Το post της ημέρας: Κώστας Γεωργίου

«Η ώρα είχε πάει 14.30. Είχαμε εξετάσει 4 παιδιά ως τότε, οι τρεις δεν τα πήγαν καλά, ο τέταρτος αν και μας ταλαιπώρησε πέρασε τη βάση. Υπήρχε μια καθυστέρηση στην αλλαγή από μαθητή σε μαθητή.

Νομίζαμε ότι είχαμε τελειώσει όταν ο υπεύθυνος του εξεταστικού κέντρου μας ενημέρωσε ότι υπάρχει μια μαθήτρια ακόμα. Δυσανασχετήσαμε αλλά περιμέναμε καρτερικά. Ήρθε ένα κοριτσάκι που σχεδόν το κράταγε από το χέρι για να μην τρέμει, η συνάδελφος της λυκειακής επιτροπής.

Έγνεψα στον Παναγιώτη να ρίξει μια ματιά στο γραπτό, μου απάντησε κάτι σαν .... "μόνο τα Σωστά - Λάθος έχει ... τελειώσαμε". Ανακουφίστηκα, πείναγα, η ώρα είχε πάει τρεις και είχα βαρεθεί ...

-Καλησπέρα, από που θέλεις να αρχίσεις, με μια βεβαιότητα εγώ ότι θα μας πει από το πρώτο θέμα, να μας πει τα Σ-Λ να τελειώνουμε ....

- Μπορώ να αρχίσω από το Δ1;

- Ναι, φυσικά.

- Λοιπόν, εδώ η συνάρτηση που μας δίνουν ... μπλα, μπλα, μπλα, .... τότε .... μπλα, μπλά, μπλα, ... άρα παρουσιάζει ολικό ελάχιστο και ... μπλά μπλά μπλά ... αυτό !

Μια ολόσωστη απάντηση τόσο καλά τεκμηριωμένη που δεν χρειαζόταν καμία ερώτηση ή διευκρίνηση.

- Για να μην σας κουράζω, για το Δ2 έχουμε ... και συνέχισε με έναν αέρα που ενέπνεε τέτοια εμπιστοσύνη στα επιχειρήματά της, μιλάμε για επιχειρήματα στα μαθηματικά πάντα, για ακλόνητα αποδεδειγμένα επιχειρήματα, που ήσουν βέβαιος ότι θα ήταν σωστά ...

Η Γεωργία, η τρίτη εξεταστής γύρισε και με κοίταξε χαμογελώντας, τα επιχειρήματα του κοριτσιού ήταν όμοια με τα δικά της και όχι σαν τα δικά μου και του Παναγιώτη τα οποία ήταν όμοια με τις ενδεικτικές λύσεις που μας στείλαν από την κεντρική επιτροπή εξετάσεων. Φυσικά η απάντηση ήταν ολόσωστη.

- Να συνεχίσω;

- Ναι, ναι, συγγνώμη.

- Για το Δ3 έχουμε.... έτσι λοιπόν το Δ4 .....

.....

και μίλαγε και μίλαγε και μίλαγε .... με τέτοια ακριβολογία που θα τη ζήλευαν επαγγελματίες μαθηματικοί και όχι ένας απλός δασκαλάκος σαν εμένα.

- Ας πάμε τώρα στο Α θέμα όπου έχουμε .... και άρχισε να γράφει στον πίνακα.

Σηκώθηκα και κοίταξα το τετράδιο της. Είχε γράψει μόνο τα Σ-Λ και τίποτε άλλο. Οι απαντήσεις της ήταν από μνήμης. Ένα ολόλευκο τετράδιο και αυτή συνέχιζε να απαντά.

..................

- Εντάξει, ας πάμε στο δεύτερο θέμα, το έχεις κάνει;

- Ναι, έχουμε μια συνάρτηση .... μπλά μπλά μπλά ....

Απαντούσε τα θέματα στον πινακα με τέτοια ακρίβεια που δεν θα κατάφερνα να πετύχω ποτέ.

- Όσο για το Β2, έχοντας ότι ... μπλά μπλα μπλα΄...

Εμείς κοιταζόμασταν άναυδοι. Μας διάβαζε τις ενδεικτικές λύσεις που μας είχαν στείλει συμπληρώνοντας τα κενά των αποδείξεων από μνήμης.

- Για το Β3 έχουμε .... και το Β4 αποδεικνύεται ως εξής.

Οι λύσεις της είχαν μια τέτοια λιτότητα και ακρίβεια που δεν είχα ξανασυναντήσει σε συνάδελφο, πόσο μάλλον σε μαθητή. Κάπου της έκανα μια παρατήρηση,

- Αν το χ είναι π/2;

- Μα φυσικά. Το έχω ελέγξει, αν είναι π/2 έχουμε ... άρα το απέρριψα. Όσον αφορά το Γ θέμα έχουμε ...

..................................

Από το παράθυρο είδα μια σκια και γύρισα. Ήταν ο προεδρος του βαθμολογικού κέντρου. Ο Παναγιώτης και η Γεωργία κοιτάγαν αποσβολωμένοι των πίνακα ενώ εγώ κοίταξα μηχανικά το ρολόι. Είχε πάει πέντε παρά δέκα.

Ντράπηκα που κοίταξα το ρολόι και έχανα μια τέτοια διάλεξη.

- Οπότε από το Γ3 και την μονοτονία που αποδείξαμε στο Γ1 έχουμε ότι για το Γ4.... συνέχιζε ακράδαντη η εξεταζόμενή μας....
-- Οπότε έχουμε και την απάντηση στο Γ4. Τι ; Έκανα κάτι λάθος;

Το βλέμμα της δεν έδειχνε ανησυχία, αλλά κάτι σαν "οίκτο", μήπως εμείς οι αδαείς δεν είχαμε δει κάτι από την λύση της. Κοίταζα μαγεμένος τον πίνακα. Κοίταξα δίπλα τον Παναγιώτη και έπειτα τη Γεωργία που πασχίζαν να βρουν κάτι να ρωτήσουν.

Έκρυψα τα μάτια μου μιας και σχεδόν δάκρυσα, δεν ήθελα να με δει. O Παναγιώτης σηκώθηκε και της έδωσε το χέρι ψελλίζοντας μπράβο. Η Γεωργία έκανε ότι έβαζε τα χαρτιά της σε μια τάξη. Η ώρα είχε πάει σχεδόν έξι όταν ο πρόεδρος του βαθμολογικού μπήκε στην αίθουσα με ανοιχτό το στόμα.

- Τελειώσατε;

- Ναι, ναι, τελειώσαμε.

Δεν ξέρω τι μπορεί να πέρασε από το μυαλό αυτού του ανθρώπου, γυμναστής ήτανε ο έρμος, δεν καταλάβαινε και πολλά. Είδε τους βαθμούς, 100 ο ένας, 100 ο άλλος, ανασήκωσε τα γυαλιά, ρώτησε κάτι για τις ερωτήσεις κλειστού τύπου, δεν έδωσε κανένας σημασία ...

- Τι θέλεις να σπουδάσεις;

Σε παράβαση κάθε δεοντολογίας δεν μπορούσα να μην ρωτήσω.

- Εμποροπλοιάρχων θέλω να περάσω.

Δεν άντεξα.

- Και ... γιατί τα μαθηματικά να χάσουν έναν άνθρωπο σαν εσένα;

- Ξέρετε, δεν μου αρέσουν και πολύ τα μαθηματικά !

............................................

Δεν ξέρω που θα είναι αυτό το καταπληκτικό κορίτσι από την Αρναία σε 5-10 χρόνια.

Ξέρω ότι σίγουρα κάτι κάνουμε λάθος».