Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τους αρνητές της μάσκας και όσους δεν πιστεύουν στον κορωνοϊό και την ανάγκη τους να αισθανθούν ανώτεροι από τους γύρω τους
Σε κάθε κρίση τα άκρα ενώνονται και δίνουν πλάι πλάι τον αντιμνημονιακό /αντισυστημικό /αντι-(βάζετε εχθρό της προτίμησής σας) αγώνα. Στην υγειονομική (και άρα και οικονομική) κρίση της πανδημίας δεν θα μπορούσε να συμβεί τίποτα διαφορετικό.
Στη Γερμανία διαδήλωναν μαζί νεοναζί και νεοχίπιδες (αυτοί που μπορείς να τους πουλήσεις τα πάντα αρκεί να τους τα προσφέρεις με το επίθετο «εναλλακτικό»). Άνθρωποι που φαινομενικά είναι αταίριαστοι, ενώθηκαν στη μάχη κατά της μάσκας, κατά των μέτρων, κατά της επιστήμης κατά όλων όσων φαντασιώνονται ως μέσα καταπίεσής τους.
Στην Ελλάδα αναρχοαυτόνομοι, ακροδεξιοί, χριστιανοταλιμπάν και διαφόρων ειδών «εναλλακτικοί», ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον του «κοροϊδοϊού» και των προβάτων που το σύστημα, μέσω της επιστήμης, παρασύρει στην καταστροφή.
Αρνητές της ίδιας της ύπαρξης του ιού, αμφισβητίες της ύπαρξης νεκρών, φοβικοί με τη μάσκα που θα τους αναγκάσει να αναπνέουν το εκπνεόμενο διοξείδιο και να πεθάνουν (ναι, άκουσα άνθρωπο να λέει αυτή την ανοησία), εχθρικοί απέναντι σε κάθε επιστημονική απόδειξη, πεπεισμένοι ότι οι μάσκες είναι έργο του σατανά ή του καπιταλισμού ή του σατανικού καπιταλισμού, δύσπιστοι απέναντι στις φαρμακευτικές εταιρείες, αντιφά, φα, χριστιανοταλιμπάν, δωδεκαθεϊστές, πιστοί της θεραπευτικής δύναμης της φύσης και των μυστικών της Ανατολής, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μας γλιτώσουν από την πλάνη και τα γαμψά νύχια ενός συστήματος που (επειδή θέλει μάλλον να μείνει χωρίς καταναλωτές και παραγωγούς) προσπαθεί να μας σκοτώσει.
Την πρώτη φορά που θα κοιτάξεις αυτό το σύνολο μπορεί να φανεί ετερόκλητο. Μπορεί να φανεί ως συνονθύλευμα αντιθέτων. Μια προσεκτική ματιά όμως φανερώνει την ομοιότητα που εξαφανίζει κάθε διαφορά και ίσως εξηγεί το γιατί οι άνθρωποι των (δήθεν αντιμαχόμενων) άκρων ενώνονται σε κάθε ευκαιρία.
Όλους αυτούς τους συμπολίτες με τις διαφορετικές θρησκείες, τις διαφορετικές ιδεολογίες, τη διαφορετική μόρφωση και τη διαφορετική κοινωνική προέλευση, τους ενώνει η ανάγκη να αισθανθούν ανώτεροι από τους γύρω τους. Να αισθανθούν πιο ψηλά από «τα πρόβατα που πιστεύουν τη συστημική προπαγάνδα». Να αισθανθούν πιο έξυπνοι από «τα κορόιδα που δεν παίρνουν χαμπάρι τις σκοτεινές συνωμοσίες των ισχυρών».
Ο ένας το κάνει παίζοντας την επαναστατική πρωτοπορία, ο άλλος το κάνει πιστεύοντας στην ανωτερότητα της καταγωγής και της φυλής, ο παράλλος το κάνει με ματζούνια και αστεία τελετουργικά, αλλά όλων ο αγώνας είναι ο ίδιος. Να ξεχωρίσουν από την ανυποψίαστη μάζα. Και ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις, όταν έχεις την ανάγκη αλλά όχι τις ικανότητες, είναι η παράδοση στον παραλογισμό.
Από τις μάσκες που σκοτώνουν μέχρι τη φραπελιά κι από το εθνικό νόμισμα μέχρι την ανωτερότητα των Ελλήνων, το παράλογο μπαίνει στην υπηρεσία της ανάγκης των ανθρώπων των άκρων να αισθανθούν ανώτεροι και τελικά, αναπόφευκτα, τους ενώνει.
Είτε στην πολιτική, είτε στην ιατρική, όλοι αυτοί οι συμπολίτες έχουν ανάγκη να πιστέψουν πως ο γάιδαρος (όπως και οι ίδιοι) μπορεί να πετάξει και ο μόνος λόγος που δεν το κάνει, ο μόνος λόγος που δεν απολαμβάνουν το όμορφο πέταγμά του, είναι επειδή το σύστημα του ψαλιδίζει τα φτερά (όπως και τα δικά τους). Για κάθε έναν από αυτούς το «σύστημα» μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές, αλλά τελικά όλοι συμφωνούν στους επιχειρηματίες και την κυβέρνηση (άλλωστε στις χώρες της Δύσης, στις χώρες που η οικονομία είναι ελεύθερη και οι κυβερνήσεις εκλέγονται, το να είσαι αντισυστημικός σημαίνει αναπόφευκτα να είσαι και αντικαπιταλιστής και αντιδημοκράτης).
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι. Τα άκρα ενώνονται και στη μάχη εναντίον της επιστήμης όπως ενώνονται σε κάθε αγώνα εναντίον της πραγματικότητας. Γιατί, πρώτα και πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποι των άκρων αυτό δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Την πραγματικότητα. Και υπό αυτή την έννοια τα άκρα δεν είναι ποτέ αντίθετα. Είναι πάντα μαζί στον αγώνα εναντίον της. Και μπράβο τους.
8°
