Κι αν η Αθήνα κινδυνεύει να γίνει Μπέργκαμο;

Πριν κάποιο καιρό, η αστυνομία στο Βερολίνο διέλυσε μία μαζική διαμαρτυρία που πραγματοποιήθηκε στη γερμανική πρωτεύουσα κατά των περιοριστικών μέτρων για τον κορωνοϊό, επειδή δεν τηρούνταν οι αποστάσεις και δεν φορούσαν οι διαδηλωτές μάσκες. Είχε προηγηθεί μπαράζ προσφυγών στο δικαστήριο για το αν έπρεπε να επιτραπεί η διαδήλωση ή όχι, με το ίδιο σκεπτικό. Η δημοκρατία είναι αυτό το μεγαλειώδες πολίτευμα που δίνει χώρο ακόμα και στους εχθρούς της να υπάρξουν, όμως είναι δυνατόν να επιτρέπονται διαδηλώσεις υπέρ του κορωνοϊού, σκεφτόμουν τότε. Και τη δημόσια υγεία ποιος θα την προστατεύσει; Χωρίς υγεία, δεν υπάρχουν ελευθερίες, κι έτσι ο δικός μας ανώτατος εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κάλεσε με εγκύκλιο τους εισαγγελείς της χώρας να ασκούν ποινικές διώξεις και την αστυνομία να προχωρά σε συλλήψεις για περιστατικά υποκίνησης στη μη χρήση μάσκας. Θα συλλαμβάνονται με τη διαδικασία του αυτόφωρου και θα σχηματίζεται δικογραφία για παράβαση του νόμου που αφορά τη μη τήρηση των μέτρων που έχει επιβάλει η πολιτεία για την πανδημία του κορωνοϊού.

Εδώ που είμαστε, ήταν ανακουφιστικό. Φυσικά πρέπει να γίνουν κι άλλα. Να πυκνώσουν τα δρομολόγια του μετρό και των λεωφορείων ώστε να μην υπάρχει ο συνωστισμός που είδαμε στις φωτογραφίες, να επεκταθεί η τηλε-εργασία κατά το δυνατόν, να μην επιτρέπεται να διαδίδουν τα μέλη της Εκκλησίας επικίνδυνες θεωρίες για τη δημόσια υγεία, να μην επιτρέπεται η θεία κοινωνία με το ίδιο κουταλάκι και να μη φιλάει κανείς δημόσια τα χέρια ή τα ράσα των ιερέων. Σωστά επικρίναμε τον Νίκο Χαρδαλιά –σε σημείο εκτόνωσης ή και αντιπολιτευτικού μένους–, τα δημόσια πρόσωπα δεν πρέπει να δίνουν λάθος μηνύματα, όπως δεν πρέπει να μπαίνουμε στο λεωφορείο χωρίς μάσκα μέχρι το πάνω μέρος της μύτης, να μαζεύεται κόσμος στις πλατείες, τα καφέ, τα μπαρ και τις διαδηλώσεις, να γίνονται καταλήψεις στα σχολεία για τις σχολικές συνθήκες εν μέσω πανδημίας. Σύμφωνα με τα νέα μέτρα απαγορεύονται οι συναθροίσεις άνω των 9 ατόμων, κι έτσι η αστυνομία χθες παρενέβη στην πλατεία Βαρνάβα για να την αδειάσει από τον κόσμο που μαζεύεται εκεί τα βράδια – ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος σε κλειστούς χώρους αλλά και οι πλατείες μπορεί να γίνουν εστίες υπερμετάδοσης, οι άνθρωποι έρχονται κοντά, μιλάνε δυνατά, πίνουν, ξεχνιούνται.

Δυστυχώς βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να εφαρμόζεται αυστηρά η τήρηση των μέτρων, γιατί οι ελεύθερες θέσεις στις ΜΕΘ λιγοστεύουν. Και, ναι, καλό είναι που ζητάμε περισσότερες ΜΕΘ, συνεργασία με τα ιδιωτικά νοσοκομεία, ενίσχυση του ΕΣΥ, αλλά αυτό που ξέρουμε στα σίγουρα από το πρώτο κύμα της πανδημίας είναι ότι η μάχη με τον ιό κερδίζεται στην πρόληψη, όχι μετά. Ή μήπως δεν ακούμε τις κραυγές των διευθυντών των νοσοκομείων και των ειδικών επιστημόνων της Επιτροπής ότι η Αθήνα κινδυνεύει να γίνει Μπέργκαμο; Το Μπέργκαμο είχε από τα καλύτερα συστήματα Υγείας στον κόσμο, όμως δεν είχε πού να θάψει τους νεκρούς του.

Δεν ισχύει μόνο στη χώρα μας. Τα μέτρα γίνονται όλο και πιο αυστηρά επειδή δεν τηρούμε τα προηγούμενα, το έσχατο μέτρο είναι το λοκντάουν που αποδεκατίζει τις ήδη τσακισμένες οικονομίες. Αλλά ας βγούμε λίγο από αυτή την τρέλα με τα λιβελοστάτους, τις μάχες υπέρ ή κατά του ιού, τις καταλήψεις και τους συνωστισμούς στις πλατείες και στις αποβάθρες του μετρό. Όσο αφήνουμε τον ιό να εισέρχεται στον κοινωνικό ιστό και να τον διαβρώνει, όσο δεν φτιάχνουμε τείχος απέναντί του για να τον σταματήσουμε και τσακωνόμαστε μεταξύ μας, καταγγέλλουμε ή μεμψιμοιρούμε, μοιάζει να μην έχουμε συνειδητοποιήσει τα βασικά.

Δηλαδή το εξής ένα: Ότι αυτό το φθινόπωρο και αυτό τον χειμώνα θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την αμείλικτη πραγματικότητα πως ο καθένας από εμάς είναι –και θα είναι–δυνάμει φορέας και αναμεταδότης του ιού. Ότι τους επόμενους μήνες θα ζούμε με τον κίνδυνο να μολυνθούμε και να μολύνουμε, ότι κάποιοι δεν θα νοσήσουν, κάποιοι άλλοι όμως θα χρειαστούν εντατική θεραπεία και αναπνευστήρες. Και ότι πρέπει να μειώσουμε πάση θυσία τα ημερήσια κρούσματα για να μειωθούν οι νοσηλευόμενοι, οι διασωληνωμένοι και οι θάνατοι, αλλιώς κάθε μέρα θα βλέπουμε τα νούμερα να αυξάνονται εκθετικά. 

Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε προς το παρόν. Τα μέτρα και η συμπεριφορά του καθενός είναι ό,τι έχουμε για να μη ζήσουμε σκηνές Ιταλίας. Αν θέλουμε να συνεχιστεί η ζωή μας με τις μικρότερες δυνατές απώλειες είναι ανάγκη να περιορίσουμε τις μετακινήσεις μας, τις εξόδους μας, τους ανθρώπους που συναντάμε, να προσέχουμε πού πηγαίνουμε, πού βρισκόμαστε κάθε στιγμή, τι βγαίνει από το στόμα μας και για πόσο χρόνο, ποιον έχουμε δίπλα μας. Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε θυμωμένοι, αλλά όσο πιο γρήγορα συμφιλιωθούμε με αυτή την αδιανόητη συνθήκη, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να σταθούμε όρθιοι. Η μάσκα και το social distancing δεν είναι γνώμη ή επιλογή, είναι επιβεβλημένα ενάντια στη θέλησή μας από την τρομακτική συνθήκη της πανδημίας. Έτσι θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο. Ας το πάρουμε απόφαση.