ενοχλεί στα αυτάκια ή αν περιορίζει την γαμψή μυτούλα μας, όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Είναι εντελώς αδιάφορα και ασήμαντα. Όσο ασήμαντος θα ήταν ο φόβος κάποιου για το σκοτάδι σε μια πόλη που σε καιρό πολέμου βομβαρδίζεται και τα φώτα πρέπει να κλείσουν.
Το μόνο που έχει σημασία είναι να καταφέρουμε να μείνουμε για όσο το δυνατόν περισσότερο υγιείς, να χάσουμε όσο το δυνατόν λιγότερους συμπολίτες και ταυτόχρονα να μην αναγκαστούμε να ξανακλειστούμε στα σπίτια μας. Και το καλύτερο όπλο σ’ αυτή την πολλαπλή προσπάθεια ισορροπίας σε τεντωμένο σχοινί είναι η μάσκα.
Μπορεί να μην είναι βολική, μπορεί να μην είναι ωραία (αλλά μπορεί και να είναι, υπάρχουν μάσκες φοβερού σχεδιασμού και άνεσης, λίγο ψάξιμο θέλει) αλλά αυτός δεν είναι ο καιρός που έχει σημασία τι είναι βολικό και τι είναι ωραίο. Για να έρθει ξανά αυτός ο καιρός και για να έρθει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, πρέπει να φοράμε μάσκα παντού. Πρέπει να πάψουμε να φερόμαστε σαν κακομαθημένα νήπια και να γίνουμε, έστω και για λίγο, υπεύθυνοι ενήλικες που αντιμετωπίζουν μια κρίση. Όταν με το καλό περάσει, ας επιστρέψουμε στη μαλακία μας το μαστίγιο της κι ας της πούμε: τώρα συνέχισε να βαράς. Και μπράβο μας.
13°
