Φαντάζεστε έναν 60χρονο, μεγαλωμένο σε ευρωπαϊκή χώρα, να νομίζει ότι Beatles είναι απλώς ένας ανορθόγραφος τρόπος να γράψεις σκαθάρια; Φαντάζεστε έναν 70χρονο να μην ξέρει τις ταινίες Μπεν Χουρ και Όσα Παίρνει ο Άνεμος; Υπάρχει 30χρονος που θέλοντας να μιλήσει για τα Φιλαράκια να κάνει λόγο για το αγγλικό σίριαλ Little Friends; Μπορείτε να φανταστείτε κάποιον 40χρονο που δεν γνωρίζει το Matrix και το Die το Hard;
Για όλες τις περιπτώσεις πλην της τελευταίας δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Για την τελευταία δεν μπορεί να μας βοηθήσει κανείς. Γιατί ο 40χρονος, 43χρονος για την ακρίβεια, που αγνοεί δύο από τα πιο σημαντικά έργα για την παγκόσμια κουλτούρα του τέλους του 20ού και της αρχής του 21ου αιώνα είναι ο πρωθυπουργός της χώρας.
Κάποιοι ανυποχώρητοι συριζοφύλακες θα πουν «σιγά τα αυγά που δεν ξέρει δύο ταινίες» και η προσπάθειά τους θα είναι πραγματικά φιλότιμη. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε απλώς για δύο ταινίες. Μιλάμε για δύο ταινίες που, αν έχεις γεννηθεί στη δεκαετία του '70, αν έχεις μεγαλώσει τη δεκαετία του '80, αν έχεις υπάρξει έφηβος στη δεκαετία του '90 και νέος στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, ο μόνος τρόπος να μην τις γνωρίζεις είναι να έχεις μεγαλώσει σε κάποιο πολύ αυστηρό μοναστήρι. Μιλάμε για δύο ταινίες που δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άλλος 40χρονος που να μην τις γνωρίζει. Μιλάμε για δύο ταινίες που η άγνοια γι' αυτές δεν δείχνει πλήρη άγνοια για το σινεμά. Δείχνει πλήρη άγνοια για την εποχή στην οποία ζεις. Δείχνει πλήρη άγνοια για την πραγματικότητα έτσι όπως τη βίωσαν όλοι οι υπόλοιποι συνομήλικοί σου. Που δείχνει ένα άλλο Κωσταλέξι, το οποίο ποτέ δεν πήραμε χαμπάρι και του οποίου τις συνέπειες, δικαίως, υφιστάμεθα.
Γιατί, δυστυχώς για εμάς, κανείς τόσο αποκομμένος από την κουλτούρα της ηλικίας του δεν μπορεί να μεγαλώσει χωρίς τραύματα και να μην υποφέρει από προβλήματα που αργά ή γρήγορα θα γίνουν και προβλήματα των γύρω του. Κανείς τόσο αποκομμένος από την εποχή του και την πραγματικότητά της δεν μπορεί να τη διαμορφώσει με τρόπο που να μην είναι καταστροφικός. Και αυτές οι μάλλον αυτονόητες παραδοχές είναι που κάνουν την άγνοιά του εκτός από δράμα προσωπικό και δράμα όλων μας.
Δεν αρνούμαι ότι αισθάνομαι κάπως άσχημα για όσα έχω πει και έχω γράψει για τον Αλέκση. Υποψιαζόμουν ότι, μεγαλωμένος στους κομματικούς διαδρόμους της αριστεράς, προφανώς έχει μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν πως έζησε μια εφηβεία αποκομμένος από ό,τι θα μπορούσε να τον συνδέσει με τους υπόλοιπους ανθρώπους της ηλικίας του. Δεν φανταζόμουν ότι μεγάλωσε κλεισμένος σε ένα μουχλιασμένο μπαούλο από το οποίο έβγαινε μόνο για να οργανώσει μια κατάληψη, να μιλήσει σε κάποια συνέλευση ή να πιει ρετσίνα σε κάποιο κουτούκι. Τον λυπάμαι, αλλά μετά σκέφτομαι τι έχει προκαλέσει και τον λυπάμαι λίγο λιγότερο. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν τον λυπάμαι και καθόλου. Και μπράβο μου.
