-Οι γονείς σου δουλεύουν στο δημόσιο, δεν μπορώ να κάνω κουβέντα μαζί σου.
(απόσπασμα από την προφορική κουβέντα κατά την οποία ο συνομιλητής επικαλέστηκε πως μιλάω από τη θεσούλα της βολεμένης σερβιτόρας με γονείς δημόσιους υπάλληλους οπότε και ήθελα να εξηγηθώ με το παρακάτω χρονικό)
Εννοείται πως αγχώθηκα για να βρω δουλειά. Ποιος δεν το κάνει; Όχι εγώ δηλαδή τόσο πολύ, για να λέμε την αλήθεια, όσο οι γονείς μου. Στο δημόσιο όμως δουλεύουν, τι μπορείς να πεις; Εγώ ήθελα να συνεχίσω να είμαι ρεμάλι, αλλά αυτοί ήθελαν να «βολευτώ» όπως είχαν κάνει και αυτοί.
Είχα τελειώσει με τις σπουδές, είχα πάρει πτυχία από 4 γλώσσες, είχα ταξιδέψει και είχα μείνει στο εξωτερικό, ε, δεν είχα άλλες δικαιολογίες, το έβλεπες στα μάτια των γύρω σου, αυτών που συναντούσες στο δρόμο, των συγγενών σου, των φίλων σου και, είπαμε, φυσικά των δημοσιουπάλληλων γονιών σου. «Τώρα, δουλειά;»
Και να σας πω κάτι; Όταν μιλάμε για τους δημόσιους υπαλλήλους-γονείς μου δεν μιλάμε για τίποτα τύπους που κάθονται σε ένα χαμένο γραφειάκι στα πολλά, οπότε να το καταλάβω πως το ίδιο θέλουν και για μένα, καθηγητές ήταν και πίστευα πως θα υπήρχε μια μικρή διαφορά, λίγο που παραδίδεις μάθημα, κρατάς την τάξη σε ησυχία, λίγο οι διορθώσεις διαγωνισμάτων και το να διαβάζουν για την παράδοση την επόμενη μέρα θα τους κρατούσε σε μια εγρήγορση. Αλλά μη γελιέστε. Το ίδιο βολεμένοι και λαμόγια είναι και αυτοί όπως όλοι, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στο μετρό στην ερτ κ.ά. Αλλά να σας πω κάτι; Αυτοί είναι οι χειρότεροι. Δημόσιοι υπάλληλοι, αυτό αρκεί.
Με τα πολλά τα κατάφερα, ξέχασα τις αξιοκρατικές διαδικασίες για τις οποίες πάντοτε μιλούσα (ποιος άλλωστε τις ακολουθεί για να το κάνω εγώ ε;) και έβαλα μπρος ό,τι μέσο είχα και είχαν και οι δημόσιοι υπάλληλοι γονείς μου. Σαν τα μούτρα τους είχα γίνει τελικά και το είχα αποδεχτεί.
«Ψάχνω δουλειά» είπα και έκλεισα το μάτι στους φίλους μου που επηρεάζουν κόσμο και ντουνιά, ξέρετε, πολλά «δόντια» ο καθένας τους.
«Κοίτα, υπάρχει μια θεσούλα που μπορώ να το κανονίσω να την πάρεις εσύ. Θα πας και θα πεις πως σε στέλνω εγώ».
«Μη γίνει κανένα σκάνδαλο, όπως με τη φιλενάδα του Κεδίκογλου που είχαν βουήξει τα μίντια».
«Μην ανησυχείς. σου λέω, τα έχω κανονίσει τα πράγματα, εσύ θα πας απλώς, θα πεις το όνομά μου, ούτε καν το δικό σου θέλουν».
Έτσι έγινε και έγινα σερβιτόρα. Βλέπεις, αυτά τα πράγματα γίνονται γρήγορα. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υποτιμήσω το επάγγελμα και να πω ότι όλοι οι συνάδελφοι μπαίνουν στη δουλειά με βύσμα. Ίσα ίσα, τώρα, που σε μερικά μαγαζιά το ασφαλισμένο μεροκάματο είναι στα 14 ευρώ το 8ωρο, από τη μία τους λυπάμαι αυτούς τους καημένους, από την άλλη πιεζόμαστε και μεις. Γιατί εσείς παίρνετε 30 ευρώ μου λένε, γιατί πληρώνεσαι κάθε μήνα ή δίμηνο, γιατί κάθεσαι;
Όπως καταλαβαίνετε, πιέζομαι πολύ ψυχολογικά και δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Ειδικά όταν με πιάνει καμιά φορά και παραπονιέμαι για κάτι, τότε οι τύψεις το βράδυ επανέρχονται δριμύτερες. Είναι που έχω και γω σκοτεινά προαισθήματα σαν τη Σώτη –παρ’ ότι πιστεύω και γω στο Καλό (βύσμα)– ότι στο τέλος θα με ανακαλύψουν. Θα ανακαλύψουν πως είμαι μια ακόμη βολεμένη σερβιτόρα.
Υ.Σ. 1 Αυτά όλα σας τα γράφω για να ξορκίσω λίγο τις τύψεις μου γιατί δεν τόλμησα να τα πω στην προφορική κουβέντα που είχα πριν λίγες μέρες.
15°
