Το τεκμήριο της αθωότητας έχει καταργηθεί από καιρό από την κυβέρνηση Τσίπρα. Όμως η ίδια ξεπερνάει τον εαυτό της: «είχαν και έχουν τους λόγους να είναι πανικόβλητοι, καθώς όλος ο λαός γνωρίζει ότι έστηναν δουλειές, ότι έβαζαν χέρι στο δημόσιο χρήμα παρασιτώντας σε βάρος του ελληνικού λαού, ότι υπηρετούσαν και συνεχίζουν να υπηρετούν δουλικά τα επιχειρηματικά συμφέροντα από τα οποία εξαρτώνται». Αυτά γράφει η ανακοίνωση του γραφείου του πρωθυπουργού την ημέρα που μπήκε στο αρχείο η υπόθεση για τους πολιτικούς, οι οποίοι πριν από ένα χρόνο εμφανίζονταν σαν ένοχοι από κυβερνητικά στελέχη.
Και το γραφείο του πρωθυπουργού καταλήγει: «Από εδώ και στο εξής, οι επιθέσεις τους θα ενταθούν, οι ύβρεις τους θα γίνουν χυδαιότερες και η στάση τους ακόμη πιο προκλητική, πράγμα που αποτελεί και την πιο απτή απόδειξη της ενοχής τους». Τέτοια απόδειξη ενοχής θα ζήλευαν και οι εισαγγελείς στις δίκες της Μόσχας του σταλινικού καθεστώτος.
Η υπόθεση Novartis είχε χαρακτηρισθεί από τον αναπληρωτή υπουργό δικαιοσύνης, αρμόδιο για ζητήματα διαφθοράς, Δημήτρη Παπαγγελόπουλο σαν «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από ιδρύσεως ελληνικού κράτους» σε χρόνο που δεν επιτρεπόταν να έχει γνώση της δικογραφίας. Το σημαντικότερο είναι ότι ως μέλος της εκτελεστικής εξουσίας δεν έπρεπε να προκαταλαμβάνει τις δικαστικές αποφάσεις.
Η στάση αυτή του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου δείχνει ότι πίσω από τον τίτλο του αναπληρωτή υπουργό αρμόδιου για ζητήματα διαφθοράς κρύβεται μία ακόμη συριζαϊκή μετονομασία. Όπως η τρόικα έγινε «θεσμοί», έτσι και ο εκφραστής της κυβερνητικής επιχείρησης για την εμπλοκή των αντιπάλων σε υποθέσεις διαφθοράς ονομάστηκε υπουργός κατά της διαφθοράς.
Η διαφθορά στον δημόσιο βίο είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα και η καταπολέμησή της απαιτεί πάνω από όλα ανεξαρτησία και αμεροληψία των ελεγκτών. Ο υπουργός μιας κυβέρνησης -της κάθε κυβέρνησης- δεν είναι ούτε ανεξάρτητος ούτε αμερόληπτος. Είναι με την πλευρά της κυβέρνησής του και του πρωθυπουργού, που τον έχει διορίσει.
Η κυβέρνηση παριστάνει τον ελεγκτή, αλλά η κάθε κυβέρνηση είναι ελεγχόμενη σε ζητήματα διαφθοράς. Για αυτό και σε όλα τα δημοκρατικά κράτη με τη διαφθορά ασχολούνται η ανεξάρτητη δικαιοσύνη και ανεξάρτητες αρχές. Εδώ δημιουργήθηκε υπουργική θέση και στελεχώθηκε με πρόσωπο που ήταν διοικητής της ΕΥΠ την εποχή του Κώστα Καραμανλή.
Η κυβέρνηση θέλει να είναι και παίκτης και διαιτητής του παιxνιδιού. Στην πραγματικότητα ο υπουργός της είναι αρμόδιος για τη διαφθορά των άλλων, για την οποία είναι υπερδραστήριος, ενώ παραμένει αδρανής και σιωπηλός σε υποθέσεις όπως αυτή των Τράπεζα Αττικής-Καλογρίτσα-τηλεοπτικών αδειών.
Η διαφθορά προβλήθηκε κατά καιρούς από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλικά του μέσα ενημέρωσης σαν η αιτία της χρεοκοπίας και η αντιμετώπισή της σαν η συνταγή για το ξεπέρασμα της κρίσης. Όταν, πριν το 2015, ρωτούσαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το πού θα βρουν τα χρήματα για όσα το κόμμα τους υποσχόταν, εκείνοι απαντούσαν ότι θα τα βρουν από τη λίστα Λαγκάρντ και τις άλλες λίστες στις οποίες οι πολιτικοί των παλιών κομμάτων έκρυβαν τις μίζες τους.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι λίστες άνοιξαν, αλλά πολιτικοί δεν βρέθηκαν και το ελληνικό δημόσιο εισέπραξε ελάχιστα χρήματα. Τα πολλά λεφτά τα έβαλαν οι ίδιοι οι πολίτες με τους νέους φόρους. Κι έπειτα ήρθε η Novartis...
13°
