Κάπου εδώ η εποχή του αντιμνημονιακού πυρετού τελειώνει οριστικά. Όχι μόνο γιατί τελειώνει τυπικά το διεθνές πρόγραμμα στήριξης της χώρας, αλλά γιατί τελείωσαν και τα ψέματα. Οι αριστερές και δεξιές αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις που τον εξέθρεψαν φαίνονται να υποχωρούν. Η πρώτη φορά αριστερά δοκιμάστηκε και απέτυχε να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση. Πέτυχε όμως να ακυρώσει όλα εκείνα τα ανορθολογικά αιτήματα που την οδήγησαν στην κορυφή. Και αυτό είναι σημαντικό. Πληρώσαμε αλλά μάθαμε.
H μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε συστημικό κόμμα, ακόμα κι αν είναι προσχηματική, είναι δίχως άλλο θετική για τα πολιτικά μας πράγματα. H πολιτεία του όμως στην εξουσία μάς πήγε πίσω, μας έκανε κακό. Μείωσε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, αύξησε τα έξοδα της γενικής κυβέρνησης, υποθήκευσε τα ασημικά της για 100 χρόνια, αύξησε ασφυκτικά τη φορολογία, έβλαψε όσους τομείς δεν ήταν υπό την άμεση εποπτεία των δανειστών (υγεία, ασφάλεια, παιδεία) και δεν έφερε επενδύσεις. Προσπαθεί ακόμα και σήμερα να συντηρήσει το διχαστικό πολιτικό κλίμα, έστω και αν οι πολίτες του γυρνούν την πλάτη. Ωστόσο θα συνεχίσει να παίζει σημαντικό ρόλο, μιας και μπορεί ακόμα να εκφράσει τις δυνάμεις του κρατισμού, της δημοσιοϋπαλληλικής νομενκλατούρας και του ανορθολογισμού, που παραμένουν ισχυρές.
Η επόμενη κυβέρνηση θα έχει δύσκολο έργο. Όχι μόνο γιατί πρέπει να διαχειριστεί την έξοδο στις αγορές ή τις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις. Όχι μόνο γιατί πρέπει να φέρει μεγάλες άμεσες επενδύσεις, να μειώσει τη φορολογία, να δώσει κίνητρα και να αλλάξει τον παραγωγικό χάρτη της χώρας. Αλλά και γιατί πρέπει να συγκρουστεί με ό,τι κακό, «ψεκασμένο» ή ανώφελο εγκαταστάθηκε στην ελληνική κοινωνία σε όλη αυτή την ταραγμένη περίοδο.
Οι κοινωνίες που συνηθίζουν τα ανορθολογικά σχήματα και τις παρωχημένες βεβαιότητες δεν έχουν ελπίδα να προοδεύσουν. Ακόμα και αν τους τύχουν ευκαιρίες δεν θα είναι ικανές να τις εκμεταλλευτούν. Δεν διαθέτουν ούτε το γόνιμο περιβάλλον ούτε το έμψυχο δυναμικό. Κοινωνίες που δεν ανανεώνουν τη γνώση ή που φοβούνται το μέλλον παρακμάζουν και εξαθλιώνονται. Δεν χρειάζεται να εμπλακούν σε πόλεμο ή να υποστούν μεγάλη φυσική καταστροφή. Τους αρκεί το κακό τους το κεφάλι. Σήμερα στην Ελλάδα εμπεδώνεται, μέρα με τη μέρα, η πεποίθηση ότι έτσι όπως πάμε δεν έχουμε τύχη. Ακόμα και η πολυπόθητη έξοδος από τα μνημόνια αδυνατεί να δώσει βάσιμες ελπίδες με αυτήν τη διακυβέρνηση. Αν κάτι έχει χαθεί, αυτό είναι η προσδοκία. Κυρίως στα λαϊκά αδύναμα στρώματα.
Γι’ αυτό και οι πολίτες εμπιστεύονται ολοένα και λιγότερο την πολιτική και τα κόμματα. Γι’ αυτό και δεν προσβλέπουν ιδιαίτερα στις επικείμενες εκλογές. Γι’ αυτό και απουσιάζει ο ενθουσιασμός για το κόμμα που φαίνεται επικρατέστερο. Γι’ αυτό και απαξιώθηκαν τόσο γρήγορα οι νέες, πολιτικά ορθές, πρωτοβουλίες. Γι’ αυτό και όλες οι διακηρύξεις φαντάζουν κενές περιεχομένου ή απλώς απότοκα ιδιοτέλειας. Ο κόσμος φυλάγεται.
Όμως πρέπει να προχωρήσουμε με όσα διαθέτουμε. Κάποιοι πρέπει να κάνουν τη δουλειά και να την κάνουν γρήγορα και σωστά. Διότι πώς θα αναβαθμίσουμε το τουριστικό μας προϊόν στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, όταν σοκάρουν οι αβίωτες συνθήκες στα hot spot - κολαστήρια; Όταν ξεσπούν διαμαρτυρίες και συγκρούσεις κάθε είδους; Κάπως πρέπει να διαχειριστούμε το προσφυγικό προς όφελος όλων. Η παρούσα κυβέρνηση απέτυχε, η επόμενη πρέπει να πετύχει.
Ο επόμενος υποχρεούται να συγκρουστεί νικηφόρα με την πολυπαραμετρική παραβατικότητα, το οργανωμένο έγκλημα, τους κλέφτες, τους βάνδαλους, τους μπάχαλους, τους διακινητές ναρκωτικών κ.λπ. Με το όποιο κόστος απαιτείται. Η ασφάλεια μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια, και αυτά δεν αφορούν μόνο την παρούσα κυβέρνηση, η Ελλάδα έχει γίνει το καταφύγιο συμμοριών παντός είδους, ακριβώς διότι ο έλεγχος είναι πλημμελής και τα μέσα που διατίθενται δεν επαρκούν. Και αυτό φαίνεται εκ του αποτελέσματος.
Από την άλλη πλευρά, αναζητείται αυτός ή αυτή που θα τολμήσουν να ανατάξουν την εκπαίδευση μετά τις πρόσφατες «μεταρρυθμίσεις». Που θα επανιδρύσει και δεν θα μεταρρυθμίσει απλώς τη βασική εκπαίδευση που πνέει τα λοίσθια. Που θα ιδρύσει σύγχρονα τεχνολογικά ιδρύματα και σοβαρή επαγγελματική δευτεροβάθμια εκπαίδευση ώστε να καλύψει με στελέχη μεσαίων προσόντων την πολυπόθητη ανάπτυξη. Που θα κλείσει κάποια πανεπιστήμια ώστε να μπορεί να χρηματοδοτήσει τα υπόλοιπα. Που θα ιδρύσει ακριβά ξενόγλωσσα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά τμήματα για να προσελκύσει ξένους φοιτητές. Που θα ανοίξει τον δρόμο στα ιδιωτικά.
Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται μια καταιγίδα δημοκρατικού ορθολογισμού. Η κοινωνία, μετά την περιπέτεια του αριστεροδέξιου μορφώματος που κυβερνά, είναι έτοιμη να υποδεχτεί σοβαρούς πολιτικούς οι οποίοι με τη βοήθεια έμπειρων τεχνοκρατών και ανθρώπων της αγοράς θα ιεραρχήσουν τα προβλήματα και θα προχωρήσουν σε άμεσες δράσεις. Όχι πολιτικάντηδες και περιτρίμματα του παρελθόντος. Δεν θέλει μια δεξιά αναπαλαίωση που σε λίγα διαφέρει από την αριστερή. Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός είναι ο μόνος δρόμος της πατρίδας. Όταν φανούν στην κοινωνία τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης, το κλίμα θα αλλάξει ταχύτατα και η προσδοκία θα μένει και πάλι εδώ.
Στην προσπάθεια αυτή ελπίζουμε στις δυνάμεις του «ΝΑΙ». Θα καταφέρουν να συνεργαστούν ώστε να ξεπεράσουμε τους σκοπέλους της απλής αναλογικής και της προεδρικής εκλογής; Είναι το βασικό ζητούμενο για την αρχή της νέας εποχής. Η σωστή διαχείριση απαιτεί διαφάνεια, συνεργατικό πνεύμα, αναζήτηση των κοινών σημείων και λήθη για τις διαιρέσεις του παρελθόντος. Οι δυνάμεις που αντιστάθηκαν στην έξοδο από το ευρώ και στην ανοικτή χρεοκοπία, αυτές που δέχτηκαν καταιγισμό ύβρεων, έχουν την ιστορική ευθύνη να βγάλουν την πατρίδα από τα δύσκολα. Χωρίς ρεβανσισμούς.
Στην κατάσταση που βρισκόμαστε η επιστροφή στο παρελθόν είναι μάταιη και αντιπαραγωγική. Τα παρωχημένα στερεότυπα δεξιάς και αριστεράς και η επίκληση του κάθε είδους αμφιλεγόμενου ηθικού πλεονεκτήματος είναι εκ του πονηρού. Μας γυρνούν πίσω και θολώνουν την εικόνα. Όποιος τα επικαλείται ή δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται ή αναζητά ρόλο κάτω από τα ερείπια.
Ρωτήστε έναν απλό πολίτη. Ούτε θέση μετακλητού αναζητά, ούτε πολιτικό ρουσφέτι, ούτε επίδομα, ούτε καν μια θέση στο δημόσιο. Δουλειά θέλει και αξιοπρεπή αμοιβή. Στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Ασφάλεια στην καθημερινότητά του. Πραγματική δημόσια παιδεία για τα παιδιά του. Μια ελπίδα ότι αυτά δεν θα φύγουν στα ξένα, ότι δεν θα πεθάνει μόνος του όταν έρθει η ώρα του. Μπορεί η πολιτική τάξη να του εγγυηθεί αυτά τα ολίγα;
Αφήστε τα παιχνίδια με τις δήθεν ιδεολογίες, τα προοδευτικά φληναφήματα, τους ανέξοδους πατριωτισμούς, το ένδοξο παρελθόν, την πέτσινη αλληλεγγύη. Δεν έχουμε ανάγκη από τους εκατοντάδες επαγγελματίες ανεπάγγελτους που λιμνάζουν στα κόμματα και χρόνια τώρα λυμαίνονται το βιος μας. Ο κόσμος δεν μασάει πια. Κάντε μια βόλτα στις φτωχές περιοχές της Αθήνας. Μιλήστε με ένα παιδί που δουλεύει delivery. Έναν από τους μαθητές μου που το πρωί αργούν γιατί ξενύχτησαν. Στη δουλειά. Τρέχοντας ανάποδα στο δρόμο.
13°
