Ήμουν κι εγώ εκεί. Πραγματικά ένοιωσα ότι κάτι ενδιαφέρον συνέβη στο Ακροπόλ. Πολλά γράφτηκαν ήδη για τους «58». Θα χρειαστεί να συμπληρώσουμε κάποια σημαντικά κατά την άποψή μας παραλειπόμενα, γύρω από τα δομικά κουσούρια της που πρέπει να προσεχθούν και να ελεγχθούν, όσο είναι ακόμα νωρίς. Πρώτα από όλα, όμως, ας ξεκαθαρίσουμε εδώ ποια είναι η ουσία της κίνησης των 58 για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς (ΚΑ). Και ποια είναι η σχέση της με τα δύο μεγάλα κόμματα του χώρου. Το ηγεμονεύον ΠΑΣΟΚ και την συνεδριάζουσα ΔΗΜΑΡ.
Ας αρχίσουμε με αυτό που λέει ο κ. Βενιζέλος περί Δημοκρατικής Παράταξης, που ποτέ δεν κατανόησα. Ήταν προφανώς μια μαγκιά της Ένωσης Κέντρου που κατοχύρωσε αυτή την ονομασία εις βάρος της Δεξιάς και της Αριστεράς, με την οιονεί αποδοχή τους ότι αυτές δεν είναι δημοκρατικές. Και την διατήρησε προσφυώς και ιδιοτελώς το ακμάζον ΠΑΣΟΚ. Μια μαγκιά, που πλέον είναι χλωμό αν αντέχει να συνεχιστεί, στο μέτρο που όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου διεκδικούν αυτονόητα τον τίτλο «δημοκρατικό».
Αυτό το τροπάρι της δημοκρατικής παράταξης άλλωστε ήταν ακριβώς ο ύμνος του Αντρέα, που μας εξασφάλισε την λαμπρή χρεωκοπία. Άρα είναι πλέον ένα πουκάμισο αδειανό, χωρίς περιεχόμενο, αφότου αποσαφηνίστηκε πόσο ευεργετηθήκαμε από αυτό το πελατειακό ιδεολόγημα. Τώρα πρέπει να δώσουμε άλλο περιεχόμενο στον χώρο αυτό. Είναι λοιπόν η ΚΑ ο χώρος όπου συναντιέται σε ιδεολογικό επίπεδο η Σοσιαλδημοκρατία με την Οικολογία και τον Φιλελευθερισμό. Ως προς δε το επιτακτικό πολιτικό δέον, η ΚΑ είναι σίγουρα ο χώρος που επιδιώκει και εγγυάται την εθνική ανασυγκρότηση.
Με δεδομένο πως ο κ. Βενιζέλος έχει δίκιο ότι το ΠΑΣΟΚ είναι παράγοντας κυβερνητικής σταθερότητας και καλώς το προτάσσει, πάμε παρακάτω. Και αναζητούμε αυτή την ανασυγκρότηση, που μόνο μέσα από ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να επιτευχθεί. Και το καθοδηγητικό πολιτικό πνεύμα τους δεν θα είναι άλλο από την άρνηση του λαϊκισμού, την απομόνωση των ακροδεξιών φαινομένων και τη διάλυση του πελατειακού παρακράτους. Όσο αυτά τα τρία προβλήματα δεν τίθενται ρητά στο στόχαστρο της ΚΑ, δεν νοείται καμία άλλη φαιδρή συζήτηση περί «αντιμνημονιακής» παπαρολογίας. Και θα είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε ριζοσπαστική μεταρρύθμιση.
Εφόσον, λοιπόν, υπάρξει περιβάλλον μεταρρυθμιστικό, θα ανοίξει η ισοπεδωμένη από αγκυλώσεις οικονομία και θα έρθουν επενδύσεις, άρα ανάπτυξη, άρα θέσεις εργασίας. Έτσι μόνο μπορεί να ανασχεθεί και η ανεργία που προσφυώς πολλοί αποκαλούν εθνική τραγωδία. Με κανένα άλλο τρόπο δεν αντιμετωπίζεται η ανεργία. Όση παπαρολογία και αν ακούγεται, του τύπου διορίστε νέους στο δημόσιο για να μειωθεί η ανεργία… Αυτό ακριβώς κάναμε τόσα χρόνια, διορίζαμε κόσμο βρίζοντας το ανύπαρκτο φάντασμα του νεοφιλελευθερισμού, για αυτό και χρεωκοπήσαμε…
Ξεκινάει σήμερα και το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, σημαντικής παραμέτρου της ΚΑ. Αυτό το κόμμα διακατέχεται από ένα ισχυρό Νόστιμον (Δ)ήμαρ. Μια ομηρική νοσταλγία για τις αξίες της παλιάς πατρίδας της παραδοσιακής Αριστεράς, για τα παλαιοκομμουνιστικά γεννοφάσκια της, που τόσο μελαγχολικά αναπολεί τελευταία, ελπίζοντας γρήγορα να γυρίσει πίσω. Αυτή η αυτοκαταστροφική γκαφατζίδικη μανία, που κάθε γκάφα προσπαθεί να την ξεπεράσει με άλλη γκάφα, τής είναι αξεπέραστη, αφότου η ΔΗΜΑΡ βγήκε εκτός κυβέρνησης. Θέλει να είναι Αριστερά του τύπου Α(θώα Πε)ριστερά, ή του τύπου Νίπτω τας χείρας μου Αριστερά. Και αυτό δεν επιτρέπεται σε επείγουσες καταστάσεις εθνικής σωτηρίας.
Είναι αδιανόητο σε στιγμές υψηλής ευθύνης, όταν η βυθιζόμενη κοινωνία έχει ανάγκη από μεγάλες τομές, από μεγάλες ομελέττες (όπου σπάζονται αβγά)… Τότε κανείς δεν έχει το δικαίωμα στην παπαρολογία του τύπου «βεβαίως να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, αλλά προς την προοδευτική κατεύθυνση». Γιατί αμέσως θα έρθει κάποιος να σου πει: και ποια είναι αυτή η τιμημένη «προοδευτική» κατεύθυνση, Καραμήτρο; Στον τόπο, λοιπόν, όπου «προοδευτική» έφτασε να λέγεται η σωρευόμενη απραξία (γεννήτρια χρεωκοπίας), επειδή φοβόμασταν επί χρόνια να εκτεθούμε στην σκληρή πραγματικότητα, η κλεψύδρα γύρισε.
Τέλος χρόνου για την ανεύθυνη στρουθοκαμηλική αποφυγή της αλήθειας. Τώρα είναι ώρα ευθύνης. Αυτής που απεμπόλησε η υποκριτική «Αριστερά της Ευθύνης»… Να τα αφήσει τα μυστήρια η ΔΗΜΑΡ και να προσέλθει ως αναγκαίο συστατικό της ΚΑ στις συζητήσεις των 58. Να μην ντραπεί ακόμα να μιλήσει και με όλα τα μικρά κόμματα του Φιλελεύθερου Κέντρου. Δεν είναι ανάγκη τώρα για σχολαστικές ιδεολογικές ενότητες. Αρκεί η επείγουσα πολιτική ενότητα σε μια ατζέντα μεταρρυθμιστική για ένα πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας, που δεν έχει πάψει να είναι το κορυφαίο ζητούμενο για τον τόπο.
Να μην παραλείψουμε εδώ να διευκρινίσουμε ότι αυτό που λέμε πως το ΠΑΣΟΚ είναι παράγοντας σταθερότητας, δεν είναι μια μεταφυσική κανακευτική παπαρολογία. Συνδέεται εκ των πραγμάτων με το συγκλονιστικό γεγονός ότι αυτό το κόμμα αισθανόμενο την συνευθύνη του για την χρεωκοπία, αταλάντευτα και αυτοθυσιαστικά στήριξε την οδυνηρή μνημονιακή θεραπεία. Ασχέτως αν το έκανε με βαριά καρδιά, λέγοντας συνέχεια «με το συμπάθιο»… Είτε ολομόναχο, είτε με όσους αναγκαστικά συστρατεύτηκαν αφού ξεσάλωσαν στα Ζάππεια και στις πλατείες, το ΠΑΣΟΚ κράτησε όρθια τη χώρα, στις δύσκολες στιγμές.
Και αυτό, ο κόσμος να χαλάσει, δεν θα παραλείψει να το θυμηθεί κάποτε η Ιστορία, που επίσης δεν θα παραλείψει να σημειώσει από την ανάποδη, αυτό που τώρα κάποιοι το βλέπουν από την ίσια. Τη γελοιότητα του αντιμνημονιακού ντιριντάχτα, δηλαδή, που σύντομα θα τη θυμόμαστε και θα κλαίμε από τα γέλια. Παρομοίως, κάποτε θα κλαίμε από τα γέλια για διάφορες δηλώσεις που κοσμούν τώρα το εθνικό μας ισλάμ. Όπως «Λυντσάρετέ τον!», ή «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή!» και «Ή εμείς ή αυτοί!» και ακόμα δυο αβγά Τουρκίας.
Αυτή η αξιοσημείωτη στάση ευθύνης του ΠΑΣΟΚ όμως τελειώνει εδώ, άλλωστε, ως γνωστόν, κανείς δεν είναι τέλειος. Έτσι, στη συνέχεια τσιγκουνεύτηκε την υπευθυνότητα. Και στο θέμα των μεταρρυθμίσεων, με τη βοήθεια της Ν.Δ., κάνει τον γερμανό. Η στρατηγική του συνοψίζεται στο μόττο «Πρώτα ο πελάτης», για να παραφράσουμε παλαιό σύνθημα του Άκη που τόσο νοιαζόταν για τον πολίτη. Μου είναι παντελώς ακατανόητο, για ποιο λόγο ο κ. Βενιζέλος δεν προκρίνει τις μεταρρυθμίσεις και κάνει ό, τι μπορεί για να τις ανασχέσει.
Και δεν συλλαμβάνει ο κοινός νους, το γιατί να μην επιδιώξει ένας πολιτικός αρχηγός το πολυπόθητο πολιτικό κέρδος, που θα του απέφεραν οι οδυνηρές μεταρρυθμίσεις. Εφόσον αυτές θα στενοχωρήσουν μεν πολλούς πελάτες, που ήδη όμως του έχουν κουνήσει μαντήλι και προσκολλήθηκαν στον νέο λαϊκισμό του Αυγιανισμού. Τι τους περιμένει ματαίως να γυρίσουν πίσω και χτίζει επάνω τους μια απεγνωσμένη αλυσιτελή στρατηγική; Και γιατί δεν απευθύνεται στους λιγότερους μεν, αλλά απελπισμένους και ανέστιους εξαθλιωμένους, που μένουν στην απέξω του πελατειακού παρακράτους και μπορούν να αποτελέσουν την κρίσιμη μάζα της επιβίωσης της ΚΑ; Γιατί ένας έξυπνος πολιτικός να μην τολμά το αυτονόητο, που συμφέρει και αυτόν και την κοινωνία συνάμα, σε στυλ win win situation; Αυτό με ξεπερνάει και μου είναι ακατανόητο.
Εδώ αποκαλύπτουμε αυτό που προ ετών είχε αρχίσει στο θεωρητικό επίπεδο να συζητείται διεθνώς, αλλά τώρα στον τόπο μας αποκτά πλήρως σάρκα και οστά, την Κοινωνία των Δύο Τρίτων. Όταν πολλά ιδιωτικά προνομιούχα συντεχνιακά μπουλούκια, όπως επανειλημμένα έχουμε περιγράψει, στο όνομα του «δημοσίου συμφέροντος» και της «κοινωνικής ευαισθησίας», διαλύουν το σύμπαν εις βάρος των εξαθλιωμένων, που είναι οι λιγότεροι. Τα δύο τρίτα έχουν πρόσβαση στα «κόλπα» μέσω του μαζικού πελατειακού παρακράτους, ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο εξαθλιώνεται χωρίς κανείς να ασχολείται μαζί του. Το πρόβλημα είναι ότι τα δύο τρίτα είναι παρασιτικά και το ένα τρίτο είναι το μοναδικό πλουτοπαραγωγικό μέρος της κοινωνίας.
Όταν λοιπόν το ένα τρίτο μείνει χωρίς δουλειά (οι Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις και οι υπάλληλοί τους) για χάρη των προνομιούχων πελατών, τότε χωρίς δανεισμό τι θα κάνουν οι παρασιτικοί επιχειρηματίες και οι κρατικοδίαιτοι πελάτες; Θα χάνουν και αυτοί την εργασία τους μέχρις ολοκαυτώματος. ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΖΗΣΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ… Να και γιατί αναγκαστικά θα πάψουν να ζουν τα δύο τρίτα εις βάρος του ενός τρίτου, στο γελοίο και απατηλό όνομα του δημοσίου συμφέροντος και της κοινωνικής ευαισθησίας… Αλλιώς και τα τρία τρίτα μαζί θα τιναχτούν στον αέρα…
Γι αυτό, είπατε τω Βασιλεί Φωτίω, να μην πιάνεται κι αυτός κορόιδο και να μην ξεγελιέται από το Νόστιμον (Δ)ήμαρ. Μην ψάχνει στην γενική και αόριστη θολούρα. Όπως θα δούμε παρακάτω, η προοδευτική κατεύθυνση βρίσκεται εκεί που έχει γυρίσει την πλάτη του, πίσω του. Οι μεταρρυθμίσεις που φοβάται να υποστηρίξει είναι οι μόνες που θα σώσουν το εξαθλιωμένο ένα τρίτο και μαζί του την υπόλοιπη κοινωνία. Οι μεταρρυθμίσεις που ψοφοδεώς αποφεύγει είναι η μόνη προοδευτική οδός, όχι μόνο με όρους μαρξιστικούς, αφού σώζουν τους μη προνομιούχους. Αλλά και με όρους πατριωτικούς είναι ο όρος επιβίωσης του Έθνους! Και ας αφήσει πίσω του τον χυδαίο Αυγιανισμό να στηρίζει, ως συντήρηση που είναι, τα προνομιούχα δύο τρίτα του πελατειακού παρακράτους…
Τέλος, να πούμε με την ευκαιρία, ότι θα χρειαστούν πολλά επιχειρήματα για την πτωχή μας επεξεργαστική ικανότητα, ώστε να πιστέψουμε ότι από τον επόμενο χρόνο με τη λήξη του μνημονίου, δεν θα έχουμε ένα νέο μνημόνιο. Όσο το πρωτογενές πλεόνασμα είναι ασταθές και όσο οι Αγορές δίνουν λεφτά με ψηλά επιτόκια, μάλλον κάποιο νέο μνημόνιο, ενδεχομένως πάντα καλύτερο από τα προηγούμενα θα είναι αναγκαίο. Κυρίως για να εξασφαλιστούν όλοι οι «αντιμνημονιακοί» κρατικοδίαιτοι παρασιτικοί κιμπάρηδες, που διαμαρτύρονται ότι οι παχυλοί μισθοί τους εσχάτως έχουν δραματικά μειωθεί κατά 13,25%...
Αυτοί δηλαδή οι προνομιούχοι πελάτες, υπέρ των οποίων κλείνουν επιχειρήσεις και βγαίνει στην ανεργία το εφταψήφιο λούμπεν εν τρίτο της κοινωνίας των δύο τρίτων. Που χωρίς μεταρρυθμίσεις θα γίνει κοινωνία των τριών τρίτων που σκάει σαν μπαλόνι… Και φυσικά, αν ποτέ συνέλθουμε, ίσως με αυτό το επόμενο μνημόνιο βοηθηθούμε να γλιτώσουμε το ολοκαύτωμα. Να υλοποιήσουμε, ομαλότερα από το μια κι έξω, ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα σώσουν τον τόπο, εάν και εφόσον οι δυνάμεις της ΚΑ δεήσουν επί τέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους… Γι αυτό, καλά θα κάνουμε, αντί να παπαρολογούμε, να προετοιμαζόμαστε για ένα καλό νέο μνημόνιο, μην το φάμε πάλι απροπαράσκευοι, οπότε μην είναι πάλι άθλιο…
7°
