Για όλα φταίει η Αντιγόνη

Κάποτε μου άρεσε να ακούω και το εκλάμβανα ως κομπλιμέντο πως δεν ταίριαζε η ηλικία μου με το ύφος της γραφής μου. Πολύ κομψά οι αναγνώστες μου με πληροφορούσαν πως ήμουν πολύ γέρος για να ασχολούμαι με ιστορίες που αφορούν τους πιτσιρικάδες, δηλαδή το μέλλον, δηλαδή το αύριο.

Δεν έδινα τότε σημασία έως ότου χτύπησε το καμπανάκι και μάλιστα παρατεταμένα τον περασμένο τον Σεπτέμβριο. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτός ο μήνας. Τον είχα συνδυάσει με την επιστροφή στα σχολεία. Τη σιχαινόμουν αυτήν την επιστροφή. Εκεί, λοιπόν, στο Καρδιολογικό του γνωστού νοσοκομείου με πληροφόρησαν πως όντως η ηλικία μου περισσότερο συνάδει με αναφορές του τύπου «αλήθεια, πόσα στεντ σας τοποθέτησαν» ή «ποιο αντιπηκτικό παίρνετε» παρά με ιστορίες περί Νίκου Παππά και θεσμικού υποκόσμου με ολίγη από τη «χρυσόσκονη» με την οποία εμποτίζει τα ανοίγματά του το Μαξίμου. Το πρώην, το τρέχον και το επόμενο, για να είμαι ακριβής.

Έκανα πως δεν κατάλαβα, και όταν ο γιατρός με έστειλε από εκεί που ήρθα διότι ο ασθενής, αν θέλει, παρακολουθεί τα πάντα όταν επιχειρούν να ξεβουλώσουν τα σωληνάκια σου, πήρα των ομματιών μου και συνέχισα να γράφω για τους υδρογονάνθρακες και την έρημο της Λιβύης, ο ηλίθιος. Αυτή η ιστορία κράτησε κάμποσους μήνες όταν ένα απόγευμα με πληροφόρησαν, το άκουσα διά ζώσης μάλλον, πως η ζωή μου θα άλλαζε ριζικά διότι, άκουσον - άκουσον, η μία εκ των θυγατέρων μου θα αποτολμούσε να με μετατρέψει σε παππού. Θου φυλακή τω στόματί μου. Αυτό ήταν. Έως εκείνη τη στιγμή ούτε τα αντιπηκτικά, ούτε το στεφανιογράφημα, ούτε τα χαπάκια για να ρίχνουν τους παλμούς είχαν καταφέρει να με γονατίσουν.

Πέρασε καιρός έως την αποφράδα εκείνη ημέρα που μου έφεραν να θαυμάσω μία αλλόκοτη εικόνα με μεγάλη θολούρα όπου υποτίθεται ότι απεικονιζόταν η εγγονή μου. Έκανα πως καταλάβαινα τα πάντα αλλά δεν έβλεπα τίποτε. Μου είχε ξανασυμβεί το ίδιο αλλά στο μαυρόασπρο, όταν μου έδειχναν τις θυγατέρες μου. Τώρα τα μηχανήματα έχουν εξελιχθεί.

Το ίδιο βράδυ δεν κοιμήθηκα κανονικά. Μάλλον δεν κοιμήθηκα καθόλου. Έβλεπα ένα τερατάκι να με κοιτάζει απειλητικά. Αμέσως μετά να χαμογελά με νόημα και στο τέλος να ρίχνει μία ματιά γεμάτη περιφρόνηση. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η αίσθηση της οικειότητας την οποία επέβαλλε το τερατάκι με το έτσι θέλω. Αντέδρασα αμέσως, σηκώθηκα να πιω κρύο νερό. Στάλες ιδρώτα έσταζαν από το μέτωπό μου. Η σκύλα, η Τεκίλα, με κοίταζε με συμπόνια. Κάθισα να σκεφτώ και ασυναίσθητα το χέρι μου έψαξε να βρει το πακέτο με τα τσιγάρα. Είχα διακόψει το κάπνισμα από τις 13 του περασμένου Σεπτεμβρίου. Δεν υπήρχε ούτε γόπα στο σπίτι. Έκτοτε το τερατάκι έγινε μέρος του προσωπικού μου ντεκόρ. Με ένα πρωτόγνωρο θράσος στα όρια της αγένειας, διεκδίκησε εξ αρχής χώρο και χρόνο έστω και αν δεν υπάρχει ακόμη ως φυσική παρουσία. Το τερατάκι είναι 7,5 μηνών και ζει, όπως είναι φυσικό, στην κοιλιά της μάνας της. Της! Ναι διότι η τεχνολογία εντόπισε τα πάντα γύρω από αυτή τη θυελλώδη και διεκδικητική παρουσία. Είναι γυναίκα. Σιγά να μην ήταν. Οι θεοί και οι άνθρωποι με εκδικήθηκαν εξ αρχής. Η γυναικεία παρουσία στη ζωή μου ήταν πάντα το κυρίαρχο στοιχείο. Λες και κάποια ισχυρή δύναμη συντόνισε μία ευμεγέθη συνωμοσία γύρω μου. Λες και κάποιοι επέλεξαν αυτό τον τρόπο για να με αναγκάσουν να συμβιβαστώ με την ιδέα πως στη ζωή μου υπήρξαν αυθεντικά ευτυχισμένες στιγμές και συγκυρίες και μικροί πίδακες σταγονιδίων ευτυχίας που έραναν αυτή τη ζωή ακόμη και στις δυσκολότερες καμπές της. Οι γυναίκες μετάλλασαν τη διάθεσή μου, είτε απαντούσαν στο όνομα Πολυξένη, ή Αγγελική, είτε σε αυτό της Μαριάννας ή της Αντωνίας είτε τώρα, όπως λέγεται, της Αντιγόνης, με όλες τις πιθανές και ενδιάμεσες ονομαστικές εκδοχές και υποκοριστικά.

Παρ' όλα αυτά το «χτύπημα» ήταν συντριπτικό. Η εικόνα ενός ψαρομάλλη με σχεδόν επτά δεκαετίες στην πλάτη να κρατά, ή να σέρνει ή να συνδιαλέγεται με ένα λιλιπούτειο θηλυκό, είναι, πώς να το κάνουμε, ανατρεπτική. Δίνει την εντύπωση του τελεσίδικου. Κάτι συνέβη που δεν πρόκειται να αλλάξει πλέον. Εσύ έκανες παιδιά, αυτά απέκτησαν τα δικά τους και εσύ βρέθηκες με μία εγγόνα στην πλάτη, ή το στήθος, κυρίως στο μυαλό σου που το νιώθεις να σαλεύει, έτσι χωρίς αιτία.

Διότι όλα αυτά τα αξιοθαύμαστα συμβαίνουν όταν γερνάς, ωσάν η φύση να έρχεται να σε ανταμείψει για κάτι που απότομα σου στέρησε ή για τις στεναχώριες που σου προκάλεσε. Υπάρχει αυτό το συνεχές δούναι και λαβείν όπου εσύ, αλλά και η ζωή, χρωστάνε ο ένας στον άλλον. Ο λογαριασμός αυτός είναι τρέχον, τη μία πιστώνεται, την αμέσως επόμενη στιγμή χρεώνεται και πάει λέγοντας μέχρι τον τελευταίο σπασμό. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι την πρόθεση ή τη συνωμοσία του σύμπαντος να με καλοπιάσει δωροδοκώντας με, διότι μόνον ως θεία δωροδοκία εκλαμβάνω την παρουσία της Αντιγόνης στη ζωή μου. Προς το παρόν χορεύω μαζί της νοερά, αργότερα, είμαι σίγουρος, θα χορεύω στο πλάι της αναγνωρίζοντάς την ως ακόμη μία λύκαινα στην ευλογημένη, είναι αλήθεια, ζωή μου.

Όταν ο αγαπημένος σου γιατρός και συνομιλητής σου από τα παλιά σε πληροφορεί από το τηλέφωνο ένα πρωί πως βρέθηκε στο αίμα σου μία πολύ κακιά πρωτεΐνη που σημαίνει απλά ότι την έχεις βάψει, τότε συμβιβάζεσαι δύσκολα με την ιδέα πως αν και το τέλος δεν είναι μακριά, εντούτοις καλό θα ήταν να κρατήσεις την ψυχραιμία σου.

Η πρωτεΐνη αυτή ακούει στο μυστήριο όνομα της Τροπονίνης. Δεν την γνώριζα την κυρία, αλλά την έμαθα από την καλή και από την ανάποδη. Ήταν στενάχωρη η σχέση μας. Ή εσύ ή εγώ. Δεν υπήρχε μέση λύση. Της επιβλήθηκα με το έτσι θέλω και υποχώρησε, αλλά ξέρω καλά από αυτές τις Τροπονίνες. Κρύβονται. Καιροφυλακτούν. Τα έφερε, λοιπόν, η ζωή και ο αναμενόμενος ερχομός της Αντιγόνης εκλαμβάνεται ως «επιβεβλημένη λύση». Ως ένα νέο γραμμάτιο που κλήθηκα εκ των πραγμάτων να υπογράψω διότι στο τέλος αυτού του θέρους θα τεθώ εκ νέου στην άβολη θέση να χρωστώ στη ζωή. Δεν θα μου χρωστάει πια. Θα είναι ένας νέος κύκλος, με ένα νέο κέντρο και με ένα λεπτό νήμα να με συνδέει με αυτό, μία ανεπαίσθητη μεν εξάρτηση αλλά τόσο ισχυρή, λες και αυτή η λεπτή κλωστή είναι φτιαγμένη από ειδικά κράματα ώστε να δημιουργείται η αίσθηση πως αυτή η νέα σχέση αναπόφευκτα θα είναι άθραυστη.