Με ένα πρωτόγνωρο για μένα αίσθημα –αυτό της κοινωνικής ευθύνης– θέλω σήμερα να γράψω λίγες κουβέντες προκειμένου να βοηθήσω στην προστασία κάποιων συμπολιτών μου που έχουν πάρει από πολύ ζεστά, έως καυτά, την πολιτική και να τους ενημερώσω πως η κατάχρηση πολιτικής δράσης αλλά και η συνεχής παρακολούθηση της πολιτικής ζωής της χώρας κάνει κακό στην υγεία και πιο συγκεκριμένα στην υγεία την πνευματική και την ψυχική. Αν και τα παραδείγματα του Άκη του Τσοχατζόπουλου ή του Γεωργίου του Ανδρέα του Παπανδρέου θα ήταν από μόνα τους αρκετά, νομίζω πως καλό είναι να αναφέρω μερικές από τις διαταραχές οι οποίες –σύμφωνα με ανειδίκευτους επιστήμονες– μπορεί να παρουσιαστούν από την καθημερινή, πολύωρη, ενασχόληση με αυτό που ονομάζουμε «κοινά».
Αμνησία. Η πιο συνηθισμένη από τις παθήσεις τις οποίες παρουσιάζουν οι πολιτικοί αλλά και πολλοί πολιτικοποιημένοι συμπολίτες μας. Εσείς μπορεί να θυμάστε τον αντιμνημονιακό Αντώνη Σαμαρά και τα Ζάππειά του, εκείνος όμως τα ξέχασε την επομένη των εκλογών που τον έκαναν πρωθυπουργό. Μπορεί να θυμάστε τον Ευάγγελο τον Βενιζέλο να είναι στέλεχος και υπουργός του ΠΑΣΟΚ από την εποχή που τα τρώγαμε μαζί ή από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση ανεβοκατέβαινε τα κάγκελα σαν τη Ραχήλ τη Μακρή, αλλά δυστυχώς εκείνος όχι. Μπορεί να θυμάστε τον Αντρέα τον Τσίπρα να μάχεται εναντίον του δικομματισμού και του λαϊκισμού, μπορεί να θυμάστε τον κυρ-Φώτη τον Κουβέλη να συγκυβερνά με τη Νέα τη Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ή τον Πάνο τον Καμμένο ως παλιό στέλεχος και υπουργό της Νέας της Δημοκρατίας, εκείνοι όμως δεν θυμούνται τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί ακόμα να θυμάστε τα παλαμάκια που με λύσσα βαρούσαν σε πρώην πρωθυπουργούς οι πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας της Δημοκρατίας που σκορπίστηκαν δεξιά και αριστερά και ίσως και να θυμάστε τους νυν ψηφοφόρους των αντιμνημονιακών κομμάτων να κουνούν ρυθμικά τα γαλάζια και τα πράσινα σημαιάκια, αλλά όλοι αυτοί οι δυστυχείς έχουν μνήμη που μοιάζει με μνήμη μετανάστη που επέστρεψε στην Ελλάδα αμέσως μετά τις εκλογές του 2009.
Ο Αντώνης ο Σαμαράς σε μία από τις μάχες εναντίον του μνημονίου. Λίγο καιρό μετά,
η αμνησία θα στερήσει από το αντιμνημονιακό μέτωπο έναν σπουδαίο μαχητή
Διχασμός της προσωπικότητας. Άλλη μια συνηθισμένη πάθηση η οποία παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία με την αμνησία μόνο που στο διχασμό έχουμε συνεχή εναλλαγή θέσεων και απόψεων οι οποίες εκφράζονται σχεδόν ταυτόχρονα. Τον τελευταίο καιρό τα περισσότερα κρούσματα παρατηρούνται στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αν και πολλοί πιστεύουν πως δεν πρόκειται για σύμπτωμα κάποιας διαταραχής όσο για την αναπόφευκτη πολιτική πωλήσεων που πρέπει να κάνει ένα καινούργιο σούπερ μάρκετ προκειμένου να πάρει την πελατεία από τα παλιά πολυκαταστήματα
Μεγαλομανία. Αρκεί να δείτε τον Δημήτρη τον Αβραμόπουλο να μιλάει ή απλώς να κινείται, προκειμένου να καταλάβετε πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η συγκεκριμένη διαταραχή. Επειδή η εικόνα του ανθρώπου που θα φέρονταν ως Κυρίαρχος του Σύμπαντος, ακόμα κι αν ήταν ένα απλό μέλος κάποιου ΔΣ κάποιου πολιτιστικού συλλόγου της επαρχίας, ίσως να μην είναι αρκετή, θα πρέπει –αναγκαστικά– να αναφερθώ και στον Ευάγγελο τον Βενιζέλο. Τον άνθρωπο που, παρασυρμένος από την ευφράδεια και το επώνυμό του, πιστεύει πως είναι πλασμένος για τα πολύ μεγάλα ενώ στην πραγματικότητα το μόνο του κατόρθωμα είναι πως, μετά από αγώνα ετών, κατάφερε να ηγείται ενός κόμματος το οποίο από σκληρό πορνό της εξουσίας έχει γίνει τσόντα μιας διακυβέρνησης. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον Σταύρο. Το άνθρωπο που, όπως ο Καρλομάγνος, ο Ναπολέων, ο Αντρέας, η Τάμτα και άλλες σπουδαίες προσωπικότητες, πιστεύει πως το ονοματεπώνυμο είναι ένα αξεσουάρ κατασκευασμένο μόνο για τους κοινούς θνητούς.
Θρησκοληψία με έντονες παραισθήσεις και οράματα. Το πιο σοβαρό κρούσμα μάλλον είναι η συνομιλία του Αντώνη του Σαμαρά με τον Θεό, αν και παραδοσιακά η σχέση της δεξιάς με τη θρησκεία είναι αμιγώς επαγγελματική. Υπάρχουν συμπτώματα της διαταραχής τα οποία, όμως, είναι συνήθως τεχνητά και σκοπό έχουν την επαγγελματική επιτυχία των δεξιών πολιτικών. Ως πραγματική διαταραχή παρατηρείται κυρίως στα μέλη του ΚΚΕ και γενικότερα σε αυτά της (πολύ)αριστεράς με αποτέλεσμα η αντίληψη που έχουν για την πραγματικότητα να καθορίζεται με βάση τις επιθυμίες τους, γεγονός που εμποδίζει τις επιθυμίες τους να διαμορφωθούν με βάση την πραγματικότητα. Ως εκ τούτου, την ώρα που η πλειοψηφία των κατοίκων των ευρωπαϊκών χωρών επιθυμεί βελτίωση της αστικής δημοκρατίας εκείνοι παλεύουν για την ανατροπή της και προσευχόμενοι προσδοκούν την ανατροπή που θα φέρει η Δευτέρα Παρουσία της Μαρξιστικής Επανάστασης. Με δεδομένο πως ακόμα και η Πρώτη Παρουσία ανέτρεψε ένα καθεστώς εντελώς διαφορετικό από αυτό που ο Μαρξ πίστευε πως θα ανατραπεί, είναι εύκολο να γίνει κατανοητό το μέγεθος της πλάνης.
Σύνδρομο καταδίωξης. Ένα σύνδρομο που στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι γνωστό και ως «σύνδρομο των ψεκασμών». Όσοι παρουσιάζουν αυτό το σύνδρομο αγνοούν πως το σύστημα –ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η βολικά ασαφής λέξη– μάλλον θα έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να κάνει από το να ασχολείται μαζί τους. Τελευταία κρούσματα οι πολιτικοί-celebrities Παύλος Χαϊκάλης και Τέρενς Κουίκ οι οποίοι περνούν μεγάλο μέρος των τηλεοπτικών τους εμφανίσεων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης καταγγέλοντας τον αποκλεισμό τους από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και μπράβο τους.
Δύο άγνωστοι στο ευρυ κοινό –εξαιτίας του αποκλεισμού τους από τα μέσα–
βουλευτές σε στιγμές χαλάρωσης
Υ.Γ. Όπως ίσως θα παρατηρήσατε σε καμία από τις διαταραχές δεν υπάρχει παράδειγμα με στέλεχος της Χρυσής της Αυγής. Αυτό συμβαίνει γιατί προσπαθώ να προειδοποιήσω για τις ψυχικές διαταραχές που μπορεί να δημιουργήσει η έντονη ενασχόληση με την πολιτική και όχι για την έντονη ενασχόληση με την πολιτική που μπορεί να προκαλέσουν οι ψυχικές διαταραχές.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
9°
