Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ αφού περιπλανήθηκε σε διάφορους «επώνυμους» μεν (Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Κιμούλης) αλλά άσχετους περί της τοπικής αυτοδίοικησης κατέληξε σε ένα νέο πρόσωπο, τον Γαβριήλ Σακκελαρίδη για να διεκδικήσει τη Δημαρχία της Αθήνας. Στα θετικά είναι βέβαια οι σπουδές του, στα αρνητικά ότι δεν έχει κολλήσει ούτε ένα ένσημο, είναι και αυτός παιδί του κομματικού σωλήνα…
Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που επαγγέλεται το νέο, τη ρήξη με το κατεστημένο κλπ κλπ, επιλέγει υποψήφιο Δήμαρχο για τη πρωτεύουσα της χώρας, χωρίς να αισθανθεί την ανάγκη, αφένος να μας πει γιατί επιλέγει τον συγκεκριμένο υποψήφιο και τι θα κάνει αν εκλεγεί και αφετέρου, γιατί απορρίπτει τον νυν δήμαρχο. Ποιά είναι η κριτική του στο έργο του Καμίνη; Πού διαφωνεί το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης; (Δεν λέω πού διαφωνεί ο Σακκελαρίδης διότι υποθέτω βασίμως ότι δεν γνωρίζει ούτε τα βασικά για τον Δήμο της Αθήνας).
Με άλλα λόγια, εκτός του ότι είναι νέος και ωραίος ο Σακκελαρίδης, δεν μας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ κάποιον άλλο λόγο για να τον προτιμήσουμε στην κάλπη!
Φοβάμαι πως θα περιμένουμε καιρό να ακούσουμε κάτι συγκεκριμένο ως κριτική για τα πεπραγμένα του Γιώργου Καμίνη. Όχι γιατί όλα είναι καλώς καμωμένα, (το λέει και ο ίδιος άλλωστε) αλλά γιατί στη λογική του ΣΥΡΙΖΑ (όπως φυσικά και της ΝΔ και του ΚΚΕ) είναι αδιανόητο να μην προτείνουν «έναν δικό μας» υποψήφιο, ασχέτως αν ο νυν Δήμαρχος έχει κάνει έργο και μάλιστα αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Διότι αυτό που μετράει στην αντίληψη του Αλέξη Τσίπρα, δεν είναι αν ο καθείς από το πόστο ευθύνης του συμβάλει με το δικό του πετραδάκι να βγούμε από την κρίση: Μετατρέποντας σε πλεονασματικά -πραγματικά και όχι μαιμού- τα οικονομικά πεπραγμένα, ενισχύοντας τη νεανική επιχειρηματικότητα, φτιάχνοντας και επεκτείνοντας δομές που ανακουφίζουν τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας (όπως είναι ο Κόμβος Αλληλεγγύης, η υποστήριξη των αστέγων με συγκεκριμένη δουλειά και όχι με λόγια, η διανομή 1400 μερίδων φαγητού ημερησίως), μειώνοντας τις σπατάλες, ενεργοποιώντας εκατοντάδες εθελοντές κ.ο.κ.
Φευ! Αυτό που μετράει, είναι να μετρήσουμε αυτάρεσκα τα δικά μας τα κουκιά και αν παρ’ ελπίδα εκλεγούμε, να βάλουμε τα δικά μας παιδιά.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μη βρίσκεται η χώρα στη δίνη της πιο μεγάλης μεταπολεμικής κρίσης. Οι συνταγές του δικομματισμού που μας έφεραν σε αυτό το χάλι καλά κρατούν και αναπαράγονται πιστά από τους (δήθεν) πολέμιους τους…
Υ.Γ. Το ίδιο ακριβώς άρθρο θα μπορούσε να γραφτεί και για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία ψάχνει εναγωνίως να βρει ένα πολιτικό στέλεχος για να αντιπαρατεθεί στον Γιώργο Καμίνη. Διότι και αυτή δεν μας λέει γιατί δεν θέλει τον Καμίνη δήμαρχο ή έστω γιατί π.χ. η Κεφαλογιάννη θα είναι καλύτερη απ ‘αυτόν. Η επικοινωνιακή επίθεση γίνεται με όρους life style -που ήπιε καφέ στο Μιλάνο, πόσο φαίνεται το μπούστο της- και τέτοιες αηδίες που αδικούν την ίδια και υποτιμούν τους πολίτες!
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
