Το Ποτάμι και η επόμενη μέρα: Υπάρχει κενό στο χώρο του κέντρου;
Στην ερώτηση «πού είναι το Ποτάμι;» η εύκολη απάντηση είναι «στη ΝΔ». Αρκετά στελέχη του είτε εντάχθηκαν στα γαλάζια ψηφοδέλτια είτε αξιοποιήθηκαν μετά τις εκλογές από τη νέα κυβέρνηση σε διάφορες θέσεις.
Και όλα αυτά μέσα στη σιωπή.
Τίποτα επίσημο δεν υπάρχει ούτε ως προς εκείνο το συνέδριο που είχε αναγγελθεί για το φθινόπωρο, ούτε ως προς την ηγεσία του, ούτε ως προς την ίδια την υπόστασή του.
Το πιο εντυπωσιακό ίσως είναι ότι δεν γίνεται καν συζήτηση στο εσωτερικό του κόμματος (αν υπάρχει):
Γιατί καταγγέλθηκαν Ψαριανός και Αμυράς επειδή έφυγαν για τη ΝΔ, όταν μετά έγινε Γ.Γ. αθλητισμού ο Μαυρωτάς που είχε οριστεί προσωρινός επικεφαλής του Ποταμιού;!
Γιατί δεν αποφασίστηκε έγκαιρα και κεντρικά συνεργασία με τη ΝΔ ώστε τουλάχιστον να γίνει μια διαπραγμάτευση για τους όρους της συνεργασίας και να αποχωρήσουν από το Ποτάμι όσοι δεν συμφωνούν (Κύρκος, Γραμματικάκης κ.α.) αντί να εγκλωβίζονται στη σημερινή θολή κατάσταση;
Αν πρόκειται για de facto αυτοδιάλυση, γιατί δεν ειπώθηκε κάτι, ο,τιδήποτε, στις χιλιάδες ανθρώπους που ψήφισαν το Ποτάμι στις ευρωεκλογές και στα στελέχη που στήριξαν την προσπάθεια ανιδιοτελώς;
Πώς αποφασίστηκε να κατέβουν ρολά; Με ποια διαδικασία, από ποιους, για πόσο, στη βάση ποιου σχεδίου και με τι σκεπτικό;
Και μετά; Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Παρακολουθούμε έναν επίλογο χωρίς λόγια, ένα μακρόσυρτο τέλος, έναν αργό θάνατο; Τι ακριβώς; Και ποιος είναι ο σκηνοθέτης; Μήπως κανένας;
Είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει ελπίδα για συνέχεια; Το πιστεύουν όλοι οι εμπλεκόμενοι (οι λίγοι τέλος πάντων που δεν πήδηξαν από το καράβι); Θα μιλήσει κανείς;
Υπάρχει κενό στο χώρο του κέντρου; Η μήπως το άνοιγμα Μητσοτάκη και η πίεση του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντροαριστερά έχουν κλείσει το δρόμο για άλλο κόμμα; Αυτή κι αν είναι μεγάλη συζήτηση που προϋποθέτει ανάλυση της ποιότητας του ανοίγματος Μητσοτάκη και των προθέσεων Τσίπρα. Μια συζήτηση που δεν γίνεται μέσα στο Ποτάμι και γύρω από αυτό.
Ποιος είναι ο απολογισμός των αιτίων της συρρίκνωσης σε βαθμό εξαΰλωσης του Ποταμιού; Θα γίνει ποτέ στα σοβαρά; Και έχει νόημα να γίνει - αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ακόμη η δυνατότητα για να γίνει;
Όλοι αυτοί οι προοδευτικοί άνθρωποι που δεν είχαν τι να ψηφίσουν στις εκλογές (και ίσως δεν θα έχουν και στις επόμενες) ενδιαφέρουν το Ποτάμι ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό;
Έτσι «πεθαίνουν» τα κόμματα; Χωρίς προσπάθεια να κρατηθούν στη ζωή και χωρίς πένθος αν δεν τα καταφέρουν;
Το Ποτάμι είχε ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα όταν πρωτοεμφανίστηκε και στη συνέχεια μια φθίνουσα πορεία με πολλές ματαιώσεις παρά τον πολύ καλό κόσμο που μάζεψε κοντά του και την σταθερή απόσταση που κράτησε από τον λαϊκισμό. Τώρα βρίσκεται λίγο πριν από ένα εξαιρετικά απογοητευτικό τέλος. Ακριβέστερα, λίγο πριν ή λίγο μετά.
