Διαστροφικός είναι εκείνος ο τύπος ανθρώπου ο οποίος, μεταξύ άλλων, υποφέρει, εσαεί, από μια ανοιχτή ματαίωση στην πραγματοποίηση της επιθυμίας του. Υποφέρει από την έλλειψη ενός κάτι το οποίο θεωρεί ότι στερείται, βασικά, εξ αιτίας κάποιων άλλων, οι οποίοι χαρακτηρίζονται και ως κακοί. Ουσιαστικά όμως ο διαστροφικός υποφέρει από τη δική του ανημποριά κατανόησης της εσωτερικής του πραγματικότητας ή επίσης από την αδυναμία κατανόησης των δυσκολιών μιας συγκεκριμένης εξωτερικής πραγματικότητας. Αυτή η ματαίωση, ως αυταπάτη, έχει καταγραφεί στον ψυχισμό αυτού του ανθρώπου, ως τραύμα, το οποίο παραπέμπει σε μια πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα η οποία λογίζεται από τον ίδιον ως τραυματική, π.χ. τότε μου συνέβη αυτό και έκτοτε δεν μπορώ να...
Με άλλα λόγια ο διαστροφικός είναι ένας τύπος ανθρώπου ο οποίος έχει υποφέρει στη ζωή του εξ αιτίας κάποιων άλλων ή γιατί η ίδια η ζωή τον αδίκησε και εξακολουθεί να τον αδικεί, αφού, οι άλλοι, δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν και να καταλάβουν τον πόνο του. Έτσι, θα επισημαίνει συχνά και σε κάθε ευκαιρία το «άδικο» της ζωής και το πώς αυτός, ένας άνθρωπος τίμιος και έντιμος βρίσκεται στο περιθώριο, ενώ κάποιοι άλλοι «μάγκες», «τρώνε με χρυσά κουτάλια». Συνήθως η έλλειψη αφορά είτε στη δόξα είτε στο χρήμα. Συνήθως λοιπόν ο διαστροφικός κλαίγεται για το άδικό της ζωής και την ταξική αδικία, που «κυβερνάει» παντού. Έτσι επικαλούμενος διαρκώς το δίκιο του θα αναζητά στους γύρω του τη συμπόνια, την κατανόηση και τη στήριξη. Όλα αυτά μέχρις ότου κατορθώσει και φτάσει κάποια στιγμή στην εκπλήρωση του σκοπού του, στην άρση της ματαίωσης. Στο να κατορθώσει κι αυτός να «γίνει κάποιος»! Τότε όλα μονομιάς θα αλλάξουν! Η αυτολύπηση θα εξαφανιστεί και τη θέση της θα πάρει η έπαρση. Η αλαζονεία θα πάρει τη θέση της αυτοϋποτίμησης. Ένα «λαμπερό» παρόν θα αντικαταστήσει την προηγούμενη μίζερη πραγματικότητα και ένας «απαστράπτον» εαυτός τον μίζερο προηγούμενο εαυτό. Μια «άλλη» πραγματικότητα θα αναδειχθεί και ένας «άλλος» εαυτός θα ξεπροβάλει έτοιμος να τα αλλάξει όλα, όλα εκείνα τα «κακά» που χρόνια τώρα τον βασάνιζαν.
Όμως, δυστυχώς, τόσο για κείνον όσο και για τους άλλους, όλα αυτά τα «ωραία» δεν πρόκειται να συμβούν απλά γιατί ο διαστροφικός θα εξακολουθήσει από μια άλλη θέση πλέον την ίδια τακτική. Τώρα οι «καλοί» θα γίνουν «κακοί» και οι «κακοί» δυνάμει σύμμαχοι. Γιατί εκείνο το οποίο βασικά τον ενδιαφέρει είναι να μην χάσει τα κεκτημένα και φυσικά τη «δικαίωση». Ο διαστροφικός και να θέλει να προσφέρει , π.χ. κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί, γιατί δεν υπάρχει μέσα του το δίλλημα που θέτει η «πρωταρχική ενοχή» ως βασικό χαρακτηριστικό ενός φυσιολογικού ατόμου. Δεν προκύπτει ούτε ως ψυχικό έρεισμα, ούτε ως πραγματική ανάγκη. Εκείνο το οποίο σκεπάζει τα πάντα είναι η επίτευξη του σκοπού και ο σκοπός είναι ένας και μοναδικός: η καταστροφή του άλλου. Ο διαστροφικός πάσχει βασικά και κυρίως από την έλλειψη της πρωταρχικής ενοχής η οποία αποτελεί και το βασικό συστατικό του ψυχισμού ενός υποκειμένου το οποίο θέλει να προσφέρει, π.χ. στην κοινωνία, ως αυτό-νομο υποκείμενο. Ως το υποκείμενο το οποίο εμπεριέχει μέσα του το νόμο, τη γνώση των δυνατοτήτων του, την αναγνώριση του θεσμικού πλαισίου, αλλά κυρίως την αναγνώριση της ελλειμματικότητας του, η οποία οδηγεί εκείνον που την κατέχει στην αναγνώριση του άλλου, του διπλανού. Ο διαστροφικός είναι βασικά ένα ναρκισσιστικό άτομο κλεισμένο στις εσωτερικές του αντιφάσεις και στα προσωπικά του αδιέξοδα, σε μια δική του πραγματικότητα η οποία συμπίπτει μερικώς με την τρέχουσα. Ως εκ τούτου βρίσκεται ουσιαστικά εκτός πραγματικότητας και εκείνο το οποίο βασικά τον απασχολεί είναι η διαρκής τροφοδότηση αυτού του αδηφάγου ναρκισσισμού του.
Είναι τραγωδία, μια τραγωδία ελληνική, που μπορεί όμως επίσης να είναι μια τραγωδία τουρκική, αμερικάνικη, ιταλική, κλπ, κλπ, όταν μια ολόκληρη χώρα αργοπεθαίνει επειδή ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας της έχοντας αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά εκλέγει αντίστοιχες κυβερνήσεις.
8°
