Μία από τις πιο εξωφρενικές ερωτήσεις είναι αυτή στην οποία πολύ συχνά καταφεύγουν οι αντικοινωνικοί συμπολίτες οι οποίοι, προκειμένου να εξυπηρετήσουν την ανάγκη τους να παρκάρουν το όχημά τους όσο το δυνατόν πιο κοντά στον προορισμό τους, καταλαμβάνουν πεζοδρόμια, κλείνουν διαβάσεις, παρκάρουν σε διασταυρώσεις κ.λπ. Είναι το «και πού να το βάλω».
Δεν ξέρω τι είναι πιο εξοργιστικό, η ίδια η ερώτηση ή η φυσικότητα με την οποία ο σταρχιδιστής πιθηκάνθρωπος την κάνει. Αλλά όπως και να έχει, η σωστή απάντηση είναι μόνο μία και είναι η απάντηση του τίτλου.
Φανταστείτε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει αγοράσει τόσα έπιπλα που πια δεν χωράνε σπίτι του και αποφασίζει να τα βάλει στο κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας που μένει ή στην αυλή του διπλανού σπιτιού. Μετά φανταστείτε τι θα συμβεί αν ο άνθρωπος αυτός αναρωτηθεί «και πού να τα βάλω;» στους διαμαρτυρόμενους γείτονες. Νομίζω καταλαβαίνετε πως υπάρχει σοβαρός κίνδυνος (ή πιθανότητα ή ελπίδα, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς) η απάντηση να μην περιοριστεί στις λέξεις αλλά να επιχειρηθεί και η μετατροπή των λέξεων σε πράξεις.
Όσο γελοία, εξωφρενική, ηλίθια σας φαίνεται η ερώτηση στην περίπτωση των επίπλων τόσο γελοία, εξωφρενική και ηλίθια είναι και στην περίπτωση του αυτοκινήτου. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε έναν τύπο που φορτώνει τα δικά του βάρη σε άλλους. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε έναν τύπο που πιστεύει ακράδαντα πως η κοινωνία πρέπει να υποφέρει εξαιτίας της δικής του ανικανότητας.
Καμιά φορά απορώ για το πώς είναι δυνατόν να έχει κάποιος τόσο θράσος ώστε να κάνει στα σοβαρά αυτή την ερώτηση, αλλά μετά σκέφτομαι ότι μιλάμε για όντα που έχουν το θράσος να εμποδίζουν τη μετακίνηση πεζών, αναπήρων και γονιών με καροτσάκια, σκέφτομαι ότι μιλάμε για βαθιά αντικοινωνικές υπάρξεις και η απορία μου λύνεται. Η απορία που δεν λύνεται είναι το πόσο ακόμα θα τους ανέχεται –ελλείψει επιθυμίας της τεμπΕΛΑΣ να δουλέψει– η κοινωνία που τους υφίσταται.
Σε κάθε περίπτωση νιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση να πω σε κάθε συμπολίτη που ρωτάει «και πού να το βάλω» τα εξής τρυφερά λόγια:
Φίλε πιθηκάνθρωπε, δεν με ενδιαφέρει πού θα βάλεις το κωλαυτοκίνητό σου. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν βρίσκεις πάρκινγκ που να σε βολεύει. Όπως πλήρωσες μερικές χιλιάδες για να πάρεις αυτοκίνητο, να πληρώσεις και μερικές εκατοντάδες για να νοικιάσεις ένα. Αν δεν έχεις τα χρήματα, να κοιτάξεις κάτω από τη μέση σου και να δεις καλά αυτά τα δύο μακριά άκρα. Λέγονται πόδια και μπορούν εύκολα να διανύσουν μια απόσταση μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων μέτρων. Θα παρκάρεις λοιπόν λίγο πιο μακριά από την είσοδο του σπιτιού σου και θα περπατήσεις. Αν τίποτα από όλα αυτά δεν σου κάνει, πάει να πει ότι ήρθε η ώρα να κάνεις αυτό που προτείνω στον τίτλο.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
10°
