Απ' ό,τι φαίνεται από τις διεργασίες που εκτυλίσσονται στον υπό σύσταση νέο πολιτικό φορέα (ΝΠΦ), και σε αυτόν το χώρο η βασική σύγκρουση −αλλά και ως «υπόγεια» έκφραση− είναι ανάμεσα στο λαϊκισμό και στον πολιτικό εξορθολογισμό. Έτσι, συχνά από τους υποψήφιους επαναλαμβάνονται λόγια ενός αναπαλαιωμένου «πασοκισμού» και μιας ρητορικής του '80 που αγγίζουν το «ταβάνι» του λαϊκισμού, του στιλ «ελάτε μαζί μας να τα αλλάξουμε όλα»!
Ο λαϊκισμός ως πολιτικό φαινόμενο δεν συναντιέται μόνο στον πολιτικό τομέα, κι αυτό έχει τη σημασία του, ακριβώς γιατί εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό και ουσιαστικά στηρίζεται στο φαντασιακό του οπαδού / ψηφοφόρου. Πρόκειται φυσικά για εκείνη την πολιτική που επιδιώκει με κάθε τρόπο και μέσο τη στασιμότητα σε όλα τα επίπεδα και την αιχμαλωσία, μέσω της αποπλάνησης, της κοινωνίας. Αυτό ακριβώς που ζούμε σήμερα μέσω των πολιτικών της κυβέρνησης. Το έχουμε συναντήσει μέσα από διαφορετικές εκφράσεις σε διαφορετικές εποχές της πολιτικής ζωής στην πατρίδα μας και φυσικά θα το συναντούμε διαρκώς στο μέλλον. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, όπως η αποπλάνηση των ανηλίκων από τους ενήλικες. Έτσι, πάνω σε μια λαϊκίστικη βάση ανάλυσης διαφόρων ειδών και τύπων αντιθέσεων, όπως συντήρηση/πρόοδος, δεξιά/αριστερά, δημοκράτες / κομμουνιστές, ανανεωτές/ορθόδοξοι, παλιό/νέο, μνηνονιακοί / αντιμνημονιακοί κ.λπ. κ.λπ., στο πολιτικό επίπεδο η ΝΔ παραμένει το «κακό αντικομουνιστικό δεξιό κόμμα», το ΠΑΣΟΚ «το κόμμα της αλλαγής» και, το αποκορύφωμα, ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα των εργαζομένων.
Ο λαϊκισμός «σέρνει» μαζί του μια σειρά από καρκινώματα, με κυρίαρχο εκείνο της μόνιμης οπορτουνιστικής πολιτικής των κομμάτων, που άλλα υποστηρίζουν προεκλογικά και άλλα κάνουν μετεκλογικά, απλώς και μόνο για να «μαζέψουν κόσμο». Κάπως έτσι, σήμερα πια, και αφού παρακολουθούμε άναυδοι τις όποιες κυβερνητικές ανοησίες, γεμάτες από ιδεολογικοπολιτικές αντιφάσεις και παράδοξα εκτός πραγματικότητας, από την άλλη μεριά −και αναφέρομαι στις εκλογές του ΝΠΦ− γινόμαστε μάρτυρες μιας λαϊκίστικης κατάστασης που σε κάποιες φάσης της φτάνει στα όρια της ανοησίας της αντιπαράθεσης. Κάπως έτσι οι υποψήφιοι πρόεδροι του νέου (ανύπαρκτου) φορέα της κεντροαριστεράς, με τις πολιτικές θέσεις σε αναμονή αλλά και χωρίς σώμα, «ξαφνικά» ανακαλύπτουν «αντιθέσεις». Προφανώς στο όνομα ενός απόλυτα κατανοητού λαϊκισμού, ώστε να καταγραφεί η παρουσία τους. Όμως στα πολύ σοβαρά ζητήματα που αφορούν στην κυριολεξία την επιβίωσή μας ως χώρα, όπως το ζήτημα των συμμαχιών μετά τις επόμενες εκλογές, τα πράγματα, ακριβώς εξαιτίας αυτού του λαϊκισμού, παραμένουν θολά. Πολύ δε περισσότερο όταν ο υπό σύσταση φορέας είναι ακόμα αόρατος. Ωστόσο, πολιτικά η πραγματικότητα είναι μια και δεν είναι άλλη: η ουσιαστική αλλαγή της μέχρι σήμερα ασκούμενης πολιτικής σε όλα τα επίπεδα που έφερε και τη χρεοκοπία του κράτους και την παρατεταμένη κοινωνική κρίση.
Ακριβώς γι' αυτό σήμερα η κυρίαρχη αντίθεση είναι πραγματικότητα ή λαϊκισμός. Αυτή η αντίθεση και με βάση τις παρούσες πολιτικές δυνάμεις δεν μπορεί παρά να λυθεί μέσα από τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης κεντροδεξιάς/κεντροαριστεράς. Δεν υπάρχει καμία άλλη πολιτική λύση και αυτός είναι ο κενός χώρος που χρειάζεται να καλύψει, σήμερα, ένα σοβαρό δημοκρατικό κόμμα που υποστηρίζει την κοινωνική δικαιοσύνη, την υγιή ανάπτυξη, την πρόοδο, στηρίζεται στην πραγματικότητα και έχει ως βασικό στόχο την έξοδο της χώρας από τη χρόνια και παρατεταμένη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση.
Ακριβώς γι' αυτό η πολιτική αυτού του χώρου θα πρέπει να είναι μια και μοναδική. Η αντίθεση ανάμεσα στην πρόοδο και στην ακινησία, η πραγματικότητα ενάντια στην ψευδαίσθηση. Όλα τα άλλα είναι για κατανάλωση και έχουν ως στόχο να τροφοδοτούν διαρκώς το τέρας του λαϊκισμού διαφόρων τάχα μου δήθεν εκσυγχρονιστών.
20°
