Είναι ο γιαλός στραβός;

Γράφει ο Κώστας Παπαδημητρίου*

Η ισχυρή επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας σε συνδυασμό με το μεγάλο ποσοστό που εξασφάλισε ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την καταστροφική διακυβέρνηση κατά την διάρκεια της θητείας του, οδηγούν το πολιτικό σύστημα σε αναδιαμόρφωση, καθώς οι προκλήσεις που πρέπει να απαντηθούν από τους  κομματικούς σχηματισμούς, είναι ποίκιλλες και πιεστικές χρονικά.

Η Νέα Δημοκρατία, καλείται να κυβερνήσει, επαναφέροντας την χώρα στις αστικές δυτικές δημοκρατίες, έχοντας στηριχθεί εκλογικά σε ετερόκλητες πολιτικές απόψεις και δυνάμεις. Η φιλελεύθερη πολιτική άποψη του κ. Μητσοτάκη, θα μπορέσει να εκφραστεί από τους τεχνοκράτες συνεργάτες του ή θα προσκρούσει στην λαϊκή δεξιά των Καραμανλικών και Σαμαρικών επιρροών; Η πρόσφατη  εκλογική έκφραση των κεντρώων ψηφοφόρων, θα πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά ή θα αποτελέσει συγκυριακό φαινόμενο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να γλιτώσει από την φημολογούμενη συντριβή του, καθώς λειτούργησε λυτρωτικά για αυτόν η ισχυρή αποδοκιμασία των πολιτών στις Ευρωεκλογές της 26/5. Η σχεδόν, βέβαιη επικράτηση της ΝΔ, οδήγησε σημαντικό τμήμα των εκλογέων στην αναγκαστική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δεν υπήρχε κάποια άλλη ικανοποιητική εναλλακτική. Η αναντιστοιχία, ανάμεσα στον κομματικό σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ και στις τάξεις των ψηφοφόρων του, είναι προφανής. Δεν υπάρχει ουσιαστική ταύτιση, ακόμα, από το 2012 και μετά, που ήταν η πρώτη χρονιά εκτόξευσης των εκλογικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Για πόσο ακόμα, όμως;

Τα ερωτήματα που μόλις διατυπώθηκαν, θα μπορούσαν να απαντηθούν με ευθύ και άμεσο τρόπο, αν το σημερινό Κίνημα Αλλαγής, αντιλαμβανόταν πλήρως τις κοινωνικές συνθήκες και φερόμενο ως ένα σύγχρονο ΠΑΣΟΚ, αποκαθιστούσε την αμφίδρομη επικοινωνία με την κοινωνία.

Το Κίνημα Αλλαγής, παρά τις θριαμβευτικές κορώνες της ηγετικής  ομάδας, για την επίτευξη της τρίτης θέσης και την αναιμική αύξηση της εκλογικής του επιρροής, βρίσκεται σε περιδίνηση.

Η αξιοποίηση μέσω αυτομόλησης ή ακόμα και όχι, πολλών και ικανών στελεχών του, από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με την προσωρινή (;) μετακόμιση των κεντρογενών ψηφοφόρων του και από την άλλη, το εκπεφρασμένο και επιδιωκόμενο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία και στα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν τον πυρήνα των παραδοσιακών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, δημιουργούν ένα πιεστικό σκηνικό, στο οποίο η  πολιτική στρατηγική και έκφραση του Κινήματος Αλλαγής δεν μπορεί μέχρι τώρα, να δώσει απαντήσεις.

Στα σύγχρονα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, η κρίση ταυτότητας, προκλήθηκε από την αδυναμία ανάγνωσης των γεγονότων και την στωική αντιμετώπιση τους, χωρίς την ουσιαστική παρέμβαση, είτε από αδυναμία είτε από μια συγκαταβατική  και βολική συναίνεση, χωρίς την διαφύλαξη του ίδιου του πυρήνα της σοσιαλδημοκρατίας, που είναι η αντιμετώπιση των κοινωνικών ανισοτήτων σε μια ελεύθερη αγορά με την ουσιαστική και δημοκρατική λειτουργία ελεγκτικών θεσμών και ενός ισχυρού κοινωνικού κράτος.

Στην Ελλάδα όμως, πέρα από αυτή την προβληματική συγκυρία, η μετατροπή της Δημοκρατικής Παράταξης, σε ένα κόμμα απολύτου αρχηγικού χαρακτήρα, με ελλειμματική δημοκρατική λειτουργία, με άτυχες, άστοχες και εν τέλει αποτυχημένες αποφάσεις και επιλογές προσώπων, επιτείνει τα προβλήματα και δημιουργεί μια εικόνα καθόλου ελκυστική, αναχρονιστική, συντηρητική και εν τέλει απορριπτέα από το κοινωνικό σύνολο.

Κυρίαρχο ρόλο, στην αδυναμία αυτή, έχει η βασική θεώρηση της ηγετικής ομάδας του Κινήματος Αλλαγής και της Προέδρου κ. Γεννηματά, ότι η εκλογική βάση της Παράταξης, είναι σταθερή, συναισθηματικά δεμένη με τον χώρο, με έμφυτο κομματικό πατριωτισμό, οπότε αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ της καρδιάς της, άσχετα με τις αυθαιρεσίες της ηγετικής του ομάδας.

Δείχνει να αγνοεί, ότι η πιο σταθερή διάσταση σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, είναι η ίδια η αλλαγή. Ξεχνά ότι ο κόσμος, οι κοινωνίες και οι άνθρωποι, απαιτούν από τους πολιτικούς οργανισμούς απαντήσεις και σχέδιο για το παρόν και το μέλλον και όχι την απλή και μερικές φορές επιλεκτική υπενθύμιση των επιτευγμάτων του παρελθόντος.

Πέρα όμως από το δομικό πρόβλημα, στον τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων, όπως διατυπώθηκε, το Κίνημα Αλλαγής πορεύεται χωρίς πυξίδα στον πολιτικό χάρτη.

Με αμφίσημες και συχνά αντικρουόμενες θέσεις, όπως επιβεβαιώθηκε και στην πρόσφατη συζήτηση στην Βουλή, αλλά κυρίως, με ένα αδύναμο εκπεμπόμενο μήνυμα, πολλές φορές κενό περιεχομένου, αδυνατεί να συντονιστεί με τους επιδιωκόμενους αποδέκτες.

Η στρατηγική, ο λόγος, τα πρόσωπα, είναι αλληλένδετα στοιχεία της σημερινής, δυσοίωνης  πραγματικότητας στο Κίνημα Αλλαγής.

Αντί να στοιχηθούμε πίσω από μια συμπλεγματική θεώρηση που συμπυκνώνεται στην φράση «Όταν η πραγματικότητα δεν βολεύει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», θα πρέπει να δούμε την κρίση, ως ευκαιρία, τολμηρών αλλαγών σε κάθε τομέα.

Επανίδρυση, σύγχρονος λόγος και οπτική, ανοικτή δημοκρατική και θεσμική λειτουργία, νέα ηγεσία και νέα πρόσωπα, είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις, για ένα δυναμικό restart.

Γιατί ο γιαλός, δεν είναι στραβός…

---

* Μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής Κινήματος Αλλαγής