Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα δοκιμάζεται από μία πολύ μεγαλύτερη κρίση σε σχέση με τη γνωστή δημοσιονομική και οικονομική.
Έχει να κάνει με τη σύγχυση εννοιών και λογικών που ήταν, μέχρι πρότινος, διακριτές και διαφορετικές. Έπαψαν, όμως, να είναι με την επικυριαρχία ενός μετα-πολιτικού μορφώματος, των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτό δεν ήταν σαφές, το 2015, όταν συνασπίστηκαν πολιτικά αντίθετες ποιότητες για να δημιουργήσουν το σχήμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση και το οποίο, προσφυώς, αποκαλείται ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ουδείς προέβλεπε ότι εκείνη η εξαίρεση θα γινόταν κανονικότητα!
Σήμερα, θεωρείται φυσιολογικό η χώρα να είναι εκτός προγράμματος στήριξης αλλά εντός μνημονίου, και ταυτοχρόνως εκτός αγορών! Η κυβέρνηση δηλώνει, χωρίς συστολή, ότι είναι ελεύθερη των καταναγκασμών των «μνημονίων», αλλά πρέπει να εφαρμόσει συγκεκριμένες πολιτικές, και μάλιστα, μέτρα που έχει προ-νομοθετήσει! Η χώρα δεν θα υπόκειται, πλέον, στον έλεγχο των δανειστών αλλά σε «ενισχυμένη εποπτεία» (κανονισμός υπ’ αριθ. 472/2013)!
Μάλιστα, όπως ακριβώς συνέβη και με το πρώτο μνημόνιο, όταν δοκιμάσθηκαν sui generis μηχανισμοί συντονισμού και αντιμετώπισης κρίσεων για την περίπτωση της Ελλάδας, έτσι και τώρα δοκιμάζεται, για πρώτη φορά, ο μηχανισμός ενισχυμένης εποπτείας. Στην αιτιολογία για την επιλογή ενός μηχανισμού που δεν διαφέρει ουσιωδώς από τον προηγούμενο και μάλιστα, σε σημεία του, μπορεί να είναι πιο αυστηρός από εκείνον, αναφέρεται ότι στην επιλογή αυτή οι Ευρωπαίοι οδηγήθηκαν δεδομένης της διάρκειας της κρίσης στην Ελλάδα και της μακράς περιόδου κατά την οποία η χώρα λαμβάνει χρηματοδοτική βοήθεια, καθώς και του ακόμη υψηλού χρέους της και της πρόσφατης συμφωνίας σχετικά με «μια άνευ προηγουμένου» (sic!) δέσμη μέτρων για το χρέος.
Η ενισχυμένη εποπτεία κρίθηκε και αποφασίσθηκε ότι αποτελεί την κατάλληλη προσέγγιση για να διευκολυνθεί η παροχή στήριξης για την υλοποίηση των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων κατά την περίοδο μετά τη λήξη του προγράμματος. Αυτό δεν εμποδίζει καθόλου την κυβέρνηση να πανηγυρίζει επικαλούμενη την δυνατότητά της να νομοθετεί ελεύθερα. Αποσιωπεί, βεβαίως, ότι και οι δανειστές θα είναι επίσης ελεύθεροι, με τη σειρά τους, να πάρουν, μονομερώς, όλα τα μέτρα που θα θεωρήσουν ότι μπορεί να επαπειλήσουν την καλή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Πρακτικά, αυτή η ιδιότυπη συνθήκη μεταφράζεται, ήδη, ως εξής: Η κυρία Αχτσιόγλου μπορεί να πουλάει επανάσταση και πρόγραμμα Θεσσαλονίκης αλλά και η Τρόικα μπορεί να παίρνει μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση στους τομείς της δημοσιονομικής πολιτικής, της κοινωνικής πρόνοιας, της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, της αγοράς εργασίας και προϊόντων και της δημόσιας διοίκησης, επισείοντας κάθε φορά τις ευνοϊκές ρυθμίσεις για το ελληνικό χρέος.
Αυτό το σχήμα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια «ευφυής» συνταγή για την προώθηση αντίθετων διαφερόντων και σε μια ανταγωνιστική αγορά θα είχε ενδιαφέρον. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η ήττα του ενός «ανταγωνιστή» (μαντέψτε ποιου...) όχι μόνο θα εδραιώσει την κυριαρχία του άλλου, αλλά θα συμπαρασύρει σε επικίνδυνα και αχαρτογράφητα νερά τη χώρα ολόκληρη.
Συνεπώς, ο αχταρμάς στη λήψη των αποφάσεων που μπορεί να κοιτάζουν άλλες προς Θεσσαλονίκη κι άλλες προς Βρυξέλλες σε φόντο προεκλογικό, μπορεί να είναι μοιραίες.
Κι εδώ, δεν αρκεί να δείχνει κανείς, απλώς, τον αχταρμά. Ελάχιστους συγκινεί η καθαρότητα των θέσεων ή/και των προσώπων (αφού, συχνά, εξαγγέλονται και σπανίως πραγματοποιούνται). Κανέναν, επίσης, δεν συγκινεί η απαρίθμηση επισοδείων καλής θελήσεως του τύπου «κι εμείς επιχειρήσαμε πριν από σας να κάνουμε αυτά που κάνετε αλλά τα σταματάγατε εσείς». Η υπολανθάσουσα αξιολόγηση πίσω από κάθε σύγκριση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ καταλήγει υπέρ της νομιμοποίησης των πρώτων. Δεν είναι αποσυνάγωγοι, είναι διαφορετικοί από μας αλλά ανήκουν στην ίδια οικογένεια.
Εντέλει, ο χώρος που χρειάζεται για να ριζώσει ο αχταρμάς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσφέρεται άπλετος, από τη στιγμή που δέχεται κανείς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, να συνδιαλλαγεί μαζί του, παρκάμπτοντας το γεγονός της ετερόκλητης φύσης του. Εφ’ όσον αποδεχτεί όμως την ετερογενή φύση του δεν έχει πιθανότητες να επικρατήσει σε μια αντιπαράθεση. Για τον πολύ απλό λόγο ότι ο αχταρμάς εύκολα παροχετεύει και παρουσιάζει ως λογικές λύσεις που είναι αντιφατικές μεταξύ τους και παράλογες.
Στην μετα-αλήθεια των Συριζαίων πρέπει να προτάσσουμε την αλήθεια και να αναδείχνουμε τη μεθόδευσή τους, κυρίως, όμως, τον ωμό κυνισμό τους που οδηγεί στον εκχυδαϊσμό της πολιτικής και τον εκφασισμό της κοινωνίας.
Είναι χρέος της δημοκρατικής παράταξης και όλων των πολιτών που αξιολογούν την ελευθερία του πνεύματος, του λόγου και βίου να μην ακολουθήσουν το «πραγματιστικό» αφήγημα των καιροσκόπων. Να δείξουν με τον δικό τους λόγο και τα έργα τον άλλο δρόμο: Η ταυτότητά μας –προσωπική, πολιτική, κοινωνική– δεν είναι αχταρμάς, είναι μία και μοναδική, και ως εκ τούτου, αναντικατάστατη.
13°
