Ας μείνουμε ζωντανοί

Μοιάζει με ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά είναι η ζοφερή πραγματικότητα έστω κι αν ο ήλιος μάς χαμογελά και η άνοιξη μας χτυπά την πόρτα. Οι προοπτικές είναι δυσοίωνες μιας και η αναμενόμενη εκθετική αύξηση των κρουσμάτων θα προκαλέσει και την εκθετική αύξηση των θανάτων. Είμαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε; Κι αν δεν είμαστε μπορούμε τουλάχιστον να τους μειώσουμε;

Μας είπαν κάτι για περιορισμό της εξόδου, της κυκλοφορίας και του συγχρωτισμού και μας το είπαν μετά λόγου γνώσεως. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο σε ανάλογες περιπτώσεις πανδημίας. Θα μετριάσει τα κρούσματα, την υπερφόρτωση των μονάδων υγείας και συνεπώς τις απώλειες. Κάποιοι γελοίοι κάνουν πως δεν το άκουσαν γιατί προέχει γι’ αυτούς το ανεξάρτητο πνεύμα και ο αντισυστημισμός. Που δεν τους επιτρέπει να φοβούνται και να υποτάσσονται στα κελεύσματα των ισχυρών.

Πριν ενάμιση μήνα διάβαζα για την πανδημία του τρόμου που ευνοεί τα ΜΜΕ, τις φαρμακοβιομηχανίες και την κάθε μορφή εξουσίας. Για έναν υβριδικό παγκόσμιο ολοκληρωτισμό. Ακόμα και σήμερα κάποιοι μιλούν για ιούς που κατασκευάστηκαν στα σκοτεινά εργαστήρια των ισχυρών για διάφορους λόγους που όλοι έχουν στόχο το φρόνημα των λαϊκών μαζών. Ακούω και διαβάζω 40 χρόνια αυτές τις αρλούμπες σε κάθε ανάλογη περίσταση. Αλλά δεν θα βαρεθώ να στέκομαι απέναντι στη βλακεία που κουμπώνει με την αμάθεια και φτιάχνουν μίγμα σκοτεινό, εκρηκτικό και αιμοβόρο. Και θα καλούσα όλους εσάς που ανήκετε στο ίδιο ορθολογικό ρεύμα να σταθείτε απέναντι μαχόμενοι.

Περίμενα ότι το 2020 η ορθόδοξη ελλαδική εκκλησία θα έχει καταλάβει κάτι από το σύγχρονο κόσμο και θα είχε πάψει να υποκρίνεται ότι ζει στα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Για να μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο που διεκδικεί τόσα χρόνια για τον εαυτό της. Να στέκεται δίπλα στον άνθρωπο. Αλλά φαίνεται ότι ο δογματισμός δεν της το επιτρέπει. Δεν την αφήνει να κάνει ούτε ένα βήμα πέρα από το τελετουργικό της και να αφήσει κατά μέρος το κοχλιάριο χωρίς να αφήσει την τόσο σημαντική γι’ αυτήν «θεία κοινωνία». Δεν μπορεί να αρθεί πάνω από τις περιστάσεις, δεν έχει την τόλμη να κάνει την υπέρβαση.

Διότι ο δογματισμός κάθε είδους δεν θα ήταν δογματισμός αν δεν ήταν άκαμπτος, αν δεν πήγαινε κόντρα στη λογική και αν δεν αγνοούσε την πραγματικότητα, αν δεν στρέφονταν κατά της ουσίας της ύπαρξης. Δεν θα είχε ταλαιπωρήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις εποχές και σε όλον τον κόσμο, είτε στη θρησκευτική είτε στην κοινωνική εκδοχή του. Δεν θα είχε στείλει στην πυρά τους «μάγους και τις μάγισσες», δεν θα έφτιαχνε το Άουσβιτς, δεν θα βασάνιζε στα Γκούλαγκ, ούτε θα γκρέμιζε τους δίδυμους πύργους. Κι αν για όλα αυτά κάποιοι αμετανόητοι αναζητούν πολιτικές ή θρησκευτικές δικαιολογίες η ζωή, ο πολιτισμός και η 4η βιομηχανική επανάσταση απαιτούν από τους πάντες ορθολογισμό.

Τις προηγούμενες δεκαετίες οι παντός είδους ηγέτες του κόσμου εργάστηκαν σκληρά για να μειώσουν τις πιθανότητες ενός πυρηνικού ολέθρου και τα κατάφεραν. Σήμερα, αν εξαιρέσεις το κομμουνιστικό απολίθωμα της Βόρειας Κορέας, κανείς δεν κομπάζει και δεν απειλεί τους άλλους μέσω των πυρηνικών όπλων. Η παγκόσμια όμως απειλή έχει αλλάξει ταυτότητα και μπορεί να εμφανίζεται μέσα από την ίδια τη φύση. Με τη μορφή μιας προς το παρόν έμμεσης απειλής, όπως αυτή της κλιματικής αλλαγής, ή μιας άμεσης όπως αυτή του ιού Covid-19. Ο δικός μας κόσμος όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι έρμαιο ούτε της φύσης, ούτε της ανθρώπινης αφροσύνης. Το ορθολογικό φορτίο είναι ισχυρό και πάντοτε έτοιμο να σώσει τον πλανήτη και ό,τι κυκλοφορεί πάνω του. Και εμβόλιο θα έχουμε σύντομα στα χέρια μας και νέα ισχυρά αντιικά φάρμακα για να μας κρατήσουν ζωντανούς.

Προς το παρόν όμως και μέχρι να βγουν στην αγορά οι λύσεις χρειάζεται να δείξουμε ότι διαθέτουμε την ύψιστη αξία, αυτή της ατομικής ευθύνης. Και να παραμείνουμε στο σπίτι μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες διασποράς του ιού. Το ξέρω είναι δύσκολο για τον έλληνα πολίτη. Που έμαθε τα χρόνια της μεταπολίτευσης να ομνύει όχι στην ατομική αλλά στην συλλογική ευθύνη ακριβώς για να μην πληρώνει για τα σφάλματά του. Οι πολιτικοί μάλιστα ταγοί ανακάλυψαν τη λεγόμενη πολιτική ευθύνη ώστε να μην ευθύνονται ατομικά για αποφάσεις που μπορούν να οδηγήσουν στην καταστροφής της χώρας. Τα ζήσαμε πρόσφατα και ήταν τραυματικά. Ας αναλογιστούμε την εκατόμβη στο Μάτι. Παλιότερα η άθλια τρομοκρατία σκότωνε στην ψύχρα παίρνοντας την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας και με αυτήν απαιτούσε να αθωωθεί από το δικαστήριο. Σήμερα πρέπει να αλλάξουμε πίστα. Είμαστε έτοιμοι;

Η ηγεσία της χώρας έκανε το καθήκον της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κινητοποιήθηκε όπως της ζήτησαν οι ειδικοί, έκλεισε σχετικά σύντομα τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, θωράκισε όσο γίνονταν το Ενιαίο Σύστημα Υγείας. Ανακοίνωσε μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων και των εργαζομένων, έκλεισε σταδιακά μπαρ, εστιατόρια, χώρους αναψυχής, έβαλε τη χώρα σε καραντίνα. Την «είπε» εμμέσως πλην σαφώς και στην εκκλησία. Δεν περίμενε να δει να ξεδιπλώνεται η ατομική ευθύνη του πολίτη και καλά έκανε. Δεν είχε λόγους να ψάχνει ψύλλους στ’ άχυρα. Η παθολογία ενός ικανού μέρους της κοινωνίας είναι γνωστή αλλά δεν είναι της ώρας. Πλην όμως δεν θα την αφήσουμε να καταβάλει το σύνολο.

Η σκέψη και η αγκαλιά μας σε όσους εργάζονται σε δύσκολες συνθήκες προσφέροντας κοινωνικό έργο. Στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό μας, στις γυναίκες και στους άντρες που αγωνίζονται με κίνδυνο της ζωής τους για να σώσουν τη ζωή του συνανθρώπου τους. 

Αν κάπου χρειάζεται ο ισχυρός, ο υπεύθυνος ηγέτης είναι στα δύσκολα, στις κρίσεις, στις ασύμμετρες απειλές. Και η πατρίδα φαίνεται ότι διαθέτει έναν τέτοιο ηγέτη. Δεν δίστασε να κλείσει τα σύνορα απέναντι στην υβριδική απειλή μέσω μεταναστευτικού και δικαιώθηκε. Δεν δίστασε να επιβάλει έγκαιρα την καραντίνα, δηλαδή μέτρα περιοριστικά, αντιδημοφιλή και αντιπαραγωγικά προκειμένου να περιορίσει τις βλάβες από την πανδημία. Κινήσεις ορθολογικές, συνιστώμενες από τους ειδικούς και μακριά από οποιοδήποτε πολιτικό κόστος. Επιτέλους οι τεχνοκράτες έχουν το λόγο. Διότι καλύτερα πολλά υπερβολικά μέτρα παρά υπερβολικά πολλοί θάνατοι. 

Ουδέν κακό αμιγές καλού. Ας γίνει αυτή η αναπόφευκτη φονική πανδημία μια ευκαιρία για αλλαγή παραδείγματος. Μια ευκαιρία ανάδειξης της ομοψυχίας σε ύψιστη αρετή της όμορφης πατρίδας. Η σκέψη και η αγκαλιά μας σε όσους εργάζονται σε δύσκολες συνθήκες προσφέροντας κοινωνικό έργο. Στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό μας, στις γυναίκες και στους άντρες που αγωνίζονται με κίνδυνο της ζωής τους για να σώσουν τη ζωή του συνανθρώπου τους. Έχω φίλους, παλιούς μου μαθητές και μαθήτριες μέσα σ’ αυτό το γενναίο σώμα και νιώθω υπερήφανος γι αυτούς  σαν να ήταν παιδιά μου. Θα βγούμε καλύτεροι από την πανδημία. Σοφότεροι και ενωμένοι. Ας μείνουμε ζωντανοί.