Προχθές σημειώθηκε κάτι πολύ σπουδαίο στην πλανητική επικαιρότητα. Μια πρώτη καταγραφή ύφεσης στις σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ιράν, που θεωρήθηκε απαρχή για σταθερότερο έλεγχο της έντασης στη Μέση Ανατολή. Και αυτό, εκτός από μεγάλη διεθνής είδηση, ήταν και ένα νέο υψηλού ελληνικού ενδιαφέροντος. Ελάχιστα προσέχθηκε μέσα στην φοβική μας εσωστρέφεια.
Τέτοιες μέρες, τέλος 1989, θυμάστε, πάλι ταλανιζόμασταν από αντίστοιχες εσωτερικές μιζέριες, ενώ ο πλανήτης απογειωνόταν προς μια νέα εποχή. Τότε μικροί μεγάλωναν και μεγάλοι μίκραιναν. Κι εμείς χτενιζόμασταν και συνεχίζαμε να τρώμε βελανίδια, όταν κάποιοι προβάριζαν τα καινούργια κοστούμια τους. Γιατί γινόταν κάστινγκ για τους ρόλους που αναλάμβαναν, στο νέο έργο που ανέβαζε ο παγκόσμιος θίασος. Έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου κι εμείς εδώ το τρίβαμε το πιπέρι του βρόμικου ’89.
Πώς και την πατήσαμε άλλη μια φορά και με το έμπα της επόμενης δεκαετίας βρεθήκαμε πάλι στην απόξω; Γιατί φάγαμε απροπαράσκευοι τη μακεδονική ήττα και μετά τις γκρίζες ζώνες; Ήταν απλό. Στο καθ’ ημάς Ισλάμ η (οέο) 17Ν και ο Αυριανισμός έκαναν πρόγραμμα κι εμείς χορεύαμε και την Άρτα φοβερίζαμε. Ενώ η τουρκική διπλωματία διείσδυε στα γραφεία του Πενταγώνου και του Σταίητ Ντηπάρτμεντ και επηρέαζε την αμερικανική στρατηγική με βάση τα όνειρα του Τουργκούτ Οζάλ. Άλλως ειπείν, ξαναμοιραζόταν η διεθνής τράπουλα, αλλά εμείς δεν πήραμε χαρτί, γιατί εδώ παίζαμε τις κουμπάρες.
Τότε, δηλαδή, ήταν ο Αυριανισμός, ηλίθιε! Που αν και βρισκόταν σε φάση ήττας και μάζευε τα κομμάτια του, έχοντας διαλυμένο πολιτικά τον ηγέτη του, πάντα έκανε παιγνίδι και για λογαριασμό των υπολοίπων. Τότε άλλωστε, μετά την παραπομπή του, ο υπόδικος Ανδρέας ήταν πάλι μέρος της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, που έψαχνε απεγνωσμένα για λύση στο δημοσιονομικό αδιέξοδο (που αυτός είχε προκαλέσει).
Και τι ήταν ο Αυριανισμός; Ήταν ένα κίνημα λαϊκισμού, που δημιουργούσε κακούς εχθρούς κατάλληλους για να τους κάνεις στόχο και να τους πετάς βελάκια. Και εξοντώνοντάς τους να προκαλείς ανακούφιση στην φοβισμένη κοινωνία. Και φυσικά πάντα στη θέση του ιππικού, που έρχεται να μας σώσει, έμπαινε ο Ηγέτης πάνω στο άσπρο άλογο, το μεγάλο Τοτέμ, που πίναμε νερό στο όνομά του.
Ο Αυριανισμός ξεπερνούσε τον ανυπέρβλητο πατριάρχη του κιτρινισμού Γάμα Κουρή, τον άρχοντα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό. Ξέρετε, αυτόν που ανάρτησε (παραμονές εκλογών) παλιά φωτογραφία του Μητσοτάκη αγκαλιά «με ναζί κατακτητές» και απλούστευσε το εκλογικό αποτέλεσμα του 1985. Αυτόν που ξεφτίλιζε στα μάτια των πολλών τότε πιστών του, κάθε κακό και εχθρικό πρόσωπο, τον «κίναιδο Χατζιδάκι», τους «σαλονάτους Κυρκοφλωράκηδες» και δεν συμμαζεύτηκε ποτέ. Αυτόν που και δεν δίστασε, όταν δεν είχε άλλο να ξεζουμίσει τον ευεργέτη του, να βγάλει στα μανταλάκια ακόμα και τα βυζιά της Μιμής.
Κλείνοντας τα περί του κινήματος της (Μ)αυριανής, ας τονίσουμε ότι τέτοια χαλκεία διαμορφώνουν την ατζέντα με μισοαληθινές ή ψεύτικες ειδήσεις και κάποια στιγμή ξεπερνάνε τον δημοσιογραφικό τους χαρακτήρα. Γίνονται κίνημα λαϊκισμού, ταγμένο να λειτουργεί ως στρατός υπέρ των καλών και κατά των κακών, με ό, τι αυτό σημαίνει. Που καλό είναι, δηλαδή, αν είσαι «κακός», να μην σε πιάσει στο στόμα του, φυσικά ούτε και στα χέρια του..
Και τι είναι ο Αυγιανισμός;
Είναι το «Ή εμείς ή αυτοί!», που έρχεται κατευθείαν από τον βορβορώδη χυδαίο μανιχαϊστικό λόγο του τιμημένου Κουτσόγιωργα. Είναι το «Γίνεται πόλεμος!», ή «Είμαστε σε πόλεμο!». Και αυτό το γελοίο επιχείρημα των ξελιγωμένων προφανώς υπονοεί ότι έχουμε να κάνουμε με ταξική πάλη. Μόνο που πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε ομάδες νομής της εξουσίας. Γίνεται πόλεμος με τη διαπλοκή λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τρώει τάπες από την άλλη πλευρά διότι σχετικό ρεπορτάζ δείχνει ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, ούτε σχετικός μπαμπούλας. «Σε διάστημα 18 ημερών τριάντα εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκαν 73 φορές στην τηλεόραση την οποία καταγγέλλουν» αποκάλυψαν χτες TA NEA.
Πρωτομιλήσαμε πριν δυόμισυ χρόνια για τον Αυγιανισμό, όταν μαινόταν η αθλιότητα των γιαουρτοβόλων. Θυμάστε, τότε που ο πάτρονας των τραμπούκων ΣΥΡΙΖΑ και η Αυγή δεν έβρισκαν ένα λόγο συγκράτησης και καταλλαγής. Ούτε μέμφθηκαν τη χυδαία και γελοία αντιπολιτική βία των αγανακτισμένων, που αφελώς τους μεταστοιχείωσαν σε αγαναζισμένους. Το περασμένο καλοκαίρι ο ξεχασμένος Αυγιανισμός παλινορθώθηκε γερά, με το δημοσιογραφικό ατόπημα κατά του γερμανού δημοσιογράφου Μάρτενς της F.A.Z. («Το γελοίο έχει κοντά ποδάρια»). Και πλέον ήρθε για να μείνει., πριν ακόμα χοντρύνει το παίγνιο. Αν και από τότε φαινόταν, με την επινόηση της φθινοπωρινής εφόδου. Αλλά δεν είχαμε υποψιαστεί ότι θα γενικευόταν και στο δημοσιογραφικό πεδίο. Τι Χαντζόπουλοι διασύρθηκαν για την κριτική τους, τι Τατσόπουλοι αδειάστηκαν ως «βιζιτούδες» (!!!), επειδή είπαν το αυτονόητο ότι η συμμαχία με τους Ψεκασμένους είναι καραγκιοζιλίκι…
Κατηγορεί Τσίπρας Βενιζέλο για τα υποβρύχια, αλλά οι ενδείξεις από το εκατέρωθεν ρεπορτάζ δείχνουν ότι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πήγε για μαλλί και μάλλον θα βγει κουρεμένος. Η απάντηση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ φαίνεται αποφασιστικά σκληρή: «Ο κ. Τσίπρας αυτοεγκλωβίστηκε στις συκοφαντίες του και οφείλει πολλές απαντήσεις» και αξίζει να διαβαστεί. Και φυσικά, ως προς την διέξοδο, κοντός ψαλμός, θα τα ξαναδούμε αυτά μετά την ολοκλήρωση του δράματος, να δούμε τι «πόλεμος» γινόταν…
Ο γελοίος πόλεμος χάριν του οποίου στοιχίζουν τον κόσμο στην εξέδρα, από όπου θα πέσει στον κουβά της χυδαιότητας (και δια του οποίου θα χυθεί στον απόπατο της Ιστορίας), είναι μια απόλυτη παπαριά δόλια και ιδιοτελής. Δεν είναι «πόλεμος». Είναι ένα προπαρασκευαζόμενο γιουρούσι για ρεσάλτο στη φρεγάτα της εξουσίας, στο πλαίσιο του οιονεί ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Όταν δεν σου φτάνει με έντιμο πολιτικό ανταγωνισμό να κερδίσεις την εξουσία δια της δόκιμης δημοκρατικής οδού, εφευρίσκεις εχθρό και του αναγγέλλεις «πόλεμο». Έτσι προσεταιρίζεσαι τσιράκια, ώστε να σου κάνουν τη δουλειά, την οποία θα ανταλλάξουν με λάφυρα, όταν τελειώσει το ρεσάλτο.
Να λοιπόν που εδώ αποκαλύπτεται, σε όλο του το μεγαλείο, το χυδαίο παίγνιο ενός ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, που ντύνεται με φανταχτερά ρούχα. Και κυρίως, από αγοραία ιδιωτική υπόθεση εξουσίας, αποκτά όνομα κοινωνικής αποκατάστασης των μη προνομιούχων. Έτσι εδώ φαίνεται γιατί, πάντα σε τέτοια φαινόμενα, συναρθρώνονται το πελατειακό παρακράτος και το αναγκαίο ποικιλόχρουν ακροδεξιό φαινόμενο. Της βίας, νοθείας και διαστρέβλωσης, που συνεργάζονται για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Κλασικές συνταγές μπανανολαϊκισμού, θα έλεγε κανείς. Απόλυτα κατανοήσιμο παιγνιδάκι για μια στοιχειώδη ανάλυση τέτοιων άθλιων φαινομένων, που όμως πάντα παραμένουν άγνωστα εδώ στο καθ’ ημάς Ισλάμ. Παρά το γεγονός ότι συνεχώς επαναλαμβάνονται μονότονα και βασανιστικά, για όσους τα έχουν πάρει χαμπάρι επειδή έτυχε να φορούν καλύτερο λογισμικό. Για τους υπόλοιπους, όμως, δεν τρέχει τίποτε. Είναι πανευτυχείς, που επιτέλους θα έρθουν μια φορά οι καλοί να διώξουν τους κακούς.
Δεν βλέπουν ότι όσο η συνταγή παραμένει μπανανέ, τόσο ποτέ δεν πρόκειται να έρθει «καλός» να κάνει τη δουλειά.
Γι αυτό και ένα είναι το κεντρικό σύνθημα που συντηρεί όρθιο τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη φάση της «πορείας προς την εξουσία». «Επί τέλους, γιατί να μην δώσουμε και στην Αριστερά μια ευκαιρία εξουσίας; Και αν όχι τώρα, πότε άλλοτε θα ξαναβρεθεί η ιστορική ευκαιρία;». Μόνο που, ατυχώς, δεν τίθεται μαζί και το αυτονόητο εκ των προηγουμένων διαπιστώσεων ερώτημα. Ποια «Αριστερά», Καραμήτρο; Τι σχέση έχει η Αριστερά με αυτό το κακέκτυπο Αυριανισμού; Με αυτό τον ακροδεξιό ξεσαλωμένο Αυγιανισμό, που δεν έχει καμιά σχέση με τη κουλτούρα της παλιάς «Αυγής» και της παλιάς πολιτικής της ηγεσίας, θα γίνει αριστερή μεταρρύθμιση; Με το λεφτά υπάρχουν, δώσε και μένα μπάρμπα, όλα τα κιλά όλα τα λεφτά και κανείς επίορκος δεν απολύεται;
Όπως είπε και ο ιμάμης Τσίπρας στις υπό το φόβο της απόλυσης καθαρίστριες «αντί να καθαρίζετε τα γραφεία τους, θα καθαρίσετε την τρόικα και την κλεπτοκρατία», στήνοντας εξεπιτούτου επικοινωνιακό event, έξω από το ΥΠΟΙΚ... Άραγε οι καημένες αυτές κυρίες, έχουν συλλογιστεί πόσο ειλικρινά τους απευθύνεται με τον ανέξοδο λόγο του ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Πιστεύουν πράγματι ότι με ένα νόμο κι ένα άρθρο θα τις επαναφέρει στο 2009;
Και πόσο αξιόπιστος είναι σε σχέση με τον πρωτότυπο Αντρέα ο γενόσημος Τσίπρας (για να θυμηθούμε και τη φοβερή γελοιογραφία του Αντρέα Πετρουλάκη); Αν ο Μεγάλος έταζε λαγούς έχοντας μπροστά του άνετο δημοσιονομικό περιθώριο για «μαγκιές», πόσο έχει τώρα, στην μέση του γκρεμού, ο θεομπαίχτης μίμος, για να υπόσχεται παπάδες;
Δημοσιογραφικός και κοινωνικός αυριανισμός, σήμερα ο αυγιανισμός είναι, λοιπόν, φαινόμενο κοινωνικό που ζυμώνεται στην ακροδεξιά αγανάκτηση. Αλλά, μαζί κλιμακώνεται στους «αγώνες» του πελατειακού παρακράτους να διασώσει με νύχια και με δόντια την δεσπόζουσα θέση και υπεροχή του έναντι των εξαθλιωμένων πληβείων μη πελατών. Σε κάθε μαζικό χώρο. Περιέχει λοιπόν ο Αυγιανισμός και τα δύο κυρίαρχα αντιδραστικά δίκτυα της κοινωνίας, το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος και το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, που χωρίς το ένα δεν στέκει το άλλο. Και όλα αυτά, με μοχλό τον γελοίο «αντιμνημονιακό αγώνα», που διακινεί και διακονεί στην κοινωνία, κόντρα στον κοινό νου.
Εν τω μεταξύ, όποιος διαφωνεί μαζί μας σε αυτό τον πόλεμο πρέπει να θυσιάζεται μπροστά στον μεγάλο στόχο. Δεν μας πειράζουνε οι Μιχελογιαννάκηδες, οι Παναγούληδες, οι Διαμαντόπουλοι, με τα τούβλα και τα ρόπαλα κατά των εχθρών, με τα γουρουνάδικα, με τα λυντσαρίσματα, τύποι που μόνο οι γδάρτες ναζί μπορούν να τους κάνουν παρέα. Και μας πειράζει ο Τατσόπουλος; Μπορεί να πήδηξε τη μισή Αθήνα (μπράβο δύναμη!), αλλά πάντως έχει ουσιωδώς αριστερότερο λόγο από δαύτους. Και όμως, ο Τατσόπουλος τους ενοχλεί και οι ψεκασμένοι λυντσαριστές διόλου!
Ο Μουλόπουλος δεν είναι Κουρής και ο Τσίπρας δεν είναι Αντρέας και αποτελούν σαφώς ελαφρότερα περιστατικά, λιγότερο άθλια, λιγότερο ισχυρά. Αλλά μετά από την απομυθοποίηση του Παπανδρεϊκού Ισλάμ, σήμερα είναι πιο οδυνηρό να παρατηρείς την αλληλουχία των παραμέτρων της χρεωκοπίας. Και να μην ξεχνάς ότι πέρασαν από τότε και τριάντα χρόνια και τίποτε δεν έχει αλλάξει σε σένα, που ρουφάς το ίδιο το τσιγάρο του μπανανολαϊκισμού… Και ακόμα οδυνηρότερο να βλέπεις, πόσο σε τιμάει ο σκοταδισμός, μετά από κάθε πλημμυροκαταιγίδα. Και πόσο οι νεκροί πονούν, επειδή κάποιοι δρόμοι περνούν μέσα από κοίτες ποταμών και σου θυμίζουν πόσο γελοίος είσαι. Και πόσο σου αξίζουν οι ιμάμηδες που σου πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Που και μετά από χρόνια πάλι τα ίδια θα σου λένε για τα επόμενα θύματα της δικής σου βλακείας, εκείνης που τους δίνει ισχύ.
Πειράζει που δεν έχουμε επαφή με τη λογική, γι αυτό και δεν νογάμε τι είναι το Σύστημα, τι η ανατροπή του και τι η Αριστερά; Επειδή σαλτάραμε πανεθνικώς, όντας νούμερα εξαθλιωμένα από τον σκοταδισμό και τον Αυγιανισμό, και τσιμπήσαμε στο Απόλυτο Ψευδοδίλημμα; Βγήκαν, λοιπόν, κάποιοι επιτήδειοι και μας ψέκασαν και από τότε πιστεύουμε ότι η μεγάλη αντίφαση που μας περιέχει είναι μία και μοναδική: «Μνημονιακοί – Αντιμνημονιακοί». Και μόλις αυτή αρθεί, τότε θα λυθούνε όλα μας τα προβλήματα. Όπως ακριβώς η μεγάλη κυρίαρχη αντίφαση του Αυριανισμού ήταν «Δεξιά – Αντιδεξιά», όπου τσίμπησε τότε η Αριστερά και σύρθηκε μέχρι να δει το σκάνδαλο Κοσκωτά και να ξελαμπικάρει. Να καταλάβει ότι η Αντιδεξιά δεν είχε σχέση με την Αριστερά, μάλλον Ακροδεξιά ήταν. Και αυτό παραμένει η χαμένη πολιτική ουσία του Βρόμικου ’89, η οποία ακόμα και τώρα τροφοδοτεί τον νέο Αυριανισμό, τον Αυγιανισμό…
15°
