Ο Κώστας Γιαννακίδης γράφει για το «πράσινο νομοσχέδιο» για το Περιβάλλον και τις αντιδράσεις
Ως αντιπολίτευση η Νέα Δημοκρατία συνήθιζε να καταγγέλλει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για διαδικασίες που υπονομεύουν τα κοινοβουλευτικά ήθη και προωθούν νομοσχέδια χωρίς διαβούλευση και κοινοβουλευτική συζήτηση αντίστοιχη της βαρύτητάς τους. Και είχε δίκαιο. Όπως έχει δίκαιο και τώρα η αντιπολίτευση που καταγγέλλει τις συνθήκες υπό τις οποίες το νομοσχέδιο για το Περιβάλλον προωθήθηκε προς ψήφιση.
Ήρεμα το λέω, όπως γράφουν και στα social, φοβούμενος μην προκαλέσω την οργή του αρμόδιου υπουργού, ο οποίος δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του και ψόγο στο νομοσχέδιο του -στάση περίεργη, ως ακατανόητη για κάποιον με το ύφος και το στίγμα του Κωστή Χατζηδάκη.
Υπάρχουν διατάξεις που δείχνουν από μακριά προβληματικές, πλην όμως η κυβέρνηση αρνήθηκε να επανεξετάσει. Αλλά ακόμα και όταν δέχθηκε να φέρει τροποποιήσεις, ο όγκος των αλλαγών έφτασε τις 360 σελίδες, αφαιρώντας πρακτικά από κάθε ενδιαφερόμενο τη δυνατότητα ουσιαστικής επεξεργασίας.
Σε γενικές γραμμές το νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται από μία... εμμονική διάθεση στη σύντμηση του χρόνου που απαιτούν ορισμένες διαδικασίες, αίρει με ενοχλητική ευκολία εμπόδια που ενδεχομένως έθεταν η διαβούλευση και η γραφειοκρατία, προτάσσει την οικονομική δραστηριότητα ακόμα και έναντι βιοτόπων, δείχνει μέριμνα υπέρ των μεγάλων εταιρειών.
Ωστόσο δεν είναι μόνο οι διατάξεις που δείχνουν από μακριά προβληματικές Είναι και το πολιτικό πλαίσιο που χωλαίνει. Το νομοσχέδιο κατατέθηκε σε μία περίοδο κατά την οποία δεν υπάρχει τίποτα άλλο στην επικαιρότητα πέραν της πανδημίας. Και μιλάμε για ένα σημαντικό νομοσχέδιο, κεφαλαιώδους σημασίας για το περιβάλλον. Ναι, τυπικώς υπήρξε μία περίοδος διαβούλευσης. Όμως ουσιαστικά η κοινή γνώμη απουσίαζε από το ακροατήριο. Δεν νομίζω, για παράδειγμα, να έγινε έστω και μία ουσιαστική τηλεοπτική συζήτηση. Δεν είδα κάποιο πάνελ με εκπροσώπους περιβαλλοντικών οργανώσεων. Δεν μάθαμε για ποιο λόγο το νομοσχέδιο έπρεπε να ψηφιστεί τώρα και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Με δυο λόγια, δεν υπήρξε χρόνος, όλα έγιναν γρήγορα. Ακόμα και αν δεχθείς ότι οι προθέσεις είναι αγνές και άδολες, ο χρόνος και η διαδικασία σε βάζουν σε σκέψεις.
Δεν είναι μόνο που καταπίνουμε αμάσητο ένα νομοσχέδιο τεράστιας σημασίας. Είναι και που, με ευθύνη της κυβέρνησης, η κοινωνία έχασε την ευκαιρία να συζητήσει για το μέλλον της, για την έννοια της «πράσινης» ανάπτυξης, τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, το ίδιο το περιβάλλον. Λες και η κυβέρνηση ήθελε να κρύψει κάτι.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
