Iδέες για σποτάκια για την ευαισθητοποίηση της νεολαίας

Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν καταλάβει ότι, διαχρονικά, οι καμπάνιες «για την ευαισθητοποίηση των νέων» είναι καμπάνιες φτιαγμένες από μεσήλικες διαφημιστές με μοναδικό σκοπό να ικανοποιηθούν οι μεσήλικες πολιτικοί που τις παραγγέλνουν και οι μεσήλικες ψηφοφόροι που τις πληρώνουν. Είναι ο θείος που κάθεται με τη νεολαία και παριστάνει ότι όλοι είναι μια ωραία παρέα την ώρα που η νεολαία, στην καλύτερη περίπτωση, απλώς αδιαφορεί.    

Από τα ναρκωτικά και το AIDS μέχρι τον κορωνοιό, οι καμπάνιες και τα σποτάκια παριστάνουν νεανικό ύφος αλλά η προσοχή τους είναι όλη στραμμένη στο να μην προσβάλουν τους μεσήλικες που τα παρακολουθούν και όχι στο να πείσουν τους νέους που μπορεί κατά λάθος να πέσουν πάνω τους. Προτιμούν οι δημιουργοί και οι πελάτες που τα έχουν παραγγείλει να ακούσουν «αχ τι ωραίο σποτ» παρά να φτιάξουν κάτι αποτελεσματικό (και ναι, περιέργως αυτό σε μεγάλο βαθμό ισχύει και στην εμπορική διαφήμιση). 

Προσωπικά αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας (αριθμός 1) νέος που να προβληματίστηκε για οποιοδήποτε ζήτημα με αφορμή οποιαδήποτε καμπάνια. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι όταν τις βλέπουν είτε γελάνε είτε αισθάνονται αυτή την περίεργη ντροπή που μόνο το γκριντζ μπορεί να χαρίσει. Και νομίζω πως αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει.

Γι’ αυτό και ετοίμασα τρεις ιδέες οι οποίες είμαι σίγουρος πως θα ευαισθητοποιήσουν τους ανόητους νεαρούς (αλλά και τους ανόητους μεσήλικες, αφού νομίζω πως πια έχουμε όλοι εμπεδώσει ότι η ανεύθυνη συμπεριφορά και η ηλιθιότητα δεν είναι προνόμια καμίας ηλικίας).

Κάποιος θα παρατηρήσει ότι κι εγώ είμαι μεσήλικας οπότε το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο με αυτό που περιγράφω στην αρχή, αλλά θα του απαντήσω πως υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: δεν έχω ψηφοφόρους και δεν με ενδιαφέρουν οι ευαισθησίες των συνομηλίκων μου (ή και οποιασδήποτε άλλης ομάδας). Κι επίσης καταλαβαίνω πως η επίκληση του «φιλότιμου» ή της «κοινωνικής ευαισθησίας» ποτέ δεν θα έχουν το αποτέλεσμα που έχει η επίκληση στο προσωπικό συμφέρον και η δημιουργία κινήτρου.  

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Καμπάνια 1 – Αν πεθάνουν οι γονείς σου θα πρέπει να δουλέψεις.

Μια καμπάνια που επικεντρώνεται στις οικονομικές συνέπειες (και το ξεβόλεμα) που θα έχει για έναν νέο ο θάνατος των γονιών του. Σκεφτείτε πόσο τρομακτικό θα είναι για έναν συμπολίτη που έχει μάθει να ζει με χαρτζηλίκι (ή έστω με βοήθεια) η διακοπή του χαρτζηλικιού (ή της βοήθειας). Σκεφτείτε κάποιο ατίθασο και επαναστατικό πνεύμα που έρχεται αντιμέτωπο με την προοπτική του μεροκάματου και το 8ωρου.   

Καμπάνια 2 – Ξέρεις πόσο κοστίζει μια κηδεία;

Απλό, λιτό, περιεκτικό. Από μόνο του το έξοδο μπορεί για πολλούς να μην είναι αποτρεπτικό αλλά αν συνδυάσουμε αυτή τη καμπάνια με τις καμπάνιες 1 και 3 νομίζω πως θα έχουμε αποτέλεσμα.

Καμπάνια 3 – Αν σε σκοτώσουν, αποκλήρωσέ τους.

Αυτή είναι μια καμπάνια τύπου «τα λέω στην πεθερά για να τ’ ακούσει η νύφη» (ή όπως αλλιώς είναι η φράση) που αρχικά απευθύνεται στους πιο ηλικιωμένους από τους οποίους ζητά να προσθέσουν στην διαθήκη τους έναν απλό όρο: τα παιδιά και τα εγγόνια τους δεν θα δουν ευρώ ή  σπίτι ή χωράφι ή μετοχές ή οποιοδήποτε άλλο περιουσιακό στοιχείο από κληρονομιά αν ο θάνατος τους προέλθει από κορωνοϊό που τους μετέδωσαν τα νεότερα μέλη της οικογένειας. Δεν ξέρω πόσοι ηλικιωμένοι θα ακολουθήσουν την προτροπή, αλλά είμαι σίγουρος πως πολλά παιδιά και εγγόνια θα τρομοκρατηθούν και μόνο στην ιδέα και θα αλλάξουν συμπεριφορά.

Προφανώς δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα αλλά είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ καλύτερο από το αποτέλεσμα που έχουν όλα αυτά τα σποτάκια που παριστάνουν νεανικό ύφος ή που με βαρετές λυπητερές μουσικές και δήθεν ευαίσθητα λόγια προσπαθούν να συγκινήσουν ανθρώπους που όχι μόνο κάποτε τους άρεσε το «200 στη στροφή και με ρωτάνε μαμά» αλλά τώρα τους φαίνεται και παλιό. Και μπράβο τους.  

ΥΓ -  Καμπάνια 4  - Μη γίνεσαι σίριαλ κίλερ

Αν δεν θέλουμε να μιλήσουμε στο συμφέρον και να κινητροδοτήσουμε τους ανεύθυνους συμπολίτες μπορούμε και πάλι να κάνουμε πολύ καλύτερα πράγματα από το να δείχνουμε ανατολές του ηλίου,  ανθρώπους να τρέχουν στα λιβάδια σε αργή κίνηση σα να ‘ναι κατσίκια ή ανθρώπους που χαμογελούν και κοιτούν σαν κουτάβια την κάμερα. Μπορούμε, ας πούμε, να φτιάξουμε ένα βίντεο όπου τα σάλια από το στόμα ενός ανόητου (που μιλάει στην οικογένεια του και εξηγεί γιατί όλα είναι υπερβολές/ψέματα/σχέδιο της νέας τάξης πραγματων) γίνονται σφαίρες και να τους τινάζουν τα μυαλά στον αέρα. Κι όσο πιο σπλάτερ και ενοχλητικό το βίντεο τόσο πιο καλά. Γιατί (και) στην περίπτωση του κορωνοϊού η ηλιθιότητα και η ανευθυνότητα δεν είναι απλώς ενοχλητικές. Σκοτώνουν.