Η Ευρωζώνη και το σύνολο της Ε.Ε. έχουν μπει στον πέμπτο χρόνο σταθερής οικονομικής ανάπτυξης. Τα άλλα κράτη μέλη και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν ενισχυμένη αυτοπεποίθηση επειδή το ποσοστό ανεργίας επέστρεψε ήδη στα προ κρίσης επίπεδα, η Ευρωζώνη αναπτύσσεται με δυναμικότερο ρυθμό από τις ΗΠΑ, το δημόσιο χρέος υποχωρεί και το δημοσιονομικό έλλειμμα βρίσκεται κάτω από το 1,5% του ΑΕΠ στο σύνολο της Ευρωζώνης, το μισό του ορίου του 3% που προβλέπουν οι κανόνες της ΟΝΕ.
Διπλή μπλόφα
Η ελληνική οικονομία έχασε πολύτιμο χρόνο εξαιτίας της επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος θα έβαζε τέλος στη λιτότητα και στο μνημόνιο και του αποτυχημένου ριζοσπαστικού πειράματος Τσίπρα-Βαρουφάκη το οποίο δημιούργησε έναν νέο τεράστιο λογαριασμό με τον οποίο βρισκόμαστε αντιμέτωποι. Την οριακή ανάκαμψη του 2014 ακολούθησαν δυο χρόνια στασιμότητας και μόλις από το πρώτο τρίμηνο του 2017 επιστρέψαμε σε μικρή αύξηση του ΑΕΠ.
Η κυβερνητική ηγεσία επιχειρεί μια διπλή πολιτική μπλόφα για να δικαιολογήσει τη σημαντική απώλεια ευκαιριών και χρόνου και το σχετικά μικρό οικονομικό αποτέλεσμα των πρόσθετων μέτρων που επιβλήθηκαν.
Καταφεύγει στη σύγκριση της πορείας της ελληνικής και της γερμανικής οικονομίας για να καταλήξει στο βολικό γι’ αυτήν συμπέρασμα ότι τελικά πληρώνουμε τη γερμανική επιτυχία και τους αυστηρούς διαχειριστικούς κανόνες στους οποίους στηρίχθηκε.
Το πρόβλημα για τους κυβερνητικούς προπαγανδιστές είναι ότι δεν επιτυγχάνει μόνο η γερμανική οικονομία αλλά σχεδόν το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Σαν μέλος της Επιτροπής των Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και σαν ευρωβουλευτής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος συμμετέχω κάθε μήνα σε 1-2 αποστολές σε διαφορετικά κράτη μέλη όπου εξετάζουμε αναλυτικά τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις. Αυτά που βλέπω στη διάρκεια αυτών των επισκέψεων με οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι αν συνεχίσουμε με αυτόν το ρυθμό και αυτά τα μυαλά θα είμαστε σε μια πενταετία η πιο φτωχή και πιο διεφθαρμένη χώρα της Ε.Ε. πιθανότατα μαζί με τη Βουλγαρία και λίγο πίσω από τη Ρουμανία.
Στην Ιρλανδία είδα πώς βγήκαν από το πρόγραμμα-μνημόνιο με εξαιρετική οικονομική δυναμική - αναπτύσσονται με ετήσιο ρυθμό 4%-5% - επειδή υπερασπίστηκαν το εξαιρετικά ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς και ενίσχυσαν την εξωστρέφεια της οικονομίας τους. Η Ιρλανδία και η Ισπανία οι οποίες πέρασαν μνημονιακές καταστάσεις έχουν να παρουσιάσουν πραγματικά success stories. Κύπρος και Πορτογαλία κατάφεραν και αυτές να βγουν από το πρόγραμμα-μνημόνιο και έχουν αρκετά καλές επιδόσεις. Για παράδειγμα, στην Πορτογαλία οι οίκοι αξιολόγησης αναβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητά της και το επιτόκιο για το δεκαετές ομόλογο έπεσε κάτω από το 2,5% βοηθούμενο από την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η οικονομική επιτυχία όμως και η ουσιαστική βελτίωση δεν περιορίζονται στον λεγόμενο ευρωπαϊκό Νότο της Ευρωζώνης με τον οποίο συνήθως συγκρίνουμε τις επιδόσεις μας. Στην Πολωνία το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 30% την περίοδο της κρίσης στη διάρκεια της οποίας το ελληνικό ΑΕΠ υποχώρησε γύρω στο 25%. Η Εσθονία, την οποία επισκέφθηκα πριν δυο εβδομάδες, δεν είναι τόπος συγκέντρωσης φιλοναζιστών όπως την θέλει η κυβέρνηση Τσίπρα αλλά πρωταθλήτρια στην ψηφιοποίηση της δημόσιας διοίκησης και της οικονομίας. Εξαιρετικά δυναμική είναι η ανάκαμψη και στη Σλοβακία η οποία στηρίζεται κυρίως σε μεγάλες ξένες επενδύσεις στη βιομηχανία. Οι Σλοβάκοι είναι υπερήφανοι γιατί έχουν το ρεκόρ παραγωγής αυτοκινήτων ανάλογα με τον αριθμό κατοίκων της χώρας.
Δεν υπάρχει λοιπόν μόνον ένας επιτυχημένος, η Γερμανία, την επιτυχία του οποίου πληρώνουμε οι υπόλοιποι και κυρίως η Ελλάδα. Επιπλέον, η εικόνα της ευρωπαϊκής οικονομίας το 2017 είναι εντελώς διαφορετική με την εικόνα του 2012-2013 οπότε η κρίση δοκίμαζε ένα σημαντικό μέρος της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. και υπήρχε σοβαρή πιθανότητα ενδεχόμενη πτώση της Ελλάδας να προκαλούσε φαινόμενο ντόμινο παρασύροντας και άλλες οικονομίες με διαρθρωτικά προβλήματα.
Οι Ευρωπαίοι προχωράνε μπροστά με αυτοπεποίθηση και χωρίς να θεωρούν το ελληνικό πρόβλημα αντιπροσωπευτικό της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Αυτό σημαίνει ότι δεν βιάζονται σε ό,τι αφορά τις οικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να παρατείνει για μερικούς μήνες την τρίτη αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος-μνημονίου ακόμη και να κερδίσει χρόνο στην εφαρμογή όσων έχει υπογράψει τα οποία σε πολλές περιπτώσεις περιέχουν πραγματικά εντυπωσιακές δεσμεύσεις.
Δικό μας το πρόβλημα
Μπήκαμε στο πρόγραμμα-μνημόνιο το 2010 για να βγούμε το 2013. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο και θα βγαίναμε το 2015. Ήρθαν οι πολιτικές εξελίξεις και ο ΣΥΡΙΖΑ και μας εγκλώβισαν σε πρόγραμμα-μνημόνιο μέχρι τον Αύγουστο του 2018 και ήδη έχουμε υπογράψει πρόσθετα μνημονιακού χαρακτήρα μέτρα - μείωση παλαιών κύριων συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου ορίου για το ετήσιο εισόδημα - για το 2019 και το 2020.
Εμείς πρέπει να βιαστούμε δημιουργώντας τις συνθήκες για επιτάχυνση των θετικών εξελίξεων γιατί με τους ρυθμούς που κινούμαστε, από μνημόνιο σε μνημόνιο και από ετεροχρονισμό σε ετεροχρονισμό, δοκιμάζουμε τα όρια των οικονομικών και κοινωνικών αντοχών μας και μένουμε ολοένα πιο πίσω σε σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους και ανταγωνιστές μας.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι οι βασικοί υπεύθυνοι για την καθυστέρηση που περιέγραψα πανηγυρίζουν θεωρώντας ότι τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
13°
