Οι ουσιαστικές διαφορές στην οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της Νέας Δημοκρατίας.
Προς το παρόν διαψεύδονται οι ισχυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα φέρει την καταστροφή για τα λαϊκά στρώματα και θα επιβάλει την επταήμερη εργασία. Έτσι η αντιπολιτευτική τακτική αναπροσαρμόζεται στο «και εμείς τα ίδια θα κάναμε, αλλά δεν προλάβαμε».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε ανακοίνωσή του, υποστηρίζει ότι «ο κ. Μητσοτάκης παρέπεμψε –για μια ακόμα φορά– τη μείωση των πλεονασμάτων στο αόριστο μέλλον» σχολιάζοντας την παρουσία του πρωθυπουργού της ΔΕΘ. Με την ευκαιρία αυτή, προσθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, «τον ενημερώνουμε ότι η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 2,5% που δρομολόγησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος απέρριψε για να τη διεκδικήσει κάποτε, στο αόριστο μέλλον, δεν ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Ήταν μια ρεαλιστική προοπτική καθώς καμία συμφωνία δεν παραβιαζόταν και τα χρήματα των εταίρων ήταν διασφαλισμένα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν βρισκόταν μονίμως στην αντιπολίτευση. Τα προηγούμενα χρόνια κυβερνούσε τη χώρα και η στάση του απέναντι στα πρωτογενή πλεονάσματα ήταν το ξεπέρασμα του στόχου που είχε συμφωνηθεί. Οι δανειστές ζητούσαν πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ και ο Αλέξης Τσίπρας το ξεπερνούσε συστηματικά. Σύμφωνα με ενημερωτικό δελτίο του Υπουργείου Οικονομικών (6/4/2019) «η σωρευτική δημοσιονομική υπεραπόδοση την περίοδο 2016- 2018 διαμορφώθηκε, σε ονομαστικούς όρους, στα 13 δισ. ευρώ».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα μπορούσε από μόνη της –και χωρίς να παραβιάσει καμία συμφωνία– να περιορίσει τα πλεονάσματα στον συμφωνημένο στόχο. Αυτοί που θα πολεμούσαν τη λιτότητα σε όλη την Ευρώπη, εφάρμοζαν από μόνοι τους ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα. Για χάρη του υπερπλεονάσματος θυσιαζόταν κάθε χρόνο το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, το οποίο φέρνει ανάπτυξη και δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας.
Την εκτίμηση ότι τα πράγματα παραμένουν λίγο πολύ τα ίδια κάνει και ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης σε άρθρο του στην «Καθημερινή». Ειδικά για την οικονομία ο καθηγητής παρατηρεί: «Στα θέματα της οικονομίας, παρά τις αξιόλογες επικοινωνιακές προσπάθειες, ο κύριος παράγοντας που ευνοεί την «απογείωση» είναι η διεθνής οικονομική συγκυρία. Αυτή προς το παρόν είναι ασταθής και απρόβλεπτη. Καταλαβαίνω πως το σχέδιο για την έκταση του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό έχει γίνει περίπου η νέα μεγάλη ιδέα. Μακάρι να πετύχει. Απλώς, όλο αυτό μου θυμίζει τις υπερβολικές προσδοκίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Κατά τ’ άλλα, λίγο πάνω ή λίγο κάτω ο ΕΝΦΙΑ, οι φόροι, οι μισθοί – όλα αυτά δεν θα φέρουν και καμιά τραγική αλλαγή. Βεβαίως, κάποιες ομάδες θα επωφεληθούν, κάποιες άλλες θα ζημιωθούν. Λογικό – κάθε κυβέρνηση προτάσσει τις εκλογικές της πελατείες».
Ο Νίκος Μαραντζίδης έχει δίκιο όταν λέει ότι πολλά εξαρτώνται από τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις. Όμως παραβλέπει ουσιαστικές διαφορές στην οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της Νέας Δημοκρατίας.
Η βασική διαφορά βρίσκεται στο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα χρειαζόταν τα υπερπλεονάσματα για να μπορεί να μοιράζει επιδόματα και βοηθήματα. Αντίθετα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιδιώκει με τη μείωση της φορολογίας να ευνοήσει την πραγματοποίηση κερδών για τις επιχειρήσεις και έτσι να δημιουργηθούν νέες δουλειές. Παράλληλα θέλει να κάνει φιλικό το περιβάλλον για τις επενδύσεις. Η υπόθεση του Ελληνικού είναι ενδεικτική για την αντιμετώπιση της επιχειρηματικότητας από τις δύο κυβερνήσεις.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιδιώκει να αναπληρώσει τα χαμένα έσοδα από τη μείωση των φόρων με επιπλέον έσοδα από την ανάπτυξη. Αυτό είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Αν η κυβέρνηση δεν μπορέσει να φέρει ισχυρή ανάπτυξη, τότε θα έχει αποτύχει και η Ελλάδα θα επιστρέψει στα ελλείμματα και την αναξιοπιστία.
Τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα και δεν αρκεί η αλλαγή της κυβέρνησης για να αλλάξει η οικονομία. Όμως χρειάζεται πολλή προσπάθεια να μη βλέπει κανείς τις δύο διαφορετικές οικονομικές πολιτικές των κυβερνήσεων Τσίπρα και Μητσοτάκη.
12°
