Όταν το δίδυμο τζίνι εθνικισμού και λαϊκισμού έχει βγει από το μπουκάλι τα περιθώρια συγκλίσεων και συναινέσεων είναι ελάχιστα
Μια πρόχειρη ματιά στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ είναι αρκετή για να φανεί ο ιδεολογικός και πολιτικός αχταρμάς αρκετών εκ των υποψηφίων. Στο ένα άκρο η κ. Κουντουρά παρέα με τον κ. Κουρουπλή που βγάζει σέλφι και παίρνει βραβείο από τον Αμβρόσιο. Στο άλλο ο κ. Τσελέντης με αποφθέγματα που θα μπορούσαν να είχαν βγει κάλλιστα από το ρεπερτόριο της Χρυσής Αυγής ή του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, όπως και η κ. Μάρκου που δεν έχει «ενδείξεις» για θανάτους μεταναστών στον Έβρο.
Στην πραγματικότητα η πολιτική αντιπαράθεση τείνει να διολισθήσει σε μια τυφλή σύγκρουση για την εξουσία δύο αντίπαλων ομάδων που θεωρούν ότι τα πάντα δικαιολογούνται στο όνομα της επικράτησής τους. Και οι δύο έχουν επιστρατεύσει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό τις δύο παιδικές ασθένειες της ελληνικής πολιτικής ζωής, τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα τις βρούμε μπροστά μας.
Κανένα κόμμα φυσικά δεν το παραδέχεται. Έχουν όλα την ανάγκη ενός φερετζέ. Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η μάχη κατά του νεοφιλελευθερισμού και η Προοδευτική Συμμαχία. Η οποία πριν αλέκτωρ φωνήσαι απογυμνώθηκε από τα πολιτικά της χαρακτηριστικά κι έγινε μια μάχη ενάντια στο «παλιό και διεφθαρμένο» καθεστώς συνεπικουρούμενο από ισχυρές δόσεις πολιτικής σκευωρίας. Με δύο πρώην γραμματείς του ΠΑΣΟΚ και ικανό αριθμό υπουργών, η επιχειρηματολογία μοιάζει κούφια παρά το ότι ουδείς εξ αυτών είχε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να υπερασπιστεί όχι τόσο τους πρώην συντρόφους του όσο την ίδια τη δική του πολιτική διαδρομή.
Όσο για την άλλη πλευρά, για εκείνους τουλάχιστον που δεν θεωρούν τον εθνικισμό παράσημο, έχει επιστρατευθεί η καινοφανής θεωρία του «προοδευτισμού». Όπου προοδευτισμός είναι ο σεβασμός στα «ταυτοτικά» χαρακτηριστικά των πολιτών έτσι ώστε να μην τους χαρίσουμε στην ακροδεξιά. Ένιωσαν έτσι όλοι ελεύθεροι να μιλήσουν για «ξεπούλημα» επικαλούμενοι τις σοφιστείες περί εθνότητας. Λες και όσοι αντιδρούν, όσοι τουλάχιστον αισθάνονται απειλούμενοι για την ταυτότητά τους, καίγονται για το τι θα γράφει το διαβατήριο της Βόρειας Μακεδονίας κι όχι για το όνομα καθαυτό.
Κι όλα αυτά με ένα κοινό υπόβαθρο παροχολογίας την οποία όλοι ξορκίζουν κι όλοι υπηρετούν, φάσκοντας και αντιφάσκοντας ως προς τις προτεραιότητές τους. Αν βάλεις τα προγράμματα των κομμάτων στον αποχυμωτή θα καταλήξεις στον κοινό τους παρονομαστή: θέλουμε το ΔΝΤ να μας επιτρέψει μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όλοι είναι ίδιοι ούτε συνεπάγεται ότι μετά τις εκλογές, αν και εφόσον υπάρξει κυβέρνηση, δεν θα γίνει προσπάθεια, τουλάχιστον από την πλευρά της σημερινής αντιπολίτευσης, να προωθηθούν μεταρρυθμίσεις που είναι προϋπόθεση για να επιτευχθούν ισχυρότεροι ρυθμοί ανάπτυξης. Όταν όμως όλα έχουν υποταχθεί στην ανάγκη να νικήσουν οι δικοί μας, είναι παράλογο να περιμένεις ότι την επομένη θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε με λογική και νηφαλιότητα τα οιονεί υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία.
Γιατί εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Οι αλλαγές στην οικονομία και το κράτος, η επίλυση του δημογραφικού αλλά και οι διεθνείς προκλήσεις από την αστάθεια στην γειτονιά μας, δεν αντιμετωπίζονται με ιδεολογήματα. Κι όταν το δίδυμο τζίνι εθνικισμού και λαϊκισμού έχει βγει από το μπουκάλι τα περιθώρια συγκλίσεων και συναινέσεων είναι ελάχιστα. Πόσο μάλλον δύσκολων λύσεων που έχουν και πολιτικό κόστος. Οι πρώτοι που θα αντιδράσουν θα είναι οι δικοί σου…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
