Η επίσκεψη του Ρουβίκωνα στην πρεσβεία του Ιράν γίνεται η αιτία να αποδειχθεί (ξανά) ότι η Ελλάδα είναι μια σάπια χώρα. Μια χώρα τελειωμένη που ούτε θέλει, ούτε αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που ζει. Μια χώρα για την οποία κάθε ελπίδα μοιάζει χαμένη κυρίως επειδή οι ίδιοι οι κάτοικοι της δεν φαίνεται να αξίζουν καμία ελπίδα.
Δεν αναφέρομαι στις γραφικές σκηνές του (πιθανότατα αγουροξυπνημένου) φρουρού με το φανελάκι που μόνο που δεν βαράει προσοχές στους επιτιθέμενους αντιεξουσιαστές. Αυτή η εικόνα αφορα τη σαπίλα μιας υπηρεσίας της οποίας πολιτικός προϊστάμενος υπήρξε ο Τόσκας τον οποίο διαδέχτηκαν η συντρόφισσα Γεροβασίλη και η συναγωνίστρια Παπακώστα. Το να μην ήταν σάπια η ΕΛ.ΑΣ. θα ήταν θαύμα ανάλογο του να αφήσεις μισό κιλό φέτα κάτω από τον ήλιο για καμιά εβδομάδα και όταν τη φας το στομάχι να μην αρχίσει να χορεύει τανγκό με το έντερό σου.
Η σαπίλα για την οποία μιλάω, η απόδειξη της απώλειας κάθε ελπίδας, έχει να κάνει με τον «δημόσιο διάλογο» για το συμβάν. Τον δημόσιο διάλογο όπως αυτός λαμβάνει χώρα στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης και ο οποίος μπορεί να στερείται σοβαρότητας αλλά είναι εξαιρετικά αντιπροσωπευτικός του ποιοι είμαστε και πώς σκεφτόμαστε.
Αυτός ο διάλογος, λοιπόν, έδειξε ότι στη συντριπτική μας πλειοψηφία είμαστε άνθρωποι που αντιλαμβανόμαστε τον επαγγελματία αστυνομικό είτε ως ένας ευθυνόφοβο τεμπέλη είτε ως μια κάπως πιο άγρια εκδοχή του βρώμικου του Χάρι. Οι μισοί συμπολίτες αναρωτιούνται γιατί ο (όχι και τόσο) ένστολος φύλακας της πρεσβείας να κάνει κάτι άλλο από αυτό που έκανε και οι άλλοι μισοί αναρωτιούνται γιατί δεν επέβαλε στους ενόχους του βανδαλισμού την ποινή του θανάτου. Σχεδόν όλοι αρνήθηκαν να εξετάσουν την περίπτωση στην οποία ένας επαγγελματίας αστυνομικός είναι τυπικός και αποτελεσματικός.
Η περίπτωση ο άνθρωπος που πληρώνεται για να περιφρουρεί το νόμο να το κάνει χωρίς κωλυσιεργία και χωρίς αυθαιρεσία αποκλείστηκε από τη δημόσια κουβέντα και μείναμε να πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον Δικαστή Ντρεντ και τον Ηλία του 16ου. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι ο αποκλεισμός του τυπικού και αποτελεσματικού επαγγελματία δεν οφείλεται στο ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα με τους τυπικούς και αποτελεσματικούς επαγγελματίες (κάποιοι έχουν, αλλά δεν συζητάμε γι αυτούς, δεν θα είναι έτσι κι αλλιώς κυβέρνηση για πολύ ακόμα). Οφείλεται στο ότι τα παραδείγματα που έχουμε από την παρουσία της Ελληνικής της Αστυνομίας στην καθημερινότητα μας, μας έχουν δώσει να καταλάβουμε ότι οι μόνες μας επιλογές είναι ανάμεσα στον υπερβάλλοντα ζήλο και το υπερβάλλον ξύσιμο.
Όταν οι αστυνομικοί σου αυθαιρετούν, υπάρχει ελπίδα, όταν οι αστυνομικοί σου έχουν αντικαταστήσει το περίστροφο με τσουγκράνα για να ξύνονται καλύτερα, υπάρχει ελπίδα, όταν έχεις αποδεχθεί ότι οι αστυνομικοί σου αναγκαστικά θα κάνουν είτε το ένα είτε το άλλο κάθε ελπίδα έχει χαθεί. Όταν αποδεχόμαστε ότι θα είμαστε αγκαλιά είτε με τη Σκύλλα είτε με τη Χάρυβδη και η μόνη μας επιλογή είναι επιλογή τέρατος, τότε το τι θα διαλέξουμε δεν έχει και τόση σημασία και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προετοιμαζόμαστε για το τέλος. Και μπράβο μας.
11°
