Ποιες ιδεολογικές διαφορές χωρίζουν τον Απ.Τζιτζικώστα από τον Γ. Ιωαννίδη; Απολύτως καμία. Η ΝΔ βρίσκεται σε εμφύλιο στο Βορρά και κινδυνεύει να χάσει το γαλάζιο κάστρο της περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, αλλά ο πόλεμος δεν γίνεται για ιδέες και προτάσεις, πόσο μάλλον για ζητήματα αρχών και αξιών. Ο αντάρτης Τζιτζικώστας, τις μέρες των εκδηλώσεων για την 28η Οκτωβρίου, είχε βρεθεί στο προσκήνιο εξισώνοντας το ΠΑΣΟΚ με τη Χ.Α, τους εκπροσώπους της οποίας κάλεσε στις επετειακές εκδηλώσεις. Και ο επίσημος υποψήφιος της ΝΔ Γιάννης Ιωαννίδης ως υφυπουργός Αθλητισμού είχε καταψηφίσει την άρση ασυλίας του Κασιδιάρη. Παρόλα αυτά θα αναμετρηθούν σκληρά.
Πώς έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ στην υποψηφιότητα Καρυπίδη; Μα μέσα από τους σκοτεινούς δρόμους του αντιμνημονίου στον οποίο ενώθηκαν υπερεθνικιστές, λαϊκιστές, δημαγωγοί, ευρωσκεπτικιστές, ευρωφοβικοί, αντιευρωπαϊστές, ψεκασμένοι, ανεξαρήτως κομματικών καταβολών. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί υπό το βάρος της κατακραυγής που ακολούθησε τις αποκαλύψεις για θέσεις που δημοσίως έχει διατυπώσει ο Καρυπίδης, όμως η αλήθεια είναι ότι γνώριζαν πολύ καλά ποιος είναι πριν τον επιλέξουν.
Ο Β. Πολύδωρας από πού κι ως πού έγινε πολιτικός αρχηγός; Εχει ψηφίσει όλα τα μνημόνια και τώρα τελευταία θυμήθηκε ότι δεν αντέχει τον μερκελισμό, με αποτέλεσμα να αυτονομηθεί πολιτικά και να επιχειρήσει να εκφράσει πολιτικά τη λαϊκή αντιμνημονιακή δεξιά. Στη μακρά πολιτική σταδιοδρομία του περιλαμβάνονται πολλά επιτεύγματα: Από τη θεωρία του «στρατηγού ανέμου» για τις πυρκαγιές του 2007, ως την άποψή του υπέρ του «επαγγελματισμού» της αστυνομίας στην υπόθεση Ζαρντινιέρα μέχρι και το διορισμό της κόρης του σε θέση μετακλητού υπαλλήλου του κοινοβουλίου κατά τη μονοήμερη θητεία του ως προέδρου της Βουλής.
Για ποιο λόγο κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιδρούν στην υποψηφιότητα του Οδ. Βουδούρη; Μήπως δεν είναι αρκετά αριστερός; Όχι βέβαια, μόνο και μόνο επειδή έχει υπερψηφίσει το πρώτο μνημόνιο και επομένως έχει στο βιογραφικό του ένα «ναι» βαρύ και ασήκωτο για πολλούς στην αξιωματική αντιπολίτευση, που αισθάνονται πιο κοντά στους ΑΝΕΛ απ ό,τι στον υποψήφιο για την Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Τι είναι αυτό που ενώνει τον Φώτη Κουβέλη με τον Χάρη Καστανίδη και τον κρατάει μακριά από την «Πρωτοβουλία των 58»; Τι είναι αυτό που έκανε τον Ανδρέα Λοβέρδο να φύγει από τη ΔΗΜΑΡ και να προσεγγίσει τη «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη»; Υπάρχει κάποια σοβαρή ιδεολογική συνάντηση ή αντίθεση πίσω από αυτές τις επιλογές ή άλλου είδους κίνητρα καθορίζουν αυτές τις συμπράξεις;
Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι η πολιτική δεν ασκείται πια στη βάση ιδεολογικών αντιθέσεων και συνθέσεων, αλλά στη βάση προσωπικών / κομματικών τακτικισμών. Οι δυνάμεις του λαϊκισμού που υπόσχονται να μας απαλλάξουν από το χρέος σβήνοντάς το με το μπλάνκο αναμετρώνται με τις mainstream δυνάμεις του τίποτα, που δεν αρθρώνουν πολιτικό λόγο, αλλά μόνο συνθήματα και κλισέ, δεν μας λένε τι πιστεύουν, τους αρκεί να λένε ποιοι είναι και να αυτοπροσδιορίζονται ως «ευρωπαϊστές». Ο παλαιοκομματισμός σαρώνει οριζόντια το πολιτικό σύστημα που απευθύνεται στην κοινωνία προσπαθώντας να διεγείρει το θυμικό, φοβικά ανακλαστικά, υπερπατριωτικά αισθητήρια, μίσος για τον αντίπαλο, έχθρα για την Ευρώπη.
Ο παλιός πολιτικός κόσμος βρίσκεται στη δύση του. Παρακολουθούμε τους επιθανάτιους σπασμούς του. Το τέλος του συμβαίνει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: Πολύς θόρυβος, αναχρονισμοί, ηθική και αισθητική παρακμή, εμμονή στον πολιτικαντισμό, εξαγρίωση και εξαχρείωση, σήψη.
Ο παλιός πολιτικός κόσμος δεν θέλει να φύγει και δίνει μάχη επιβίωσης χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, τα πιο χαμερπή και τα πιο βρώμικα. Προσπαθεί να αναπαραχθεί, να δεσμεύσει το μέλλον με πρόσωπα που θα δείχνουν νέα μόνο στην όψη, να κλείσει το δρόμο σε όσους θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν στη μετάβαση, αλλά δεν αντέχουν να πάρουν μέρος στο μεγάλο ξεκατίνιασμα και τον κανιβαλισμό που έχουν υποκαταστήσει την πολιτική αντιπαράθεση.
Το σύστημα καταρρέει με πάταγο και με τους πιο αποκρουστικούς όρους. Κανείς δεν υποχωρεί και δεν αποχωρεί εκούσια, οργιάζει το παρασκήνιο ακριβώς για να μην αλλάξει η σύνθεση των μετεχόντων στη νομή της εξουσίας, των τωρινών και των δυνητικών.
Ποιος μπορεί να προβλέψει πότε θα έρθει η στιγμή της τελικής κατάρρευσης και θα φύγει οριστικά ο παλιός πολιτικός κόσμος από το προσκήνιο. Βέβαιο είναι ότι αυτό θα συμβεί - όχι πολύ αργότερα. Και ότι μέχρι να συμβεί, το πολιτικό προσωπικό που συνέβαλε στην οικονομική / κοινωνική καταστροφή θα αγωνίζεται λυσσαλέα για να κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο, για να αφήσει πίσω του ακόμη περισσότερα συντρίμμια, για να εξευτελίσει ακόμη περισσότερο την ιδέα της πολιτικής, για να ενισχύσει το μηδενισμό και τη συλλογική τύφλωση χάρη στην οποία κατάφερε να φτάσει ως εδώ.
Οι πολίτες που, δικαιολογημένα ή όχι, θέλγονται από τις σειρήνες των ακραίων εθνικιστικών ρητορικών καλό είναι να θυμούνται ότι καμία ελευθερία και κανένα δικαίωμα δεν είναι οριστικά κεκτημένα
25°
