«Μα τι γίνεται με την Τουρκία;» ρωτούν τελευταία ακόμη και πολίτες γενικά αδιάφοροι για την πολιτική ζωή, οι οποίοι απολάμβαναν την πεποίθηση πως σ’ αυτή την γωνιά του κόσμου όλα είναι τακτοποιημένα, προβλέψιμα, προσχηματικά. Πραγματικά είναι ν’ απορεί κανείς με την επιμονή Τούρκων πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων -προεξάρχοντος του ίδιου του Ταγίπ Ερντογάν- να επιτίθενται λεκτικά στην Ελλάδα, επικαλούμενοι ασαφή δικαιώματα στην... γαλάζια πατρίδα τους, ή κατηγορώντας την για υπόθαλψη τρομοκρατών. Κανονικά δε θα έπρεπε να ανησυχούμε ιδιαίτερα. Οι βλαπτικές διώξεις αντικαθεστωτικών αξιωματικών συνεχίζονται, σημαντικές επίλεκτες δυνάμεις παραμένουν στην τουρκοσυριακή μεθόριο, η δε επιδείνωση των σχέσεων της Άγκυρας με τα ισχυρότερα δυτικά κράτη φαίνεται πως ήδη υπονομεύει τις διαθεσιμότητες ορισμένων κύριων οπλικών συστημάτων της.
Δυστυχώς όμως οι ημέτερες κακοσχεδιασμένες και πανάκριβες προμήθειες 1996-2003, συνδυασμένες με την συνεχιζόμενη θεαματική μείωση των κρατικών δαπανών, έχουν σαν αποτέλεσμα και η δική μας αμυντική ικανότητα να είναι αποδυναμωμένη. Η θέση μας μάλιστα επιβαρύνεται περισσότερο εξαιτίας -ελέω Σκοπιανού- του καινούργιου διχασμού, μα και του ξενιτεμού εκατοντάδων χιλιάδων νέων εφέδρων. Συνεπώς, μπορεί μεν οι Έλληνες να εμπιστεύονται βαθιά τις ΕΔ, ωστόσο πολλοί γνωρίζουν ότι το φιλότιμο και ο πατριωτισμός δύσκολα μπορούν να κατανικήσουν έναν πάνοπλο και αποδεδειγμένα αδίστακτο αντίπαλο. Κι έτσι, εύλογα αναρωτιούνται πού το πάνε οι γείτονές μας. Δεν μπορώ βέβαια να ξέρω αν όλα τα παραπάνω απασχόλησαν τον πρωθυπουργό μας, όταν αποφάσισε να επισκεφθεί αυτές τις μέρες την Τουρκία και να ρισκάρει ακόμη έναν επικοινωνιακό διασυρμό απέναντι στον νεοσουλτάνο της.
Το παράδειγμα των επισφαλών σχέσεών μας με την Γείτονα αποτελεί μια ακόμη περίπτωση όπου η πολιτική, πνευματική και -κυρίως- στρατιωτική ηγεσία μας φάνηκε ανάξια του ρόλου της, προς νέα απογοήτευση των πολιτών. Όχι απλά δεν αντιμετώπισε με την δέουσα σοβαρότητα το ζήτημα της συνοριακής ασφάλειας, μα και δεν μερίμνησε για την υγεία της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας, ώστε να διασφαλιστούν οι στρατηγικές επιδιώξεις μας στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. Πολυάριθμοι πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, στρατηγοί και πανεπιστημιακοί πήραν εντελώς τοις μετρητοίς το διάσημο συμπέρασμα για το τέλος της ιστορίας, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Πίστεψαν αφελώς ότι θα ζούσαμε σ’ έναν ειρηνικό παράδεισο, με φθηνό χρήμα, άφθονες πρώτες ύλες, ορθάνοιχτα σύνορα, υπερπόντιες συρράξεις και πάμφθηνα καταναλωτικά αγαθά των βιομηχανιών του Τρίτου Κόσμου. Ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας, η με άλλα λόγια έργω κατάργηση της υπερπολύτιμης Συνθήκης του Ελσίνκι, ήταν το πρώτο καμπανάκι. Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν το δεύτερο και πολύ πιο ηχηρό, ως συνειδητοποίηση ότι η Pax Americana δε θα ήταν πια ικανή να εξασφαλίσει παγκόσμια ευταξία. Το 2008 ήρθε η ψυχρολουσία, με την εκτόξευση της τιμής των καυσίμων, τη διακοπή του Γύρου της Ντόχα, και την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς παραγώγων. Το Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς ξεκίνησε ουσιαστικά και η ελληνική περιπέτεια.
Κλείσαμε αισίως 10 χρόνια κρίσης, 30 χρόνια από το θεώρημα του Φράνσις Φουκουγιάμα και 23 χρόνια από την τραγική νύχτα των Ιμίων, κι όμως η εγχώρια ελίτ παραμένει εγκλωβισμένη στις τότε αυταπάτες της, ανήμπορη να προσφέρει πολιτική κατεύθυνση αντιμετώπισης των υπαρξιακών κινδύνων της χώρας. Πάμπολλοι κορυφαίοι μας μοιάζουν να παρακολουθούν σαστισμένοι τις μεταβαλλόμενες παγκόσμιες τάσεις, ποντάροντας σε κάθε είδους παίκτες, φιλελεύθερους, συντηρητικούς, ακροδεξιούς λαϊκιστές, αριστερούς ριζοσπάστες, ακόμη και δυνάστες, χωρίς να μπορούν να καταλήξουν σε μία συνεννόηση για το πώς θα βαδίσουμε μέσα στην πρωτοφανή για τους σύγχρονους Έλληνες αβεβαιότητα.
Οι κοντόφθαλμοι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναλώθηκαν σε δονκιχωτισμούς, σε αόριστες μεγαλοστομίες, σε ατεκμηρίωτες διώξεις πολιτικών αντιπάλων και σε θεατρικά εικονικά... διαζύγια, ενώ ταυτόχρονα αδυνατούσαν οι ίδιοι να συμπλεύσουν πάνω στα κρισιμότερα εθνικά θέματα, όπως έχουν αποδείξει οι αλλεπάλληλες κοινοβουλευτικές φαρσοκωμωδίες των τελευταίων ημερών. Αποκλειστική τους μέριμνα η επιβολή κάποιας μορφής καθεστώτος, με το θέαμα του «υπερκομματικού» ΥΕΘΑ Αποστολάκη να αποτελεί πρόσθετο παράγοντα δημοκρατικής ευαισθητοποίησης. Η θέση μας επιδεινώνεται σταθερά, όμως οι κυβερνώντες περί άλλων τυρβάζουν. Ίσως φρονούν ότι οι στολές του Καμμένου, το καλάσνικοφ του Πολάκη και η πολιτική υποστήριξη του Μαδούρο εγγυώνται την μακροημέρευση μας. Ίσως πάλι να το ρισκάρουν, όπως μας είχε άλλοτε προειδοποιήσει ο εθνοπατέρας Μπαλάφας.
8°
